பெரிய புராணம் என்பது தமிழ் சைவ சமயத்தைப் பின்பற்றிய கவிஞர்களாக இருந்த 63 நாயனார்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஒரு தமிழ் கவிதைப் படைப்பாகும்.

பெரிய புராணம், திருத்தொண்டர் புராணம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது, அதாவது புனித பக்தர்களின் காவியம் என்று பொருள். பெரிய புராணம் என்பது தமிழ் சைவ சமயத்தின் புனிதக் கவிஞர்கள் மற்றும் பின்பற்றுபவர்களாக இருந்த அறுபத்து மூன்று நாயனார்களின் புகழ்பெற்ற வாழ்க்கையை சித்தரிக்கும் ஒரு தமிழ் கவிதைப் படைப்பாகும். 12 ஆம் நூற்றாண்டில் சேக்கிழார் (சேக்கிழார்) என்பவரால் இயற்றப்பட்டது. சைவ சமயப் பணிகளின் அங்கமான பெரிய புராணம் மேற்கு ஆசியாவுடனான வர்த்தகத்திற்கான சான்றுகளை வழங்குகிறது. அறுபத்து மூவர் சைவ நாயனார்கள் என்று அழைக்கப்படும் சிவபெருமானின் கவிஞர்களின் வாழ்க்கைக் கதைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு சேக்கிழார் பெரிய புராணம் எனப்படும் பெரிய காவியத்தை எழுதி தொகுத்தார். அவர் பொது மத வழிபாட்டிற்கான வசனங்களையும், அதாவது திருமுறையின் கவிதைகளையும் எழுதினார், பின்னர் அவர் புனிதராக அறிவிக்கப்பட்டார். அவரது பணி புனித நியதியின் ஒரு பகுதியாக மாறியது. தமிழில் உள்ள துறவிகளின் மற்ற புராண வாழ்க்கை வரலாறுகளில், பெரிய புராணம் அல்லது திரு தொண்டர் புராணம் சிறந்ததாகக் கருதப்படுகிறது, இது இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழன் ஆட்சியின் போது தொகுக்கப்பட்டது.

பெரிய புராணத்தின் வரலாறு:
சோழ மன்னன் இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழனின் அரசவையில் துறவியான சேக்கிழார் முதலமைச்சராக இருந்தார். மன்னர் சிதம்பரத்தில் உள்ள நடராஜப் பெருமானின் தீவிர பக்தர். குலோத்துங்கா தனது முன்னோடிகளால் தொடங்கப்பட்ட சைவ சமய மையத்தின் புதுப்பிப்பைத் தொடர்ந்தார். ஆனால் அவர் சமணக் காவியமான சீவக சிந்தாமணியால் மயங்கினார். சீவக சிந்தாமணி கொண்ட சிருங்கார ராசா அல்லது சிற்றின்ப சுவை, இதில் கதாநாயகன் வீரம் மற்றும் சிற்றின்பத்தை பயன்படுத்தி ஏழு பெண்களை மணந்து ராஜ்ஜியத்தைப் பெறுகிறான். ஆனால் இறுதியில் அவர் தனது உடைமைகளைத் துறந்து, நீட்டிக்கப்பட்ட தபஸ் அல்லது சிக்கனத்தின் மூலம் நிர்வாணத்தை அடைகிறார். இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழனை வழக்கத்திற்கு மாறான சீவக சிந்தாமணியின் தாக்கத்தில் இருந்து விலக்குவதற்காக சேக்கிழார் பெரிய புராணத்தை எழுதினார்.

சேக்கிழார், ஒரு சமயக் கவிஞராக இருந்ததால், பாவமான சிற்றின்ப இலக்கியத்தின் தேடலை நிராகரித்து, அதற்குப் பதிலாக நம்பியாண்டார் நம்பி (நம்பியாண்டார் நம்பி) மற்றும் சுந்தர மூர்த்தி நாயனார் கொண்டாடிய சைவ துறவிகளின் வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுக்குமாறு மன்னரை வலியுறுத்தினார். ஷைவ துறவிகளின் வாழ்க்கையை விரிவுபடுத்துமாறு சேக்கிழாரிடம் மன்னர் ஒரு பெரிய கவிதை மூலம் வேண்டுகோள் விடுத்தார்.

பெரிய புராணம் இயற்றியது:

சேக்கிழார், மாநில அமைச்சராக இருந்தபோது, கவிஞர் துறவிகளின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய தகவல்கள் இருந்தன. சிதம்பரம் கோவிலில் உள்ள ஆயிரம் தூண் மண்டபத்தில் தரவுகளைத் திரட்டி பாசுரங்களை எழுதினார். புராணங்களின்படி, சிவபெருமான் கவிஞருக்கு முதல் பாடலின் முதல் அடிகளை வானத்திலிருந்து தெய்வீகக் குரலாக வழங்கினார். பெரிய புராணம் இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழன் ஆட்சியின் போது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க முயற்சியாக கருதப்படுகிறது. என்றாலும், நம்பியாண்டார் நம்பி மற்றும் சுந்தரர் ஆகியோரால் இயற்றப்பட்ட சைவ துறவிகளின் பழைய ஹாஜியோகிராஃபிகளின் இலக்கிய அலங்காரம் மட்டுமே காவியம். பெரிய புராணம் சோழ இராஜ்ஜியத்தில் பல்வேறு இலக்கிய பாணிகளை செயல்படுத்தியதன் காரணமாக இலக்கியத்தின் உயர் தரங்களின் சுருக்கமாக மாறியது.

காவியம் வரலாற்று நபர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறது மற்றும் சிவபெருமானின் தீவிர பக்தர்களான நாயனார்கள் என்று அழைக்கப்படும் அறுபத்து மூன்று சைவ துறவிகளின் கணக்கை வழங்குகிறது. நாயனார்கள் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் இருந்தனர் மற்றும் வெவ்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்தவர்கள் மற்றும் பல்வேறு தொழில்களைக் கொண்டிருந்தனர்.

பெரிய புராணம் தமிழில் உண்மையான 5 வது வேதமாகக் கருதப்படுகிறது மற்றும் சைவ நியதியில் 12 வது மற்றும் இறுதி நூலாகவும் கருதப்படுகிறது. பெரிய புராணம் சோழர்களின் பொற்காலத்தை போற்றுகிறது மற்றும் தமிழ் இலக்கியத்தின் தலைசிறந்த இலக்கியங்களில் ஒன்றாகும்.