मनोजला एव्हाना एक कापडी पट्टी त्याच्या पुस्तकांच्या कपाटात सापडली. त्याने पटकन ती डोळ्यांना बांधली आणि हळूहळू चाचपडत बेडवर येऊन बसला.

आता पूर्ण खोलीभर एक छान सुगंध पसरला आणि एसी लावल्यासारखी खोली थंड झाली. कुठे असेल ती, खरंच येईल का असा विचार करत बेडवर तो हात चाचपडत होता. कुणीतरी जवळ बसलंय अशी जाणीव त्याला होऊ लागली. त्याची उत्सुकता ताणली गेली...

मोबाईलमध्ये अक्षरे टाईप होतच होती...

एकटीच_मी:

"खरे तर ते दोघे मेले त्याच वेळेस मला मुक्ती मिळायला हवी होती. पण मला आकाशातून हजारो काळ्या अघोरी आकृत्या "नको जाऊस" म्हणून विनंती करत होत्या.
मी त्यांचं ऐकलं...
ऐकू नाही तर काय करू?
मला आवाहन करतांना त्यांच्या नजरेची जरब काय साधी होती का?
एका झटक्यात मी ठरवलं, यांचं ऐकायचंच!
ते म्हणतील तेच ऐकायचं!

मग त्यांनी मला माझ्या कानात आमच्या काळ्या गूढ जगाचं एक रहस्य सांगितलं ते म्हणजे, दरवर्षी याच दिवशी याच वेळेस जर का मी या खोलीत आले आणि तोच अत्याचार आठवून पुन्हा मनात अनुभवला तर मला एक अमानवी शक्ती प्राप्त होणार आणि मनोज सारख्यांची नियत पडताळून मला त्यांना तसेच दुःख आणि पीडा देता येईल, आणि पुरुषजातीचा बदला घेता येईल!

एक बळी गेला की ही आनंदाची बातमी त्या काळ्या अघोरी आकृत्यांना मी सांगणार आणि मग मला त्या आणखी नवीन रहस्य सांगणार, आणखी नवीन काळी शक्ती कशी मिळवता येईल याबद्दल!! मी घेतलेले बळी वाढतील तशी माझी शक्तीसुद्धा वाढेल!"