ஒரு சரியான புவியியல் இருப்பிடம் மற்றும் மாறுபட்ட சுற்றுச்சூழல் அமைப்புடன் , தென்னிந்தியா மிகவும் பொருளாதார ரீதியாக ஆற்றல் மிக்க பிராந்தியமாக உள்ளது . 

அடர் நீல நிற வங்காள விரிகுடா , பச்சை - நீல அரபிக் கடல் மற்றும் பிரம்மாண்டமான இந்தியப் பெருங்கடல் ஆகியவற்றால் சூழப்பட்ட ஒரு தீபகற்பம் , தென்னிந்தியாவை பொருத்தமற்ற புவியியல் இருப்பிடமாக மாற்றியுள்ளது . இந்த சரியான நிலைப்பாடு தென்னிந்தியாவிற்கு கண்டங்களுக்கு இடையேயான வர்த்தக வலையமைப்புடன் தொடர்பு கொள்வதற்கான வாய்ப்பை வழங்கியுள்ளது . அதே நேரத்தில் , பெரிய வன நீர்த்தேக்கங்கள் மற்றும் இயற்கை பொருட்கள் – தேக்கு , சந்தனம் , காபி , யானைகள் மற்றும் மசாலாப் பொருட்களுடன் தென்மேற்கு பருவமழை மற்றும் இயற்கை துறைமுகங்கள் ஆகியவை பிராந்தியத்தின் பொருளாதாரத்தை வழிநடத்தும் ஒரு பரிசாக இருந்தது . குடியேறிய விவசாயம் மற்றும் நெல் சாகுபடி ஆகியவை பெரிய நதிகளின் முகத்துவாரத்தைச் சுற்றியுள்ள கடலோர சமவெளிகளை மிகவும் கவர்ச்சிகரமானதாக மாற்றியது . இவை அனைத்திற்கும் மேலாக , தென்னிந்தியா இந்தியாவை பெருமைப்படுத்தும் பொருளாதார பாரம்பரியத்தை கொண்டுள்ளது .

சங்க காலத்தில் தென்னிந்தியாவின் பிராந்திய சூழலியல் ஐந்து பொருளாதார வகைகளாக ( திணை ) பிரிக்கப்பட்டது . இந்த வகைகள் : மலைகள் , காடுகள் மற்றும் மேய்ச்சல் நிலங்கள் , வறண்ட , தரிசு , பெரிய நதிகளின் பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் கடற்கரை ஆகும் . இந்த வெவ்வேறு சூழல் வகைகள் அங்கு காணப்படும் குறிப்பிட்ட தாவரங்கள் மற்றும் விலங்குகளால் மட்டும் வகைப்படுத்தப்படவில்லை , ஆனால் பல்வேறு பொருளாதார செயல்பாடுகள் மற்றும் சமூக கட்டமைப்பு ஆகியவற்றால் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன . சங்க இலக்கியங்கள் பழங்குடி சமூகத்திலிருந்து குடியேறிய விவசாயத்திற்கு மாறுவதை பிரதிபலிக்கிறது . வடக்குப் புலம்பெயர்ந்தவர்களுடன் இணைந்து பிராந்தியங்களுக்கு இடையிலான வர்த்தகம் மேலும் அதிக அளவு நகரமயமாக்கலின் வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது .

4 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் கி. மு. தென்னாட்டின் பாண்டிய ஆட்சியாளர்களின் செல்வம் முத்து வியாபாரத்தில் இருந்து பெறப்பட்டது . அர்த்தசாஸ்திரம் குண்டுகள் , வைரங்கள் மற்றும் பிற விலையுயர்ந்த கற்கள் , முத்துக்கள் மற்றும் தங்கத்தால் செய்யப்பட்ட பொருட்களை தென்னிந்திய தயாரிப்புகளாக பட்டியலிட்டுள்ளது . ஆரம்பத்தில் , இந்த வகையான வர்த்தகம் ஓரளவு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருந்திருக்கலாம் , ஆனால் காலப்போக்கில் அது பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு பங்களித்தது .

