இந்தியாவில் உள்ள புராணக் காடுகள் ராமாயணம், மகாபாரதம் மற்றும் புராணங்கள் போன்ற இந்திய இதிகாசங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

இந்தியாவில் உள்ள புராணக் காடுகள் கற்பனைக் காடுகள் அல்ல. இந்த காடுகள் ஒரு காலத்தில் இந்திய துணைக் கண்டத்தில் இருந்தன, இதில் நவீன இந்திய நிலப்பகுதி, பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான், வங்காளதேசம், மியான்மர், சுமத்ரா, ஜாவா, லாவோஸ், தாய்லாந்து மற்றும் இலங்கை ஆகியவை அடங்கும். இந்தியாவில் உள்ள சில புராணக் காடுகள் கல்பவ்ரிக்ஷா காடுகள், பிருந்தாபன் காடு, தண்டகாரண்யா, த்வைத காடு (இந்திய இதிகாசமான மகாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது), பைகுந்தபூர் (இப்போது மேற்கு வங்கத்தில் உள்ளது), நைமிஷா காடு (இந்திய இதிகாசமான மகாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது), மது காடு மற்றும் கம்யகா.

தண்டகாரண்யா, பண்டைய இந்திய காடு:

தண்டகாரண்யா என்பது ஒடிசா, சத்தீஸ்கர் மற்றும் ஆந்திரப் பிரதேசம் ஆகிய மாநிலங்களில் பரவியுள்ள இந்தியாவின் புவியியல் பகுதி ஆகும். இந்த இடம் புராண முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது மற்றும் இந்து இதிகாசமான ராமாயணத்துடன் தொடர்புடையது.

தண்டகாரண்யா இந்தியாவின் மத்திய மற்றும் கிழக்குப் பகுதிகளில் பரவியிருக்கும் இந்தியாவின் ஒரு இயற்பியல் பகுதி. இது கோதாவரி நதிக்கும் நர்மதா நதிக்கும் இடையே பரந்து விரிந்த காடு. இப்பகுதியில் ராமர் 13 ஆண்டுகள் வனவாசம் செய்ததாக நம்பும் இந்துக்களுக்கு இது மத முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. பண்டைய இந்தியாவின் மிகப் பெரிய காடாக தண்டகா காடு இருந்தது. இது கோண்ட் சமூகத்தைச் சேர்ந்த மக்களின் இல்லமாக இருந்து வருகிறது.
தண்டகாரண்யா சுமார் 35,600 சதுர மைல் பரப்பளவைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் கிழக்கில் கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலைகளையும் மேற்கில் அபுஜ்மர் மலைகளையும் ஆந்திரா, ஒடிசா மற்றும் சத்தீஸ்கர் ஆகிய இந்திய மாநிலங்களின் பகுதிகளையும் உள்ளடக்கியது. இது மத்திய இந்தியாவில் உள்ள விந்திய மலைத் தொடரிலிருந்து தெற்கில் கிருஷ்ணா நதி மற்றும் துங்கபத்ரா நதிக்கரை வரை நீண்டுள்ளது.

தண்டகாரண்யாவின் வரலாறு மற்றும் புராணங்கள்:

பழங்காலத்தில் தண்டகாரண்யம் நளர்கள், வகடகர்கள் மற்றும் சாளுக்கியர்களால் அடுத்தடுத்து ஆளப்பட்டது. இந்த இடம் ஒரு ஆன்மீக முக்கியத்துவத்தையும் கொண்டுள்ளது மற்றும் இந்து மதத்துடன் தொடர்புடைய பல கதைகளில் அதன் குறிப்பைக் காணலாம். இந்து இதிகாசமான ராமாயணத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தண்டக் என்ற அரக்கனின் இருப்பிடத்தைக் குறிக்கும் தண்டக் வனத்தில் இருந்து இந்த இடத்தின் பெயர் பெறப்பட்டது. அது நாடு கடத்தப்பட்டவர்களின் வசிப்பிடமாக இருந்தது. முனிவர்கள் விந்திய மலையை அடைய காட்டைக் கடக்க வேண்டியது அவசியம். ராமாயணத்தின் மையக் கதாபாத்திரமான ராமர், தனது மனைவி சீதை மற்றும் சகோதரர் லட்சுமணனுடன் தண்டகாரண்யத்தை சுற்றி 14 ஆண்டுகள் வனவாசம் செய்தார்.

