இடைக்கால இந்தியாவில் கலை - இஸ்லாமியக் கலையின் அறிமுகம் மற்றும் இந்து பூர்வீகக் கலையின் தொடர்ச்சியைக் கண்டது .

இடைக்கால இந்தியாவில் கலை என்பது குப்த கலையின் முதிர்ச்சியின் இறுதி மற்றும் தவிர்க்க முடியாத வளர்ச்சியாகும் . இந்து சிற்பங்கள் , ஓவியங்கள் மற்றும் கட்டிடக் கலைகள் இந்தியாவின் இடைக்கால கலையின் மிக முக்கியமான படைப்புகள் ஆகும் . வடக்கில் டெல்லி சுல்தானக மற்றும் முகலாயர்களின் படையெடுப்பு இந்தோ இஸ்லாமிய கலையை கொண்டு வந்தது , இது இந்தியாவின் இடைக்கால கலை வரலாற்றில் ஒரு முக்கிய இயக்கமாகும் . இக்காலத்தில் ராஜ புத்திரக் கலைப் பள்ளியின் ஓவியங்கள் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை . இடைக்கால கட்டிடக் கலை அதன் மனோதத்துவ அம்சத்தில் இருந்து கருதப்படுகிறது . அதாவது , சில கண்ணுக்கு தெரியாத பகுதி அல்லது புனிதமான உயிரினத்தின் ஒரு வகையான மாய பிரதியாக ; எந்தவொரு அழகியல் அல்லது செயல்பாட்டுக் கருத்தில் கொள்ளாமல் , இந்த மெட்டாபிசிக்கல் காரணிதான் திட்டம் மற்றும் உயரத்தை தீர்மானித்தது .

பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் , டெல்லி சுல்தான்கள் வட இந்தியாவின் பெரும் பகுதியை ஆக்கிரமித்தனர் . தில்லி சுல்தான்களில் மம்லுக் வம்சம் ( 1206 – 90 ) , கில்ஜி வம்சம் ( 1290 – 1320 ) , துக்ளக் வம்சம் ( 1320 – 1413 ) , சயீத் வம்சம் ( 1414 – 51 ) மற்றும் லோதி வம்சம் ( 152651 – 152651 ) ஆகியவை அடங்கும் . கலை மற்றும் கட்டிடக் கலையின் புதிய நுட்பங்கள் அவர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன , அவை ஏற்கனவே உள்ள அமைப்பால் விரைவில் உறிஞ்சப்பட்டன . இந்தியக் கலை பாணியில் பல அம்சங்கள் இருந்தன , அவை வெளிநாட்டு கட்டிடக் கலைகளைப் போலவே இருந்தன , உதாரணமாக மசூதிகள் மற்றும் கோயில்கள் இரண்டும் திறந்த முற்றங்களைக் கொண்டிருந்தன . இந்த உண்மை தழுவலை எளிதாக்கியது . இந்த காலகட்டத்தின் கலை மற்றும் கட்டிடக் கலையில் இந்திய மற்றும் வெளிநாட்டு பாணியின் கலவை காணப்பட்டது . குவிமாடம் மற்றும் கூர்மையான வளைவு டெல்லியின் சுல்தான்களால் முன்னோடியாக இருந்தது , அவை இஸ்லாமிய கட்டிடங்களின் குறிப்பிடத்தக்க மேம்படுத்தும் கட்டமைப்பாக கருதப்பட்டன . இந்த பிரத்தியேக பாணிகள் படிப்படியாக மற்ற கட்டமைப்புகளிலும் இணைக்கப்பட்டன . உள்ளூர் இந்திய கைவினைஞர்கள் இந்த பாரசீக கலை பாணியில் பயிற்சி பெற்றனர் , அவர்கள் கட்டமைப்பை அலங்கரிக்க பயன்படுத்தினர் . இந்திய கைவினைஞர்கள் தங்கள் சொந்த எண்ணங்களை இணைத்துக் கொண்டனர் , இதன் விளைவாக தாமரை போன்ற பாரம்பரிய இந்து முறைகள் இஸ்லாமிய கட்டமைப்புகளுக்குள் நுழைந்தன .