ஆரம்ப கால தென்னிந்திய வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய அம்சம் ரோம் உடனான செழிப்பான வர்த்தகமாகும் . மலபார் கடற்கரையின் மிக முக்கியமான துறைமுகம் செரோபோத்ரா ( சேரபுத்ரா ) ராஜ்ஜியத்தில் உள்ள முசிரிஸ் ( கொச்சிக்கு அருகிலுள்ள கிராங்கனூர் ) ஆகும் , இது அரேபியா மற்றும் கிரேக்கத்திலிருந்து சரக்குகளுடன் அனுப்பப்பட்ட கப்பல்களில் ஏராளமாக இருந்தது . இந்த துறைமுகங்கள் சீனாவில் இருந்து பட்டு , கங்கை சமவெளியில் இருந்து எண்ணெய் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இருந்து விலைமதிப்பற்ற கற்கள் நுழைவு துறைமுகங்களாக செயல்பட்டன . நவீன பாண்டிச்சேரிக்கு தெற்கே இரண்டு மைல் தொலைவில் உள்ள அரிக்கமேடு , சர்வ தேச வர்த்தகத்துடன் தென்னிந்தியப் பொருளாதாரத்தின் வலுவான தொடர்பை எடுத்துக்காட்டுகிறது .

மலபார் கடற்கரையிலிருந்து கோயம்புத்தூரைச் சுற்றியுள்ள பகுதியில் , 1 ஆம் நூற்றாண்டு கி. பி - யின் பதினொரு செழிப்பான தங்கம் மற்றும் வெள்ளி ரோமானிய நாணயங்கள் ஆராய்ச்சியாளர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன .  ஆரம்ப இடைக்கால காலகட்டத்தின் தொடர்ச்சியான படையெடுப்புகள் வட இந்தியாவின் செழுமைக்கு சவால் விடுகின்றன, அதே நேரத்தில் தென்னிந்தியா மேலும் 3 - 4 நூற்றாண்டுகளுக்கு வடக்கே பலியாகிய இழிவுகளில் இருந்து விடுபட்டது . தென்னிந்தியாவின் பொருளாதார நிறுவனங்கள் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் தோற்றத்திற்கான நேரம் இதுவாகும் . இப்போது விவசாய விரிவாக்கம் மற்றும் பிரம்மதேயா
 போன்ற ஒருங்கிணைந்த நிறுவனங்கள் மற்றும் கோயில்கள் ( வளங்களின் வைப்புத் தொகைகள் மற்றும் நகர்ப்புற நடவடிக்கைகளின் மையமாக ) , நாகிராம்கள் ( சந்தை மையம் ) போன்ற நகர்ப்புற நிறுவனங்கள் ஏகாதிபத்திய சோழர்களின் கீழ் வளர்ச்சியடையத் தொடங்கின . நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட வணிக நடைமுறைகள் , வட்டிக்குக் கடன் கொடுத்து பணமாக்குதல் , நியமிக்கப்பட்ட சந்தைப் பகுதிகள் ( அங்காடி , பேரங்காடி நாக்ராம் மற்றும் மகாநகரம் ) , கி. பி. 10 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு கடல் வழி வணிகம் , வணிக நிறுவனங்கள் ,  பரந்த அளவிலான கில்ட் நடவடிக்கைகள் ( அய்யாவோலே , மிக முக்கியமான ஒன்றாகும் ) இணைப்புகள் சில ., தென்னிந்தியப் பொருளாதாரத்தில் 7 - 13 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் முக்கிய அம்சங்கள் ஆகும் .

நிச்சயமாக , சோழர்களின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு பிராந்திய சாம்ராஜ்ஜியங்களின் தோற்றம் தென்னிந்தியாவை வடக்கு முஸ்லிம் படையெடுப்பாளர்களுக்கு வெளிப்படுத்தியது . ஆனால் , இதற்குள் பெரிய சோழர்களால் நிறுவப்பட்ட கடல் வணிக இணைப்பு ஏற்கனவே பொருளாதார பாதையை நிறுவியது . மேலும் , வடக்குப் படையெடுப்பாளர்கள் தென்னிந்தியாவில் நேரடி அரசியல் நிலைநிறுத்த தயக்கம் எப்போதும் பொருளாதார சுயாட்சிக்கான வாய்ப்பைக் கொடுத்தது . கி. பி 14 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து விஜயநகரம் மற்றும் விஜயநகர காலத்திற்குப் பிந்தைய வர்த்தக இணைப்பு இன்னும் வலுவடைந்தது . ஆனால் , இப்போது பொருளாதார வளர்ச்சியானது திறமையான இறை ஒற்றுமையால் விதிக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்பட்டது . இந்த வேலையை நாடு ( தென்னிந்திய பிரபுக்களின் இடைக்கால உள்ளூர் கூட்டங்கள் ) செய்தது . விவசாயக் கட்டமைப்பை நாம் அவதானித்தால் , உற்பத்தியின் அடிப்படை அலகு விவசாயக் குடும்பம் டெல்டாக்களில் வளமான பகுதிகளைச் சுற்றியுள்ள கிராமங்களில் குடியேறி , வழக்கமான உரிமைகளை அனுபவித்து வருகிறது . விவசாயிகளுக்கு மேலே நாட்டார்கள் , நீர்ப்பாசனம் மற்றும் தொழிலாளர்களை திரட்டுதல் ஆகியவை நாட்டின் கைகளில் இருந்தன . உறவினர் உறவுகள் வளங்களைத் திரட்டுவதை மேலும் வலுப்படுத்தியது .