தண்டகாரண்ய புவியியல்:

தண்டகாரண்யாவின் முக்கியப் பகுதி மணல் அள்ளப்பட்ட நிலப்பரப்பாகும், இருப்பினும் வடக்கிலிருந்து தென்மேற்கு வரையிலான நிலம் படிப்படியான சரிவைக் கொண்டுள்ளது. காடுகளின் கிழக்குப் பகுதியில் உள்ள மலைகள் திடீரென உயரும் அதேசமயம் மேற்கு நோக்கி அதன் உயரம் படிப்படியாகக் குறைகிறது. பரந்த பீட பூமிகள் அடர்ந்த காடுகளால் மூடப்பட்டிருக்கும். காடுகளில் உள்ள சில விரிவான சமவெளிகள் மகாநதி நதியால் அதன் துணை நதிகளான சந்துல், ஹட்டி, உடந்தி, ஜோங்க் மற்றும் டெல் மற்றும் கோதாவரி நதி மற்றும் அதன் துணை நதிகளான சபரி மற்றும் இந்திராவதி ஆகியவற்றுடன் வடிகட்டப்படுகின்றன. பீட பூமிகள் மற்றும் மலைப் பகுதிகளில் ஒரு மெல்லிய களிமண் மண்ணைக் காணலாம். பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் சமவெளிகள் வளமான வண்டல் மண்ணை உள்ளடக்கியது. தண்டகாரண்யா என்பது வணிகரீதியாக முக்கியமான ஈரமான காடுகளின் தாயகமாகும், இது வனப்பகுதியின் பாதிக்கு மேல் பரவியுள்ளது. மாங்கனீசு, இரும்புத் தாது மற்றும் பாக்சைட் ஆகியவற்றின் வைப்புகளும் இங்கு பொதுவானவை.

தண்டகாரண்யாவில் வளர்ச்சிகள்:

எண்ணெய் வித்துக்கள், பருப்பு வகைகள் மற்றும் அரிசி போன்ற பயிர்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட வாழ்வாதார விவசாயம் இப்பகுதியின் முக்கிய பொருளாதாரமாக அமைகிறது. தண்டகாரண்யா பகுதியில் மரச்சாமான்கள் தயாரித்தல், தேனீ வளர்ப்பு, "பீடி" (சிகரெட்) தயாரித்தல், எலும்பு உணவு தயாரித்தல், அறுக்கும் மற்றும் அரிசி அரைக்கும் தொழில்கள் உள்ளன. பாகிஸ்தானில் இருந்து வரும் அகதிகளுக்கு உதவுவதற்காக 1958 - ஆம் ஆண்டு மத்திய அரசு தண்டகாரண்ய மேம்பாட்டு ஆணையத்தை நிறுவியது. பக்கஞ்சூர் நீர்த்தேக்கம் மற்றும் பாஸ்கெல் அணையும் இங்கு உருவாக்கப்பட்டன. தண்டகாரண்யாவில் செய்யப்பட்ட மற்ற வளர்ச்சிகளில் உமர்கோட், போரேகான் மற்றும் ஜக்தல்பூர் ஆகிய இடங்களில் உள்ள மரவேலை மையங்களும் அடங்கும்; பாலங்கிர் - கோசிலம் ரயில் திட்டம் மற்றும் அகதிகள் மீள்குடியேற்றப் பகுதிகளில் சாலைகள் மற்றும் ரயில் பாதைகள் அமைத்தல். சுனபேடாவில், விமான இயந்திரங்களை உற்பத்தி செய்யும் தொழிற்சாலை அமைந்துள்ளது. பைலடிலா என்பது தேசிய கனிம வளர்ச்சிக் கழகத்தின் இரும்புத் தாது சுரங்க மையமாகும். தண்டகாரண்யா பகுதியில் உள்ள முக்கிய நகரங்கள் கோராபுட், பவானிபட்னா மற்றும் ஜக்தல்பூர்.

