அது 2000 ஆம் ஆண்டு, கிறிஸ்டோபர் தனது மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுடன் வீடு திரும்புவதற்காக அலுவலகத்தில் தனது வேலையை சீக்கிரமாக முடித்துக் கொண்டிருந்தார். அந்த வருடத்திற்கான வேலையில் அதுதான் அவருடைய கடைசி நாள். விடுமுறையில் குடும்பத்துடன் நேரத்தை செலவிடுவதில் அவர் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார்.

"அட முட்டாள்தனம்," அவர் முகத்தில் ஒரு ஏமாற்றத்துடன் கூறினார், அவர் ஒரு பனிப்பொழிவு குளிர்கால அதிசயத்திற்கு வெளியே நடந்து சென்றார்.

"அடடா இன்று பனி பெய்கிறதே, நான் என் பனி டயர்களை போட மறந்துவிட்டேன்," என்று அவர் தனது காரை திறக்கும் போது தனக்குள் நினைத்தார்.

அவர் வாகனம் ஓட்டத் தொடங்குவதற்கு முன், அவர் தனது பெயரைக் கத்துவதைக் கேட்டார், “ஏய் கிறிஸ், நான் உன்னுடன் சவாரி செய்யலாமா?

"நிச்சயமாக ஜிம் உங்களால் முடியும்," என்று அவர் பயணிகளின் பக்க கதவைத் திறந்தார்.

இரவின் இருளில் அவர்கள் ஓட்டிச் செல்வதை நான் பார்த்தேன். நான் யார், நீங்கள் கேட்கிறீர்களா?

நான் வேறு யாரையும் போல் அல்ல, அதுவே உங்களுக்கு போதுமான தகவல்.

அவர்கள் இன்டர்ஸ்டேட் 65 ஐ நோக்கி ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள், அதுதான் நான் பயந்தேன். ஆனால் ஐயோ, அவர்களைத் தடுக்க என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.

தினமும் ஏராளமான கார்கள் இன்டர்ஸ்டேட் 65 வழியாக செல்கின்றன. உங்கள் இருண்ட அச்சத்தை விட இருண்ட சாலை இருண்டதாக உள்ளது. மரங்களால் வரிசையாக, இருபுறமும் இந்த பாதை பகலில் அழகாக இருக்கும், ஆனால் இரவில் ஏதோ ஒன்று பதுங்கியிருக்கும். மரத்திலிருந்து வரும் விதானம் நட்சத்திரங்கள் மற்றும் சந்திரனில் இருந்து அனைத்து ஒளியையும் தடுக்கிறது, நீங்கள் மரங்களின் சுரங்கப் பாதையில் செல்வது போல் உள்ளது. பலர் இந்த மரச் சுரங்கப் பாதையில் நுழைகிறார்கள், ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக சிலர் அதை வெளியே எடுப்பதில்லை.

கிறிஸ் மற்றும் ஜிம் இந்த பயங்கரமான பகுதிக்கு வருகிறார்கள், அது பனியால் மூடப்பட்டிருந்தது.

என்னால் அதைப் பார்க்க முடிகிறது, ஆனால் என்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது.

"ஏய் கிறிஸ், கவனி" என்று ஜிம் கத்தினான் ஆனால் அது மிகவும் தாமதமானது. கிறிஸ் ஸ்டீயரிங் வீலுடன் போராடினார், ஆனால் கார் ஈரமான சாலையில் இருந்து சறுக்கியது. எனக்கு நினைவிருந்தபடியே பலத்த அலறல் சத்தம், பக்கவாட்டு ரெயிலில் கார் மோதியது.

அவர்களில் யாருக்கும் பெரிய காயம் ஏதும் ஏற்படவில்லை.

மோசமானது இன்னும் வரவில்லை.

இரவு கடந்துவிட்டது, சூரிய ஒளி சுரங்கப் பாதையில் எரிந்ததால், சிதைந்த காரில் இருந்து வெகு தொலைவில் அவர்களின் உடல்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அவர்களின் உடல்கள் துண்டிக்கப்பட்டு அடையாளம் காண முடியாத அளவுக்கு சிதைக்கப்பட்டன. இந்த சாலையில் இதுபோன்ற காட்சியை போலீசார் பார்ப்பது இது முதல் முறையல்ல.

ஒவ்வொரு முறையும் போலவே, கிறிஸ் மற்றும் ஜிம் விபத்துக்குப் பிறகு காரில் இருந்து இறங்கினர் மற்றும் இருள் காரணமாக அவர்களால் கண்டுபிடிக்க முடியாத சில வகையான காட்டு விலங்குகளால் தாக்கப்பட்ட போது உதவி தேட முயன்றனர்.

இந்த சிக்கலைச் சமாளிக்க அவர்கள் இறுதியாக சாலையில் தெரிவு நிலையை மேம்படுத்துவதற்காக மரங்களை வெட்டினர், அது உதவும்.

என்ன நடந்தது என்று எனக்கு மட்டுமே தெரியும். அது வருவதை நான் பார்த்திருந்தேன் ஆனால் நான் விரும்பினாலும் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அது அவர்களைத் துண்டித்து, அவர்களின் சதையை விருந்தளித்து, இருளுக்குள் திரும்பிச் சென்றதை நான் வெளிப்பாடில்லாமல் பார்த்தேன்.

நான் சிறுவயதிலிருந்தே இதைப் பார்த்திருக்கிறேன், நான் மக்களிடம் சொல்ல முயற்சித்தேன், ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் அவர்கள் பார்ப்பதையோ அல்லது படிக்கிறதையோ நம்புகிறார்கள், அவர்கள் ஏதோ குழந்தை அல்லது அறிமுகமானவர்களிடமிருந்து கேட்கவில்லை.

அவர்கள் அந்த மரங்களை வெட்டிய பிறகு, அங்கு பதுங்கியிருந்த பொருள் இல்லாமல் போய்விட்டது. அது வேறு எங்கோ போய்விட்டது. இன்னும் சில இடங்களில் இருண்ட திட்டுகளுடன், அதிக சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத மக்கள் விருந்துண்டு, அது இங்கே செய்தது போலவே மீண்டும் வேட்டையாடும். இருளில் வாழ்கிறது. சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்காக காத்திருக்கிறது.

இதெல்லாம் எனக்கு எப்படி தெரியும்?

நான் தான் முதல் பலி.

வெகு தொலைவில் உள்ள ஒரு விண்மீன் மண்டலத்திலிருந்து நான்.