அடிமை மற்றும் கில்ஜி வம்சம் சுல்தானக காலத்தின் ஆரம்ப வம்சங்கள் . அவர்கள் சில நேர்த்தியான திட்டமிடப்பட்ட கட்டமைப்புகளை வடிவமைத்தனர் , சிறந்த கலைப் படைப்புகள் அவற்றை அலங்கரிக்கின்றன . துக்ளக்கின் ஆட்சியின் போது கலை மற்றும் கட்டிடக் கலை குறைவாக அலங்கரிக்கப்பட்டது மற்றும் மிகவும் சிக்கலற்ற மற்றும் நிதானமாக இருந்தது , அதே சமயம் சயீதுகளும் லோதிகளும் மிகவும் செழிப்பான கலை பாணியை இணைத்து இரட்டை குவிமாடம் யோசனையை அறிமுகப்படுத்தினர் . இந்த புதுமையான வகை அலங்காரமானது பாரசீக பாணியால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டது . இந்த சகாப்தத்தில் டெர்ராகோட்டா கலையும் வழக்கத்தில் இருந்தது . இந்தக் காலகட்டம் இந்தியக் கலைஞர்களால் கலைத் துறைகளில் செய்யப்பட்ட பெரும் சோதனைகளுடன் குறிக்கப்பட்டது . அவர்கள் இந்திய நுட்பங்களை வெளிநாட்டினரின் புதிய யோசனைகளுடன் ஒருங்கிணைத்தனர் , இதன் விளைவாக ஒரு ஒத்திசைவான முழுமை உருவானது .

1526 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவின் மீது படையெடுத்த முகலாயர்களால் டெல்லி சுல்தான்கள் உள்வாங்கப்பட்டனர் . முகலாயர்கள் இந்தோ - இஸ்லாமிய - பாரசீக கலை மற்றும் கட்டிடக் கலை கலவையை கொண்டு வந்தனர் , இதில் இஸ்லாமிய கலை மற்றும் கட்டிடக் கலை அம்சங்கள் இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன . டெல்லி - இந்தியாவில் இடைக்கால கலை முகலாயர்களின் ஆட்சியின் போது அதன் உச்சத்தை அடைந்தது . டெல்லியில் உள்ள ஹுமாயூனின் கல்லறை முகலாய பாணியின் விரிவாக்கம் மற்றும் அதிநவீனத்தில் ஒரு அற்புதமான அடையாளமாக திகழ்கிறது . ஆனால் அக்பரின் ஆட்சியில் தான் கலை அதன் உச்சத்தை அடைந்தது . அக்பர் காலத்தில் மிகப் பெரிய ஆக்ரா கோட்டை ஒரு பெரிய கட்டிடக் கலை உற்பத்தியாக இருந்தது . தலை நகரான ஃபதேபூர் சிக்ரியின் ஸ்தாபனம் மற்றும் செங்கோட்டையின் மிகப் பெரிய கோட்டை ஆகியவை இந்த சகாப்தத்தின் மற்ற கட்டிடக் கலை மகத்துவங்களில் ஒன்றாகும் . அக்பரின் மணல் கற்களால் செய்யப்பட்ட கட்டிடக் கலைகள் அவரது வாரிசுகளால் பளிங்கு தலை சிறந்த படைப்புகளால் மாற்றப்பட்டன . ஷாஜஹானால் கட்டப்பட்ட தாஜ்மஹால் ஒரு ஆடம்பரமான பளிங்கு கட்டிடக் கலை . முகலாயர்கள் கலையின் சிறந்த புரவலர்களாக இருந்தனர் மற்றும் அவர்களின் அறிவுசார் திறன் மற்றும் கலை பார்வை மிகவும் நுட்பமான முறையில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது . முஸ்லீம் படையெடுப்புடன் , இந்திய பனோரமாவில் சூஃபித்துவம் நுழைந்தது .