விஜயநகர சகாப்தம் வணிக மற்றும் கைவினை - கலை நடவடிக்கைகளின் விரிவாக்கம் , பருவ கால பெரிய சந்தைகள் ( பேட்டை மற்றும் சண்டை ) மற்றும் தெற்கு கோரமண்டலில் கைக்கோலங்கள் மற்றும் கம்னியாலாக்கள் , பலிஜாக்கள் மற்றும் பெரிசெட்டிகள் போன்ற கைவினைஞர்களின் பொருளாதார செல்வாக்கு மற்றும் சமூக நிலையை மேம்படுத்தும் முயற்சிகளால் குறிக்கப்படுகிறது . தெற்கு கோரமண்டல் இடைநிலைப் புள்ளிகளில் ஒன்றாக இருந்த ஆசிய வர்த்தகத்திற்குள் பிரிவுகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன . ஐரோப்பிய நிறுவனங்களின் வருகையானது கோரமண்டல் மற்றும் குஜராத்தில் ஒரு முக்கிய வெளிப்புற காரணியாக இருந்தது ( குறிப்பாக போர்த்துகீசியம் ) , இது மெல்லகாவில் ( தென்கிழக்கு ஆசியாவில் ) கப்பல் மற்றும் வர்த்தகத்தின் வடிவத்தை ஏற்படுத்தியது , இது கலிங்ஸ் என்று அழைக்கப்படும் தமிழ் வணிகர்கள் கணிசமான வர்த்தக நிறுவனமாக இருந்தது . அதிகாரம் மற்றும் உயரிய அதிகாரம் கொண்ட குடியேற்றங்கள் மற்றும் தரகர் தரகர்களாக செயல்பட்டன . மூரிஷ் கப்பல்களும் கோரமண்டல் வணிகக் கப்பல்களும் ஆசியா மற்றும் ஐரோப்பாவின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்து பொருட்களை எடுத்துச் செல்வதில் ஐரோப்பியர்களுடன் போட்டியிட்டன .
விஜயநகரத்தின் கீழ் உள்ள விவசாயக் கட்டமைப்பைப் பொறுத்த வரையில் , குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் உள்ள நாயக்கர்களுக்கு அரசர் தனது வரிகளை ஒதுக்கிய நாயக்கர் அமைப்பு முறையின் அரசனாக இருந்தது . ( டி. வி. மகாலிங்கம் மற்றும் என். கராஷிமா ஆகியோர் நிலத்தின் மீதான வரிவிதிப்பில் அதிக அதிகரிப்பைக் கழித்தனர் ) . பிரம்மாண்டமான நீர்ப்பாசன நீர்த்தேக்கங்களின் கட்டுமானம் விவசாயத்தை விரிவுபடுத்துவதில் விஜய நகர பேரரசர்களின் ஆர்வத்தை காட்டுகிறது . சந்தை உறவுகளை விரிவுபடுத்தும் காலக்கட்டத்தில் இயற்கையான போக்கு , பணம் செலுத்துவதற்கு விவசாயிகள் அழுத்தம் கொடுக்கப்பட்டனர் . விவசாய எல்லை விரிவாக்கம் இந்த செயல்முறையின் ஒரு பகுதியாகும் . பயிரிடப்படாத நிலத்தை கோயில்களுக்கு அரசு மானியமாக வழங்கியது , அதையொட்டி இந்த நிலத்தை நாயக்கர்களுக்கு அல்லது சில சமயங்களில் நாட்டார்களுக்கு குத்தகைக்கு வழங்கியது . மாநில வருவாயை அதிகரிப்பதில் இரண்டாவது அம்சம் , கைவினைப் பொருட்கள் மற்றும் பொருட்களின் உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பது , வரிவிதிப்புக்கான சலுகை விகிதங்களை வழங்குவதாகும் .

