அந்த நேரத்தில் நான் என் சிறிய சகோதரியை என்னுடன் பக்கத்து மளிகைக் கடைக்கு அரை லிட்டர் பாலுக்காக அழைத்துச் சென்றேன். எனக்கு பதினெட்டு வயது அவளுக்கு ஐந்து.

அது புயல், மழை பெய்து கொண்டிருந்தது, நான் குடும்ப வாகனத்தை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். காரில் உள்ள அனைத்தையும் இயக்கும் புஷ் பட்டன் ஆட்டோமேட்டிக் டிரான்ஸ்மிஷன் அதில் இருந்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது.

என் தங்கையும் நானும் ஆறு பிளாக்குகள் தள்ளி வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் மருத்துவமனைக்கு கீழே 14 - வது தெருவில் திரும்பி நான்கு வழி நிறுத்தத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தோம், அப்போது கண்ணாடி வைப்பர்கள் வேலை செய்யவில்லை. பலத்த மழை பெய்ததால் அது ஏமாற்றமாக இருந்தது, ஆனால் அது சரியாகிவிடும் என்று நினைத்தேன். நாங்கள் வீட்டிலிருந்து வெகு தொலைவில் இல்லை. அதை நான் அப்பாவுக்குத் தெரியப்படுத்த வேண்டும், அதனால் அவர் அவற்றை சரி செய்ய முடியும்.

நாங்கள் நான்கு வழி நிறுத்தத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தோம், நிறுத்தத்தின் வேகத்தைக் குறைக்க நான் பிரேக்கில் கால் வைத்தேன். நான் செய்ததைப் போலவே, வண்டியில் பிரேக் இல்லை என்று திடீரென்று உணர்ந்தேன்! நான் இடது மற்றும் வலதுபுறமாகப் பார்த்தேன். இரு திசைகளிலும் கார்கள் இல்லை, அதனால் நான் என் மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு நிறுத்த அடையாளத்தின் வழியாக சென்றேன்.

சில நொடிகளில், எனக்கு சக்தி இல்லை என்பதை உணர்ந்தேன். அதாவது ஸ்டீயரிங், பிரேக்குகள், ஜன்னல்கள், வைப்பர்கள் எல்லாம் எனக்கு மதிப்பில்லாமல் போனது! கடவுளுக்கு நன்றி நான் வீட்டிலிருந்து இரண்டு தொகுதிகள் தொலைவில் மட்டுமே இருந்தேன்!

பின்னர் நான் மிகவும் நிதானமான சிந்தனையை கொண்டிருந்தேன். இரண்டு தொகுதிகளில், கடைசி நான்கு வழி நிறுத்தம் இருந்தது. இடதுபுறம் திரும்பி எங்கள் தெருவில் ஏறுவதற்கு சற்று முன்பு இருந்தது. நீங்கள் மெதுவாகச் செல்லும்போதும் உங்கள் பற்கள் சத்தமிடும் ஒரு டிப் இருந்தது. இது கவலையாக இருந்தது! நாங்கள் ஒருபோதும் மெதுவாக செல்ல மாட்டோம். நாங்கள் கீழே இறங்குவோம்!

“தங்கையே, தரையில் இறங்கி பத்திரமாக இரு” என்றான் அண்ணன்.

“ஏன்? நான் தரையில் இறங்க விரும்பவில்லை!" என்றாள்.

"அவன் அவளிடம் , நாம் ஒரு பெரிய பம்ப் அடிக்கப் போகிறோம்! நீங்கள் பறந்து செல்லலாம், ஒருவேளை தரையில் வீசப்படலாம். தரையில் இறங்கி பத்திரமாக இரு என்றான் அவளது அண்ணன் இப்போது!”

நான் அவளைக் கத்துவதைக் கேட்டு, அவளின் கண்கள் இரண்டு ஒளிரும் மின்விளக்குகளைப் போல பெரிதாக வளர்ந்தன, ஆனால் அவள் தரையில் இறங்கித் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்.

"அது நல்லது, தங்கையே, நன்றி."

சில நொடிகளில், நான் மீண்டும் பிரேக்குகளை முயற்சித்தேன், இரண்டு கால்களையும் மிதி மீது தள்ளினேன், ஆனால் அது பயனில்லை. நாங்கள் இரண்டாவது நான்கு வழி நிறுத்தத்தையும் டிப் வழியையும் மிக வேகமாகத் தாக்கப் போகிறோம். நாங்கள் நிச்சயமாக கீழே இறங்குவோம். இரு திசைகளிலும் கார்கள் வரக்கூடாது என்று நான் ஒரு மௌனமாக ஆசைப்பட்டேன் இன்னொரு முறை.

செங்கல் வீட்டைக் கடந்ததும் என்னால் பார்க்க முடிந்தது. கார்கள் வரவில்லை. இதுதான் சரியான நேரம் என்று நினைத்தேன்.

நாங்கள் ஸ்டாப் சைனைக் கடந்து டிப் அடித்தபோது என் மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டேன். (பயங்கரமான சத்தம், உரத்த இடி, மெட்டாலிக் ஸ்கிராப்பிங்). நாங்கள் கீழே இறங்கினோம். நாங்கள் இன்னும் முன்னோக்கி நகர்ந்து அழகாக நேராக சென்று கொண்டிருந்தோம். ஸ்டீயரிங் அசையாததால் நன்றாக இருந்தது. இடதுபுறம் ஒரே ஒரு தொகுதி மட்டுமே எங்கள் தெருவில் திரும்புகிறது, அதை நாங்கள் ஒருபோதும் செய்ய முடியாது. எங்கள் சிறந்த நம்பிக்கை இறுதியில் ஒரு நிறுத்தத்தில் கரைய வேண்டும்.

பிறகு பார்த்தேன். நாங்கள் செல்ல வேண்டிய தெருவின் குறுக்கே, தெருவின் நடுவில் ஒரு பெரிய மரக்கிளை கிடந்தது. அதைச் சுற்றிச் செல்ல நாம் திரும்ப வேண்டும். எனக்கு வேறு வழியில்லை. 'பார்க்' க்காக கன்சோலில் உள்ள பொத்தானை அழுத்த வேண்டும். இது முழு பரிமாற்றத்தையும் கிழித்து சாலையில் போடலாம், ஆனால் குறைந்தபட்சம் நாங்கள் நிறுத்துவோம். நான் வேறு என்ன செய்ய முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

“சாரி, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அங்கேயே இரு. நாங்கள் இன்னும் ஒரு பெரிய பம்ப்பைப் பெறப் போகிறோம்."

"சரி."

பின்னர் வீட்டில், நான் மீண்டும் மீண்டும் மன்னிப்பு கேட்டேன், ஆனால் அப்பா என் தங்கை மற்றும் நான் நன்றாக இருந்ததில் மகிழ்ச்சி என்றார்.

“கார்களை சரிசெய்ய முடியும், அன்பே. நாம் விரும்பும் நபர்களை இழந்துவிட்டால் திரும்பி பெற முடியாது” என்றார் அப்பா.