கம்யகா, இந்திய காடு:

கம்யகா என்பது பாண்டவர்கள் இரண்டாவது வனவாசத்தின் போது ஓய்வு பெற்ற இடம். இது சரஸ்வதி நதிக்கரையில் பரந்து விரிந்த காடு.

கம்யகா காடு இந்திய காவியமான "மகாபாரதத்தில்" குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, இது தார் பாலைவனத்தின் தலைப்பகுதியில் திரினவிந்து ஏரிக்கு அருகில் அமைந்துள்ளது. குரு ராஜ்ஜியத்தின் மேற்கு எல்லையில் சரஸ்வதி நதிக்கரையில் கம்யகா வனம் அமைந்திருந்தது. இது குருக்ஷேத்திரப் பகுதியின் மேற்கே அமைந்திருந்தது. அதில் கம்யகா ஏரி என்று அழைக்கப்படும் ஒரு ஏரி இருந்தது. பாண்டவர்கள் காடுகளுக்கு வனவாசம் செல்லும் வழியில்; கங்கைக் கரையில் உள்ள பிரமன கோடியை விட்டு, மேற்கு திசையில் பயணித்து, யமுனை மற்றும் த்ரிஷத்வதி நதிகளைக் கடந்து குருக்ஷேத்திரத்தை நோக்கிச் சென்றார். இறுதியாக அவர்கள் சரஸ்வதி நதிக் கரையை அடைந்தனர். அங்கு சரஸ்வதி நதிக் கரையில் சமதளத்திலும் காட்டு சமவெளியிலும் அமைந்திருந்த கம்யகா வனத்தைக் கண்டனர். காடு பறவைகளும் மான்களும் நிறைந்திருந்தது. அங்கே பாண்டவர்கள் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்தனர். பாண்டவர்கள் ஹஸ்தினாபுரத்திலிருந்து தங்கள் ரதங்களில் புறப்பட்டு கம்யகா வனத்தை அடைய 3 நாட்கள் ஆனது.

கம்யகா வனத்தில் பாண்டவர்கள் தங்கியிருந்தனர்:

கம்யகாவில் அவர்கள் முதல் தங்கியிருந்த போது, பீமன் கிரிமிரா என்ற ராட்சசனைக் கொன்றான். குருஜங்கலாவின் குடிமக்கள் கம்யகா வனத்தை எளிதில் அணுகக்கூடியதாக இருந்தது. எனவே குருஜங்கல மக்கள் இந்த காட்டில் தங்கள் மன்னன் யுதிஷ்டிரனை அடிக்கடி சென்று பார்த்து வந்தனர். அத்தகைய தொடர்புகளைத் தவிர்ப்பதற்காக, பாண்டவர்கள் த்வைத வனத்திற்குச் சென்றனர்.

பாண்டவர்கள் த்வைத காடுகளில் இருந்து இரண்டாவது முறையாக மீண்டும் கம்யகாவிற்கு வந்தனர். இம்முறை அர்ஜுனன் இல்லாமல் வாழ்ந்தனர்; வடக்கு இமயமலையில் இராணுவப் பயிற்சிக்காகப் புறப்பட்டவர். கம்யகா வனத்தில் 5 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தனர். இந்த காலகட்டத்தில் கடோத்கச்சன் அவர்களுடன் வாழ்ந்தார். இந்த காலகட்டத்தில், வியாச முனிவரும் லோமச முனிவரும் அவர்களை தரிசித்தனர். அங்கிருந்து, லோமச முனிவரின் வழிகாட்டுதலின் பேரில், அவர்கள் இந்தியா முழுவதும் புனித யாத்திரைக்கு புறப்பட்டனர். இந்தியா முழுவதும் ஒரு சுற்றுப்பயணத்தை முடித்துவிட்டு, அவர்கள் மீண்டும் குருக்ஷேத்ரா பகுதிக்கு வந்தனர், ஆனால் கம்யகா வனத்திற்குள் நுழையாமல், இமயமலைக்கு வடக்கே உள்ள பகுதிகளுக்கு சென்றனர். அவர்கள் அர்ஜுனனுடன் அங்கிருந்து திரும்பி வந்து மூன்றாவது முறையாக கம்யகா காடுகளுக்குள் நுழைந்தனர்.