17 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வணிக முதலாளித்துவத்தின் தோற்றம் மற்றும் கட்டமைப்பு ரீதியாக துண்டு துண்டான சந்தைகள் பொருளாதார பாரம்பரியத்தை நிர்மாணிப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தன . காசி வீரன் , வெங்கடாத்ரி சகோதரர்கள் , சிக்க சீரப்பா , கெளவி செட்டி , சுங்குராம செட்டி போன்ற வணிகர்களின் வாழ்க்கை வணிக முதலாளிகளின் மிகப்பெரிய அரசியல் மற்றும் சமூக எழுச்சிக்கு எடுத்துக்காட்டுகள் . இந்த தொழில்கள் அடிப்படையில் ஜவுளி வர்த்தகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டவை , இது கட்டமைப்பு துண்டு துண்டாகக் குறிக்கப்பட்டது , அதாவது இரண்டு வெவ்வேறு சந்தைகள் - ஒரு முதன்மை உற்பத்தியாளர்கள் வணிகர்களுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்துகிறார்கள் மற்றும் இரண்டாவது ஐரோப்பிய மற்றும் உள்ளூர் வணிகர்களுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறார்கள் .

உண்மையில் , வணிக மேன்மையும் உள்ளூர் வணிகர்களுடனான தொடர்பும் உள்ளூர் அரசியலில் ஐரோப்பிய தலையீட்டிற்கான வழிமுறைகளை மட்டுமே வழங்கியது . இறுதியில் , வணிக இணைப்பு மூலம் ஆங்கிலேய ஆட்சியை நிறுவுவது தென்னிந்திய கிராமப்புற சமூகத்தில் நிலக் குடியேற்றங்களின் வடிவத்தில் வடிகட்டப்பட்டது . வடக்கு சீக்கியர்கள் பகுதிகள் ஒரு குடியேற்றத்தால் ஆளப்பட்ட போது , மீதமுள்ள ஜனாதிபதி ரயோத்வாரியின் கீழ் வந்தது . ஆனால் , இந்த அமைப்பு வருவாய் குடியேற்றங்களின் நோக்கத்திற்காக செல்வாக்கு மிக்கவர்களை ரயோட்கள் ( விவசாயிகள் ) என்று மட்டுமே அடையாளம் கண்டுள்ளது . புதிய குடியேற்றங்கள் நிலமற்ற , நீண்ட தூரம் மற்றும் குறைந்த மக்கள்தொகை அடர்த்திக்கு வழிவகுத்த உண்மையான விவசாயிகளின் வழக்கமான உரிமைகளை அரித்தது , காலனித்துவ ஆட்சியின் வணிக செல்வாக்கை குறைந்தபட்சமாக வைத்திருந்தது . விவசாயத்தின் வணிகமயமாக்கல் விவசாய உற்பத்தியின் தன்மையை மாற்றியது , புதிய உற்பத்தி சக்திகளைக் கொண்டு வந்தது , பணப் பொருளாதாரம் மற்றும் நிலமற்ற உழைப்பு . ஆரம்ப கால நவீன காலத்தில் செட்டியார்கள் சம்பாதித்த பணம் , இப்போது உற்பத்தியில் முதலீடு செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்டது , 1848 இல் , கிரேட் இந்தியன் பெனிசுலர் நிறுவனத்திற்கு தென்னிந்தியாவில் ரயில் பாதைகள் அமைக்கும் பணி வழங்கப்பட்டது .

முடிவுக்கு , கொடுக்கப்பட்ட புவியியல் நிலையில் தென்னிந்தியப் பொருளாதாரம் சர்வ தேசத் தொடர்புகளை எளிதாகக் கொண்டிருக்க முடியும் . தொடக்கத்தில் இருந்து , படிநிலை நெட்வொர்க்குகள் மற்றும் உறவினர் உறவுகள் மூலம் வளங்களைச் சுரண்டுவது , காலனித்துவப் பொருளாதாரத்தின் ஊடுருவல் உள்நாட்டு உறவுக்குத் தடையாக இருந்தாலும் , பொருளாதாரத்தை சடங்கு செய்வதற்காக மேலதிகாரிகளுக்கு எளிதாக வாய்ப்பளித்தது . அப்போதும் கூட , காலனித்துவத்திற்குப் பிந்தைய காலத்திலும் , தகவல் தொழில்நுட்பம் மற்றும் மருந்துகள் மூலம் இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் மையமாகத் தென்னிந்தியா நிலைத்திருப்பதை உறுதி செய்தது .