*मी... माझा बाप... आणि माझी आई... !!!*
*मी... माझा बाप... आणि माझी आई... !!!*
@doctorforbeggars
हि मला भेटली होती साधारण तीन वर्षांपुर्वी ... !
वय साधारण 35, सोबत 5-6 वर्षांचा मुलगा...!
एका धार्मिक स्थळाबाहेर मागुन खायची.
औषधं देता देता ... चांगली ओळख झाली. मला ती दादा म्हणायला लागली !
दरवेळी मला कोडं पडायचं... हा मुलगा कुणाचा ? जर तीचा असेल, तर याचे वडिल कुठं आहेत ? याला वडिल असतील, तर मग हि एकटीच कशी दिसते ?
एकेदिवशी मी विचारलंच... !
.... लहानपणीच आईवडील वारले, जवळचं कुणी नाही... पुर्णतः निराधार.
जगण्यासाठी भीक मागणं हे सोपं काम निवडलं. दिवसा भीक मागायची आणि रात्री कुठंतरी आडोसा शोधुन झोपायचं, हा रोजचा दिनक्रम !
रानटी जनावरं फक्त जंगलातच नाही, तर समाजातही अनेक ठिकाणी सापडतात.
मला तर वाटतं नरभक्षक जनावरं जंगलात आणि मादीभक्षक जनावरं समाजात राहतात !
अशाच एका मादीभक्षक जनावराच्या तावडीत ती एका रात्री सापडली... आरडाओरडा केला... पण तो ऐकायला कुणालाच वेळ नव्हता... ! प्रत्येकाला कुठंतरी पोचायचं होतं... !
या झटापटीत एक मुल हिच्या पदरात पडलं... !
एकटीची जगायची भ्रांत, त्यात अजुन एकाची भर पडली.
ठिक आहे, जगात आपलं असं कुणीच नव्हतं, आता आपलं म्हणावं, असं आपलं मुल तरी आपल्याबरोबर आहे, आधार होईल भविष्यात जगण्याचा या सकारात्मक विचारानं तीनं आईपण जपलं... मुलाला जमेल तसं ती त्याला वाढवत गेली !
आणि याचवेळी मला ती भेटली होती.... तीनेक वर्षांपुर्वी !
'काम का नाही करत गं ?' मी तीला तेव्हा विचारायचो.
ती फक्त मान डोलवत गुढ हसायची.
वेगवेगळे व्यवसाय मी तीला सुचवायचो... मदत करतो असं म्हणायचो... पण ती ऐकल्यासारखं करायची... आणि पोराला हाताला धरुन दुर जायची !
उदास होवुन शुन्यात बघत रहायची !
बरोबर आहे, इतक्या मोठ्या विश्वासघाताची भेट मिळाल्यानंतर तीनं माझ्यावर तरी का विश्वास ठेवावा ?
भरल्या पोटानं दिलेला सल्ला उपाशी पोटी पचत नाही हेच खरं !
गाण्यातले सुर हरवतात तेव्हा ते गाणं बेसुर होतं... आणि जगण्यातला नुर हरवला की ते जगणं भेसुर होतं... !
असं सर्वच हरवलेलं ती...!
एकट्या राहणाऱ्या या तरुण मुलीला सांभाळुन घेणारा, मनासारखा कुणीतरी जोडीदार मिळाला, म्हणजे ती डिप्रेशन मधुन बाहेर येईल असं मला डाॕक्टर म्हणुन सारखं वाटायचं.
डिप्रेशन च्या पेशंटला औषध न लगे... !
औषध "नल" गे तीजला !
औषध फक्त त्या पेशंटचा हक्काचा "नल" !
अत्याचार झालेल्या, भीक मागणा-या मुलीला तीच्या मुलासह कोण स्विकारणार ? हा मोठा प्रश्न होता. तीला हा हक्काचा "नल" कधी सापडणार.... ? कसा ?
दिवसांवर दिवस जात होते. अशात मला एक तरुण भेटला. चुणचुणीत आणि गोड बोलणारा.
यानेही आयुष्यात खुप थपडा खाल्ल्या होत्या, ढोलासारख्या !
थपडा मारुनही ढोल नाद निर्माण करतो.... !
हा सुद्धा त्या ढोलासारखाच !
थपडा खावुनही बोलणं आणि वागणं अतिशय नम्र आणि गोड, एक नाद निर्माण करणारं !
आपल्या शब्दांत नम्रता आणि गोडवा असेल तर शब्दांना वजन प्राप्त होतं.
शब्दांतली नम्रता आणि गोडवा हरवला की याच शब्दांचा स्वतःला भार होतो आणि दुस-याला ओझं !
असो, तर, यालाही मी काम करण्यासाठी विनवलं...!