ராஜ புத்திரர்களின் கலை மற்றும் கட்டிடக் கலை இடைக்கால கலை வரலாற்றில் ஒரு சிறப்பு இடத்தைப் பெற்றுள்ளது . ராஜபுத்திரர்கள் கலை மற்றும் கட்டிடக் கலையின் வல்லுநர்கள் , இது அவர்களால் கட்டப்பட்ட கோயில்கள் , கோட்டைகள் மற்றும் அரண்மனைகளில் பிரதிபலிக்கிறது . பிற்கால ராஜபுத்திரர் காலத்தில் ஒரிசா , கஜுராஹோ , ராஜஸ்தான் , மத்தியப் பிரதேசம் ஆகியவற்றின் கோயில் கட்டிடக் கலை மற்றும் தெற்கில் உள்ள பல்லவர் மற்றும் ஹொய்சாளர்களின் கோயில்கள் அடங்கும் . சண்டேலா ஆட்சியாளர்களால் கட்டப்பட்ட கஜுராஹோ கோவில்கள் வைஷ்ணவ , சைவ மற்றும் ஜைன பிரிவுகளுக்கு சொந்தமானது . கோயில்கள் நன்கு மணல் கற்களால் கட்டப்பட்டு உயரமான மேடையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளன . கோயில்கள் மூடப்பட்ட நுழைவாயில் , மண்டபம் , முன் மண்டபம் மற்றும் கருவறை ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளன . ஹம்பியில் உள்ள விஜயநகரக் கோயில் இந்தியாவின் முக்கியமான இடைக்கால கட்டிடக் கலை ஆகும் .

சாளுக்கியர்களின் ஆட்சியின் போது கி. பி 11 மற்றும் 12 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் கட்டிடக் கலை ஒரு உயர்ந்த கலைச் சிறப்பை எட்டியது . இது குஜராத்தின் ஜெயின் கோவில்களின் கட்டிடக் கலையில் சாட்சியாக உள்ளது . ராஜஸ்தானில் உள்ள மவுண்ட் அபுவில் உள்ள தில்வாரா ஜெயின் கோவில் , வெள்ளை பளிங்குக் கற்களால் கட்டப்பட்டு , சுவர்களால் சூழப்பட்ட ஒரு தெய்வத்தை பாதுகாக்கும் ஒரு பெட்டியுடன் கூடிய உயரமான மேடையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது . முற்றத்தைச் சுற்றி சமண தீர்த்தங்கரர்களின் உருவங்களைக் கொண்ட மற்ற சன்னதிகளும் உள்ளன . ராஜபுத்திரர்களின் பழமையான அரண்மனைகள் சித்தூர் மற்றும் குவாலியரில் பதினைந்தாம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் காணப்படுகின்றன . குவாலியரின் மேன் மந்திர் புத்திசாலித்தனமான நீல ஓடுகளால் மேம்படுத்தப்பட்டுள்ளது . பிகானர் , ஜோத்பூர் , ஜெய்சால்மர் மற்றும் உதய்பூர் அரண்மனைகளில் ராஜபுத்திர பாணியின் திறமையும் முதிர்ச்சியும் தெளிவாகத் தெரிகிறது . பரந்த வசதிகள் கொண்ட ஜெய்சல்மேர் நகரின் கட்டிடங்கள் மஞ்சள் பழுப்பு நிறக் கல்லால் கட்டப்பட்டுள்ளன , பிகானேர் நகரம் செழுமையான இளஞ்சிவப்பு மணற்கற்களால் கட்டப்பட்டுள்ளது . இளஞ்சிவப்பு நகரமான ஜெய்ப்பூர் ராஜ புத்திர கட்டிடக் கலையின் இறுதி கட்டத்தை குறிக்கிறது . நகரத் திட்டமிடல் என்பது கிழக்கு மற்றும் மேற்கத்திய சிந்தனைகளின் கலவையாகும் . சிட்டி பேலஸ் சுவர் நகரத்தின் மையத்தில் உள்ளது மற்றும் ராஜ புத்திர மற்றும் முகலாய கட்டிடக் கலை நுட்பங்களின் ஈர்க்கக் கூடிய கலவையாகும் .