பாண்டவர்கள் மீண்டும் த்வைத வனத்திற்குச் சென்று 1 வருடம் 8 மாதங்களுக்குப் பிறகு நான்காவது முறையாக கம்யகாவிற்கு வந்தனர். த்வைத ஏரிக்கு அருகில் மான்கள் நடமாட்டம் குறைந்து வருவதைக் கண்டு, அவர்கள் கம்யகா வனப்பகுதிக்கு இடம் பெயர்ந்தனர். இந்த நேரத்தில் சிந்து ராஜ்ஜியத்தின் மன்னன் ஜெயத்ரதன், சால்வ ராஜ்ஜியத்திற்குச் செல்லும் வழியில் கம்யகா காடு வழியாகச் சென்றான். அவர் திரௌபதியைக் கடத்த முயன்றார், ஆனால் பாண்டவர்கள் அந்த முயற்சியைத் தடுத்தனர். வனவாசத்தின் 12 - வது ஆண்டில் அவர்கள் கம்யகா வனத்தை விட்டு நிரந்தரமாக த்வைத காடுகளுக்குச் சென்றனர்.

இவ்வாறு பாண்டவர்கள் தங்கள் 12 ஆண்டுகால வன வாழ்க்கையை கம்யகா மற்றும் த்வைத காடுகளுக்கு இடையில் கழித்தனர்.

த்வைத காடு:

த்வைத காடு என்பது கம்யகா வனத்தின் தெற்கே அமைந்துள்ள ஒரு பழங்கால காடு மற்றும் தெளிவான பூக்களால் சூழப்பட்ட த்வைதா ஏரி என்று அழைக்கப்படும் ஒரு அழகான ஏரியை உள்ளடக்கியது. மஹாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் இந்த காடு ஒரு ரம்மியமான காட்சியைக் கொண்டிருந்தது மற்றும் பலவகையான பறவைகள் மற்றும் பிற விலங்கினங்களை வழங்கியது. த்வைத வனமானது குருஜங்கலாவின் தென்மேற்கு புறநகரில் அமைந்துள்ளது மற்றும் குரு ராஜ்யம் முழுவதும் பரவியுள்ளது.

பைகுந்தபூர், டோர்ஸ், மேற்கு வங்காளம்:

பைகுந்தபூர் என்பது மேற்கு வங்காளத்தில் உள்ள டோர்ஸின் மேற்குப் பகுதியில் அமைந்துள்ள ஒரு பழமையான காடு.

பைகுந்தபூர் என்பது மேற்கு வங்காளத்தில் உள்ள டோர்ஸின் மேற்குப் பகுதியில் அமைந்துள்ள ஒரு வனப்பகுதியாகும்.

இந்த வனப்பகுதி அதன் பழமையான தோற்றம் கொண்டது - கிருஷ்ணர் காலத்தில் இருந்து. இமயமலை அடிவாரத்தின் தெற்கிலிருந்து மேற்கில் மகாநந்தா நதிக்கும் கிழக்கே டீஸ்டா நதிக்கும் இடையே இந்த வனப் பகுதி நீண்டுள்ளது. இப்பகுதியில் உள்ள முக்கிய நகரங்கள் சிலிகுரி மற்றும் ஜல்பைகுரி. காடுகள் ஓரளவு டார்ஜிலிங் மாவட்டத்திலும், ஒரு பகுதி ஜல்பைகுரி மாவட்டத்திலும் உள்ளன.

பைகுந்தபூர், கிழக்கு இந்திய இமயமலை அடிவாரத்தின் பழங்கால காடு, ஒரு முக்கியமான சுற்றுச்சூழல் மண்டலமாகும், இது பல காட்டு யானைகளின் தாயகமாகும். ஆனால் பைகுந்தபூர் நவீன நாட்களில் உள்ளூர் மக்கள்தொகை அதிகரிப்பால் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. உள்ளூர் மக்களின் பரவலானது பைகுந்தபூரைத் தடுக்கிறது. மஹாநந்தா வனவிலங்கு சரணாலயத்தில் குறைவான தொந்தரவுகள் உள்ள பகுதிகள்.

