आपण पिशाच शिकारी आहोत हे रघूला नेहमी माहीत होतं. पाटण्यात लहानपणी त्यांनी रात्री च्या वेळी रस्त्यावर फिरणाऱ्या मृत प्राण्यांच्या कहाण्या ऐकल्या होत्या. आणि जसजसा तो मोठा होत गेला तसतसे त्याचे दहशतीचे राज्य संपुष्टात आणण्याचा निर्धार वाढत गेला.

रघू ने आपले कौशल्य निखारण्यात, प्राचीन ग्रंथांचा अभ्यास करण्यात आणि शस्त्रांच्या वापरावर प्रभुत्व मिळविण्यात अनेक वर्षे घालविली. पिशाचांचा मागोवा घेण्याच्या आणि त्यांची शिकार करण्याच्या कलेत तो निष्णात झाला आणि त्याला संपूर्ण प्रदेशात मृत प्राण्यांची भीती वाटत होती.

एके रात्री रघूला एका गावातून फोन आला. गावकऱ्यांवर एका शक्तिशाली पिशाचने दहशत निर्माण केली होती, जो कित्येक आठवड्यांपासून त्यांच्यावर हल्ला करत होता. हा प्राणी बलवान आणि धूर्त होता आणि त्याने यापूर्वीच अनेक बळी घेतले होते.

न डगमगता रघू आपली शस्त्रे गोळा करून गावाकडे निघाला. त्या भागाजवळ येताच त्याला पिशाचची उपस्थिती जाणवली - एक थंड, घातक शक्ती जी त्याच्या सभोवतालच्या हवेत गुदमरताना दिसत होती.

रघू सावधपणे पुढे सरकला आणि अंधारातून बाहेर पडला आणि त्याच्या इंद्रियांना हाय अलर्टवर घेऊन गेला. त्याला जवळच पिशाचच्या हालचाली ऐकू येत होत्या आणि तो जवळ येत होता हे त्याला ठाऊक होते.

अचानक तो पिशाच सावलीतून उठला, त्याचे डोळे भयंकर भुकेने धगधगत होते. पण रघू तयार होता. तो त्या प्राण्याला समोरासमोर भेटला, त्याने आपली शस्त्रे काढली आणि सर्व शक्तीनिशी लढा दिला.

ही लढाई भयंकर आणि क्रूर होती आणि दोन्ही विरोधकांमध्ये अस्तित्वासाठी जीवघेणा संघर्ष सुरू होता. पण शेवटी रघू विजयी झाला. आपल्या चांदीच्या ब्लेडच्या शेवटच्या धक्क्याने त्याने ते पिशाचच्या हृदयात बुडवले आणि त्याचे जीवन कायमचे संपवले.

रघूच्या शौर्याबद्दल आणि कौशल्याबद्दल आभार मानत गावकरी आनंदित झाले. आणि रघूला एक असं समाधान वाटलं, जे त्याने याआधी कधीच अनुभवलं नव्हतं. वर्षानुवर्षे तो अंधाराशी झुंज देत होता, पण आता तो विजयी झाला होता.

त्या दिवसापासून रघूने पिशाच शिकारी म्हणून आपले काम सुरू ठेवले. मृत प्राण्यांची शिकार करून त्यांच्या जीवघेण्या आलिंगनापासून निरपराधांचे रक्षण करत तो या प्रदेशात फिरला. आणि धोके अनेक असले तरी रघू आपल्या मिशनमध्ये कधीच डगमगला नाही. कारण जोपर्यंत जगात पिशाच आहेत, तोपर्यंत त्याच्यासारख्या शिकारींची नेहमीच गरज भासणार हे त्याला ठाऊक होते.