याला भीक मागायचीच नव्हती... कमीपणा वाटायचा याला भीक मागण्यात... व्यवसाय सुरु करण्याची जिद्द होती याच्यात, पण संधी मिळत नव्हती !
मी हात देतोय म्हटल्यावर, झट्दिशी त्याने तो पकडला. व्यवसाय सुरु केला... आणि बघता बघता छान चालायलाही लागला... !
अतिशय प्रामाणिक आणि मनमिळावु असलेला हा मुलगा मला आवडायचा.
एकदा गंमतीने याला म्हटलं... 'काय मालक ? आता लग्न करा की राव ...!'
'करु की सर, तुम्ही बघा मुलगी... सांगाल त्या मुलीशी लग्न करतो...' तो म्हणाला होता.
हसुन हा विषय तिथं संपला खरा...
पण "सांगाल त्या मुलीशी लग्न करतो..." या त्याच्या वाक्यानं मला रात्र रात्र झोप यायची नाही...!
एकदा मनाचा हिय्या करुन याला "ती" ची सर्व परिस्थिती सांगितली.
हात जोडुन म्हणालो... करशील का रे लग्न तीच्याशी ?
क्षणभर विचार करत, माझ्या नजरेला नजर भिडवुन म्हणाला, 'माझ्यासारख्या भीक मागणा-याला तुम्ही हात देवुन बाहेर काढलंत सर, मी रोज विचार करायचो की या डाॕक्टरच्या उपकाराची परतफेड कशी करायची ?'
'उभं असलेल्या माणसाला पाडायला फार ताकद लागत नाही, पडलेल्या माणसाला उठवायला जास्त ताकद लागते, हे मी तुमच्याकडनं शिकलो सर...'
'तुम्ही मला तेव्हा उठवलंत... आता पडलेल्या कुणालातरी उठवायची पाळी माझी आहे... तुम्ही जे माझ्यासाठी तेव्हा केलंत, आज ते मी पुन्हा करणार तुमच्यासाठी ...!'
माझ्या डोळ्यात पाणी ठरेना!
तो तीच्याशी लग्नाला तयार झाला या पेक्षाही आपण सावरल्यावर, दुस-याला हात द्यायचा असतो, हे तो शिकला यात मला जास्त आनंद होता...!
माझ्यापेक्षा लहान आहे तो... पण मला त्याचे पाय धरावेसे वाटले...!
पाय तरी कसं म्हणु ?
चरण म्हणणंच जास्त योग्य !
भरकटतं ते पाऊ
@doctorforbeggars
हि मला भेटली होती साधारण तीन वर्षांपुर्वी ... !
वय साधारण 35, सोबत 5-6 वर्षांचा मुलगा...!
एका धार्मिक स्थळाबाहेर मागुन खायची.
औषधं देता देता ... चांगली ओळख झाली. मला ती दादा म्हणायला लागली !
दरवेळी मला कोडं पडायचं... हा मुलगा कुणाचा ? जर तीचा असेल, तर याचे वडिल कुठं आहेत ? याला वडिल असतील, तर मग हि एकटीच कशी दिसते ?
एकेदिवशी मी विचारलंच... !
.... लहानपणीच आईवडील वारले, जवळचं कुणी नाही... पुर्णतः निराधार.
जगण्यासाठी भीक मागणं हे सोपं काम निवडलं. दिवसा भीक मागायची आणि रात्री कुठंतरी आडोसा शोधुन झोपायचं, हा रोजचा दिनक्रम !
रानटी जनावरं फक्त जंगलातच नाही, तर समाजातही अनेक ठिकाणी सापडतात.
मला तर वाटतं नरभक्षक जनावरं जंगलात आणि मादीभक्षक जनावरं समाजात राहतात !
अशाच एका मादीभक्षक जनावराच्या तावडीत ती एका रात्री सापडली... आरडाओरडा केला... पण तो ऐकायला कुणालाच वेळ नव्हता... ! प्रत्येकाला कुठंतरी पोचायचं होतं... !
या झटापटीत एक मुल हिच्या पदरात पडलं... !
एकटीची जगायची भ्रांत, त्यात अजुन एकाची भर पडली.
ठिक आहे, जगात आपलं असं कुणीच नव्हतं, आता आपलं म्हणावं, असं आपलं मुल तरी आपल्याबरोबर आहे, आधार होईल भविष्यात जगण्याचा या सकारात्मक विचारानं तीनं आईपण जपलं... मुलाला जमेल तसं ती त्याला वाढवत गेली !
आणि याचवेळी मला ती भेटली होती.... तीनेक वर्षांपुर्वी !
'काम का नाही करत गं ?' मी तीला तेव्हा विचारायचो.
ती फक्त मान डोलवत गुढ हसायची.