பைகுந்தபூரின் வரலாறு:

பைகுந்தபூரின் வரலாறு பகவான் கிருஷ்ணரின் காலத்திலிருந்து தொடங்குகிறது. வரலாற்று ரீதியாக, கூச் பெஹார் ஒரு சுதந்திர ராஜ்ஜியமாக இருந்த காலத்தில் பைகுந்தபூர் காடுகள் ரைகாட் இளவரசர்களின் பாதுகாப்பான தளமாக இருந்தன. கிருஷ்ணர் ஒரு காலத்தில் காட்டில் தஞ்சம் அடைந்ததாகவும் கூறப்படுகிறது. இந்து புராணங்களின்படி, கிருஷ்ணர் தனது முக்கிய மனைவி மற்றும் ராணி ருக்மணியத்துடன் ஒரு முறை பைகுந்தபூர் காட்டில் மறைந்தார் என்று நம்பப்படுகிறது. இந்த காரணத்திற்காக, இஸ்கான் அருகிலுள்ள சிலிகுரியை வடகிழக்கில் மிகப்பெரிய கிருஷ்ணா மையத்திற்கான தளமாக தேர்வு செய்தது.

1523 மற்றும் 1771 - க்கு இடையில் பைகுந்தபூர் பகுதியில் ரைகாட் குடும்பம் உள்ளூர் ஆட்சியாளர்களாக இருந்தது, இது இடைக்கால ஆட்சியின் மத்திய கட்டமாகும். அரை - சுதந்திர ஆட்சியாளர்கள் அல்லது நிலப் பிரபுக்கள் கமதா இராஜ்ஜியத்தின் கோச் வம்சத்துடன் தொடர்புடையவர்கள். ரெய்காட் தலைநகர் சிலிகுரியில் இருந்தது, பின்னர் மகாநந்தா நதிக்கும் டீஸ்டா நதிக்கும் இடையே ஊடுருவ முடியாத காடுகளுக்குள் ஆழமாக இருந்தது. 1680 களின் போது, பூட்டியாக்கள் கோச்பெஹரைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றபோது, ரைகாட்டுகள் தலையிட்டு அரியணைக்கு தங்கள் சொந்த மேலாதிக்கத்தை நிறுவ முயன்றனர். பூட்டியாக்கள் மற்றும் ரைக்காட்டுகளுக்கு இடையே ஒரு உள்நாட்டுப் போராட்டத்திற்குப் பிறகு, ரைக்காட்டுகள் பின்வாங்கி, கோரகாட்டின் ஃபவுஸ்தாரின் அதிகாரத்தை ஏற்றுக்கொண்டனர், ஒருவேளை பெயரளவில் மட்டுமே.

1720 வாக்கில் ரைகாட்டுகள் தங்கள் தலைநகரை தெற்கே ஜல்பைகுரிக்கு மாற்றினர். ரங்பூரின் "ஃபௌஜ்தார்" 1736 மற்றும் 1739 - க்கு இடையில் வங்காள நவாபின் மேலாதிக்கத்தை ஏற்குமாறு ரைகாட்களுக்கு அழுத்தம் கொடுத்தார். ரைக்காட்டுகள் இன்னும் ஓரளவு அஞ்சலி செலுத்தினர். 1771 - ஆம் ஆண்டில் ஆங்கிலேயர்கள் பைகாந்தபூரை இணைத்துக்கொண்டனர் மற்றும் ரைக்காட்டுகள் பைகுந்தபூரின் ஜமீன்தார்களாக (குத்தகைதாரர்கள்) ஆனார்கள், ஆனால் பைகுந்தபூரின் பாதுகாக்கப்பட்ட பகுதிகளில் பெரும்பாலும் சுதந்திரமாக இருந்தனர். 1839 - ஆம் ஆண்டின் பிற்பகுதியில், இந்தியாவில் உள்ள பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அரசாங்கம், பூட்டானின் மேற்கு துவார்களை ரைகாட் கைப்பற்றியதாக புகார் கூறியது. 1850 - களில் டார்ஜிலிங் தேயிலையின் வணிகச் சுரண்டல் இப்பகுதியில் தொடங்கியது. பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அரசாங்கம் அவர்களின் மாவட்ட ஆணையர்களின் அமைப்பின் கீழ் உச்ச அதிகாரத்தை ஏற்றுக்கொண்டது. இது 1947 வரை பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தது.

