मंगलांत मंगल, शुद्धांत शुद्ध जाण । एक परमात्म्याचें अनुसंधान ॥ हें बीज लावलें ज्यांनीं । धन्य धन्य झाले जनीं ॥ अचूक प्रयत्न तोच जाण । ज्या प्रयत्नांत न चुकतें अनुसंधान ॥ सत्य करावें भगवंताचें अनुसंधान । जेणें दूर होईल मीपण ॥ ‘ मी माझें ’ म्हणून सर्व कांहीं करीत जावें । परि भगवंतापासून चित्त दुर न करावें ॥ मारुतिरायाचें घ्यावें दर्शन । त्याच्याच कृपेनें राखावें अनुसंधान ॥ लोभ्याचे चित्तीं धन । तैसें राखावें अनुसंधान ॥ दूर गेला प्राणी । परत येण्याची वेळ ठेवी मनीं । तैसें राहणें आहे जगांत । मी परमात्म्याचा होण्याचा ठेवावा हेत ॥ म्हणून न सोडावें अनुसंधान । कशापेक्षांही जास्ती करावें जतन ॥ कोणाचेंच न दुखवावे अंतःकरण । व्यवहार करीत असावा जतन । व्यवहारांतील मानअपमान । हे टाकावे गिळून ॥ अखंड राखावें रामाचें अनुसंधान । जेणें सदाचरणाकडे लागेल वळण ॥
माझें नातेंगोतें राम । हा भाव ठेवून जावें रामास शरण ॥ हें ऐका माझें वचन । मनानें व्हावें रामार्पण ॥ अनन्य व्हावें भगवंतीं । जो कृपेची साक्षात मूर्ती ॥ आपले कर्तेपण टाकावें । म्हणजे शरण जातां येतें ॥ ज्यानें धरले भगवंताचे पाय । तोच त्याला झाला उपाय ॥ मी आतां झालों रामाचा । त्याला अर्पावी सर्व चिंता ॥ मी ज्याचा झालों त्याला माझी काळजी । हा ठेवावा भाव चित्तीं ॥ माझें हित तो जाणें । हें जाणून स्वस्थचि राहणें ॥ विषयवासना सुटण्यास उपाय जाण । आपण जावें रामास शरण ॥ जें जें करणें आपले हातीं । तें करुन न झाली शांती । आतां शरण जावें रघुपति ॥ जावें रघुनाथास शरण । तोच दुःख करील निवारण ॥ एक राम माझा धनी । त्याहून दुजें आपले न आणी मनीं ॥ अभिमानरहित जावें रामाला शरण । त्यानेंच राम होईल आपला जाण ॥ आतां जगांत माझें नाहीं कोणी । एका प्रभु रामावांचुनी । निर्धार ठेवा मनीं । शरण जावें राघवचरणीं ॥ जें जें केलें आजवर आपण । तें तें रामास करावें अर्पण ॥ जें जें होतें तें राम करी । तें स्वभावें होय हितकारी । म्हणून जी स्थिति रामानें दिली । ती मानावी आपण भली ॥ गंगेच्या प्रवाहांत पडलें । गंगा नेईल तिकडे गेलें ॥ गंगा जाते योग्य ठिकाणीं । याचें जाणें सहजासहजीं ॥ तैसें असावें भगवंताचे स्मरणात । राम ठेवील त्यांत मानावें हित ॥ सर्व जगत ज्यानें जाणलें मिथ्या । हें जाणून शरण जावें रघुनाथा ॥ कारण परमात्म्याला जाणें शरण । याहून दुजा मार्ग न उरला जाण ॥ धन्य तो व्यावहारिक जाण । जेणें केलें रामास स्वतःला अर्पण ॥