இடைக்கால ஓவியம் ராஜ புத்திர பள்ளிகளின் வேலை . ராஜ்புத் ஓவியம் என்பது ராஜஸ்தான் , மத்திய இந்தியா மற்றும் பஞ்சாபின் இமயமலை அடிவாரத்தில் உள்ள சுதேச நீதிமன்றங்களில் சுமார் பதினாறாம் முதல் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வரையிலான கலைஞர்களின் படைப்பு ஆகும் . இது முகலாயர்களின் நீதிமன்றங்களில் இணைக்கப்பட்ட கலைஞர்களின் சமகாலப் படைப்புகளிலிருந்து பொருள் - பொருள் மற்றும் கருத்தாக்கத்தில் வேறுபட்ட ஓவியத்தின் ஒரு பாணியாகும் . இந்திய இதிகாசங்கள் , காதல் வைஷ்ணவ இலக்கியம் மற்றும் இசை முறைகள் ஆகியவற்றின் விளக்கத்தில் ராஜ புத்திர ஓவியம் எப்போதும் பாரம்பரியமாகவே இருந்தது . ராஜ புத்திர ஓவியப் பள்ளியின் வளர்ச்சி இந்துஸ்தானின் வடமொழி இலக்கியத்தின் சித்திரப் பிரதிபலிப்பாகும் . ராஜ்புத் மினியேச்சர்கள் முந்தைய கிளாசிக் பாணிகளிலிருந்து பெறப்பட்டவை . இது சம்பந்தமாக , ராஜ புத்திரக் கலையானது நாட்டுப்புறக் கலையின் படிநிலை மற்றும் உன்னதமான மரபுகளுடன் இணைந்ததாக வழங்கப்படலாம் . ராஜ்புத் ஓவியங்கள் ஒரு வகையில் பிரபலமான வைஷ்ணவத்தின் வளர்ச்சியின் விளைபொருளாகும் , குறிப்பாக ராமர் மற்றும் கிருஷ்ணர் மீதான பக்தியை மையமாகக் கொண்ட விஷ்ணு மற்றும் சிவன் வழிபாட்டை அவற்றின் படிநிலை வடிவத்தில் அல்லாமல் அவர்களின் அணுகக் கூடிய மற்றும் அன்பான அம்சங்களில் வகைப்படுத்தினர் . வேத முறைப்படி வழிபட்டனர் . பிரபலமான வைஷ்ணவத்தின் எழுச்சி இந்து இலக்கியத்தின் மறுமலர்ச்சி மற்றும் பதினாறாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ராஜ புத்திர ஓவியத்தின் தொடக்கத்துடன் ஒத்துப் போகிறது . ராஜ்புத் ஓவியங்கள் பொதுவாக சிறிய அளவில் இருக்கும் . இருப்பினும் , அவற்றில் பெரும்பாலானவை சுவரோவிய அமைப்புகளில் முதலில் பயன்படுத்தப்பட்ட கருப் பொருள்களை மிகத் தெளிவாகக் குறைக்கின்றன .

இந்தியாவில் இடைக் காலத்தில் கலை பரந்த அளவிலான வளர்ச்சி மற்றும் முன்னேற்றத்தைக் கண்டுள்ளது . இந்த சகாப்தத்தின் கட்டிடக் கலை மற்றும் சிற்பம் இந்தோ இஸ்லாமிய பாணி மற்றும் பூர்வீக கலை மற்றும் கட்டிடக் கலையின் தொடர்ச்சியுடன் குறிக்கப்பட்டுள்ளது .