वेगवेगळे व्यवसाय मी तीला सुचवायचो... मदत करतो असं म्हणायचो... पण ती ऐकल्यासारखं करायची... आणि पोराला हाताला धरुन दुर जायची !
उदास होवुन शुन्यात बघत रहायची !
बरोबर आहे, इतक्या मोठ्या विश्वासघाताची भेट मिळाल्यानंतर तीनं माझ्यावर तरी का विश्वास ठेवावा ?
भरल्या पोटानं दिलेला सल्ला उपाशी पोटी पचत नाही हेच खरं !
गाण्यातले सुर हरवतात तेव्हा ते गाणं बेसुर होतं... आणि जगण्यातला नुर हरवला की ते जगणं भेसुर होतं... !
असं सर्वच हरवलेलं ती...!
एकट्या राहणाऱ्या या तरुण मुलीला सांभाळुन घेणारा, मनासारखा कुणीतरी जोडीदार मिळाला, म्हणजे ती डिप्रेशन मधुन बाहेर येईल असं मला डाॕक्टर म्हणुन सारखं वाटायचं.
डिप्रेशन च्या पेशंटला औषध न लगे... !
औषध "नल" गे तीजला !
औषध फक्त त्या पेशंटचा हक्काचा "नल" !
अत्याचार झालेल्या, भीक मागणा-या मुलीला तीच्या मुलासह कोण स्विकारणार ? हा मोठा प्रश्न होता. तीला हा हक्काचा "नल" कधी सापडणार.... ? कसा ?
दिवसांवर दिवस जात होते. अशात मला एक तरुण भेटला. चुणचुणीत आणि गोड बोलणारा.
यानेही आयुष्यात खुप थपडा खाल्ल्या होत्या, ढोलासारख्या !
थपडा मारुनही ढोल नाद निर्माण करतो.... !
हा सुद्धा त्या ढोलासारखाच !
थपडा खावुनही बोलणं आणि वागणं अतिशय नम्र आणि गोड, एक नाद निर्माण करणारं !
आपल्या शब्दांत नम्रता आणि गोडवा असेल तर शब्दांना वजन प्राप्त होतं.
शब्दांतली नम्रता आणि गोडवा हरवला की याच शब्दांचा स्वतःला भार होतो आणि दुस-याला ओझं !
असो, तर, यालाही मी काम करण्यासाठी विनवलं...!
याला भीक मागायचीच नव्हती... कमीपणा वाटायचा याला भीक मागण्यात... व्यवसाय सुरु करण्याची जिद्द होती याच्यात, पण संधी मिळत नव्हती !
मी हात देतोय म्हटल्यावर, झट्दिशी त्याने तो पकडला. व्यवसाय सुरु केला... आणि बघता बघता छान चालायलाही लागला... !
अतिशय प्रामाणिक आणि मनमिळावु असलेला हा मुलगा मला आवडायचा.
एकदा गंमतीने याला म्हटलं... 'काय मालक ? आता लग्न करा की राव ...!'
'करु की सर, तुम्ही बघा मुलगी... सांगाल त्या मुलीशी लग्न करतो...' तो म्हणाला होता.
हसुन हा विषय तिथं संपला खरा...
पण "सांगाल त्या मुलीशी लग्न करतो..." या त्याच्या वाक्यानं मला रात्र रात्र झोप यायची नाही...!
एकदा मनाचा हिय्या करुन याला "ती" ची सर्व परिस्थिती सांगितली.
हात जोडुन म्हणालो... करशील का रे लग्न तीच्याशी ?
क्षणभर विचार करत, माझ्या नजरेला नजर भिडवुन म्हणाला, 'माझ्यासारख्या भीक मागणा-याला तुम्ही हात देवुन बाहेर काढलंत सर, मी रोज विचार करायचो की या डाॕक्टरच्या उपकाराची परतफेड कशी करायची ?'
'उभं असलेल्या माणसाला पाडायला फार ताकद लागत नाही, पडलेल्या माणसाला उठवायला जास्त ताकद लागते, हे मी तुमच्याकडनं शिकलो सर...'
'तुम्ही मला तेव्हा उठवलंत... आता पडलेल्या कुणालातरी उठवायची पाळी माझी आहे... तुम्ही जे माझ्यासाठी तेव्हा केलंत, आज ते मी पुन्हा करणार तुमच्यासाठी ...!'
माझ्या डोळ्यात पाणी ठरेना!
तो तीच्याशी लग्नाला तयार झाला या पेक्षाही आपण सावरल्यावर, दुस-याला हात द्यायचा असतो, हे तो शिकला यात मला जास्त आनंद होता...!
माझ्यापेक्षा लहान आहे तो... पण मला त्याचे पाय धरावेसे वाटले...!
पाय तरी कसं म्हणु ?
चरण म्हणणंच जास्त योग्य !
भरकटतं ते पाऊ