பைகுந்தபூரின் கடைசி ரைகாட் 1946 - இல் குடலில் இறந்தார். குடும்ப வீடு இன்னும் ஆக்கிரமிப்பில் உள்ளது, ஆனால் பழுதடைந்த நிலையில் உள்ளது. இருப்பினும், ஜல்பைகுரியில் உள்ள இடிந்து விழும் அரண்மனை தேசிய மற்றும் சர்வதேச சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு ஒரு பிரபலமான பார்வை இடமாகும். அரண்மனை மைதானத்தில் பெரிய அரண்மனை கட்டிடம், அதன் போர்டிகோ, ஒரு புதர் தோட்டம் மற்றும் இரண்டு இந்து கோவில்கள் உள்ளன. ரெய்காட் அரண்மனையின் வாயில் ஒரு பெரிய வலுவூட்டப்பட்ட கான்கிரீட் வளைவு அமைப்பாகும். அரண்மனை மைதானத்தில் பல ஏரிகள் உள்ளன. ஏரிகளில் ஒன்று மேற்கு வங்க அரசால் பராமரிக்கப்படுகிறது.

பைகுந்தபூரின் நிலப்பரப்புகள்:

மேற்கு வங்காளத்தின் வடக்குப் பகுதி இமயமலையில் இருந்து கழுவப்பட்ட வண்டலால் மூடப்பட்டுள்ளது. பைகுந்தபூர் உருவானது இப்பகுதியில் இளையதாகும். இது காவி மஞ்சள் ஒட்டும் வண்டல் மண் மற்றும் அடர்ந்த சாம்பல் முதல் தடித்த வண்டல் களிமண் மூலம் மேலெழுதப்பட்ட மிக நுண்ணிய வெள்ளை மணலைக் கொண்டுள்ளது.

ஷாங்கான் உருவாக்கம் பைகுந்தபூர் உருவாக்கத்தின் வெள்ள சமவெளி முகங்களின் வைப்புகளை குறிக்கிறது. ஷௌகான் மேற்பரப்பில், 10-30 மீ ஆழத்தில் அனுமதிக்கப்பட்ட வரம்பிற்கு அப்பால் அதிகபட்ச ஆர்சனிக் உள்ளடக்கத்தை அளவீடுகள் காட்டியுள்ளன. இது பிராந்தியத்திலும் கீழ்நிலை இடங்களிலும் ஆர்சனிக் விஷம் ஏற்படுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் பற்றிய கவலையை எழுப்புகிறது.

பைகுந்தபூரின் காலநிலை:

பைகுந்தபூர் காட்டில் கோடை, பருவமழை மற்றும் குளிர்காலம் என மூன்று முக்கிய பருவங்கள் உள்ளன. கோடை காலம் மார்ச் முதல் வாரத்தில் இருந்து ஜூன் இரண்டாம் வாரம் வரை நீடிக்கும், ஏப்ரல் மிகவும் வெப்பமான மாதமாகும். கோடை வெப்பநிலை முப்பதுகளின் நடுப்பகுதியில் இருக்கும். பருவமழை (ஜூன் - செப்டம்பர்) கடுமையான மழையைக் கொண்டுவருகிறது. 24 மணிநேரத்தில் 125 மிமீ அல்லது அதற்கும் அதிகமாக வீழ்ச்சியடையலாம், இதனால் அனைத்து நடவடிக்கைகளும் நிறுத்தப்பட்டு, அடிக்கடி உள்ளூர் வெள்ளம் மற்றும் நிலச்சரிவுகளை ஏற்படுத்தும். ஆண்டு மழைப்பொழிவு 250 சென்டி மீட்டருக்கு மேல் இருக்கலாம். குளிர்கால மாதங்கள் செப்டம்பர் முதல் பிப்ரவரி வரை இருக்கும். குளிர்காலம் குளிர்ச்சியாக இருக்கும், இமய மலையில் இருந்து குளிர்ந்த காற்று வீசுகிறது. குளிர் காலநிலை காலங்களில் வெப்பநிலை 5 டிகிரி செல்சியஸ் வரை குறையக்கூடும்.

நைமிஷா வனம்:

நைமிஷா வனம் இந்தியாவின் பழமையான காடுகளில் ஒன்றாகும். நைமிஷா வனத்தின் பெயர் இந்திய இதிகாசமான மகாபாரதத்தில் காணப்படுகிறது.

நைமிஷா வனம் பழங்கால காடுகளில் ஒன்றாகும், இப்போது இந்தியாவின் வடக்கு பகுதியில் ஒரு புனித யாத்திரை மையமாக செயல்படுகிறது.

இந்த புராதன வனத்தின் பெயர் - நைமிஷா வனம் என்பது இந்திய இதிகாசமான மகாபாரதத்திலும், சிவபெருமானின் புத்தகமான சிவ புராணத்தின் மற்றொரு புனித நூலிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

நைமிஷா வனம் உத்தரப் பிரதேசத்தில் கோமதி ஆற்றின் கரையில் அமைந்துள்ளது. இந்த பகுதி இப்போது இந்திய இந்து புராணங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட பழமையான கோயில்களால் நிரப்பப்பட்டுள்ளது. இப்போது நைமேஷாரண்யா அல்லது நைமிஷா வனம் உத்தர பிரதேசத்தின் சீதாபூர் மாவட்டத்தில் உள்ள முக்கிய யாத்திரை சுற்றுலா தளங்களில் ஒன்றாகும்.

நைமிஷா வனம் முந்தைய காலத்தில் பாஞ்சால ராஜ்ஜியத்திற்கும் கோசல ராஜ்ஜியத்திற்கும் இடையில் இருந்தது. இந்த பாஞ்சாலமும் கோசலமும் கி.மு ஐந்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த 16 மகாஜனபதங்களின் பிராந்திய ராஜ்ஜியங்களைச் சேர்ந்தவை.

மகாபாரதத்தின் முழு விவரிப்பும் நைமிஷா காடுகளில், உலக அமைதிக்கான காரணத்திற்காக ஒரு தியாகத்திற்காக கூடியிருந்த சௌனக முனிவரின் தலைமையில் ஒரு முனிவர்களின் சங்கமத்தின் போது நடந்தது. இந்த மாநாட்டில், உக்ரஸ்ரவ சௌதி முழு மகாபாரதத்தையும், பரத வம்சத்தின் பெரிய மன்னர்களின் கதையையும் சௌனகருக்கு விவரித்தார். இந்த கதையின் மையப் பகுதி மகாபாரதத்தில் இரண்டு முக்கிய எதிரிகளான கௌரவர்கள் மற்றும் பாண்டவர்களின் வரலாறு மற்றும் குருஷேத்திரத்தில் அவர்கள் நடத்திய போர் குருஷேத்திரப் போர் என்று அறியப்பட்டது.

நைமிஷா காடு அல்லது நைமேஷாரண்யத்தின் பெயர் மற்றொரு இந்திய காவியமான ராமாயணத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ராமாயணத்தின் யுத்தகாண்டத்தின் (ஆறாவது) கோலோபோன், ராமரின் மகன்களான லாவ் மற்றும் குஷ் ஆகியோர் நைமேஷாரண்யத்தில் நைமேஷாரண்யத்தில் துறவியாக மாறிய வால்மீகியின் காவியத்தை விவரித்ததாகக் குறிப்பிடுகிறது.

மகாபாரதம், பாகவத புராணம், ஹரிவம்சம் மற்றும் பத்ம புராணம் உட்பட பல புராணங்களின் உரையாசிரியர் உக்ரஷ்ரவஸ் ஆவார். உக்ரஷ்ரவஸ் நைமிஷா வனத்தில் இந்திய புனித நூல்களை விவரித்தார். அவர் லோமஹர்ஷனின் மகனும், மகாபாரதத்தை எழுதிய வேத வியாசரின் சீடருமானவர். உக்ரஸ்ரவா சூத சாதியைச் சேர்ந்தவர், அவர் பொதுவாக புராண இலக்கியத்தின் பார்ட்ஸ் ஆவார். முழு இந்திய காவியமான மகாபாரதமும் நமிஷாரண்யாவில் உக்ரஸ்ரவ சௌதி (கதையாளர்) மற்றும் சௌனக முனிவர் (கேட்பவர்) ஆகியோருக்கு இடையேயான உரையாடலாக கட்டமைக்கப்பட்டது.