शंतनू हा एक जिज्ञासू माणूस होता ज्याला ऐतिहासिक स्थळांचा शोध घेण्याची आवड होती. एके दिवशी त्यांनी शहराच्या वेशीवर असलेल्या एका जुन्या वाड्याला भेट दिली. वाड्यात प्रवेश करताच वास्तुकलेची भव्यता आणि सौंदर्य पाहून तो थक्क झाला. त्या ठिकाणच्या समृद्ध इतिहासाने मोहित होऊन त्याने किल्ल्याच्या हॉल, चेंबर्स आणि कॉरिडॉरचा शोध घेण्यात तासनतास घालवले.

निघण्याच्या तयारीत असतानाच त्याला एका महिलेच्या रडण्याचा मंद आवाज ऐकू आला. त्याने आवाजाचा स्त्रोत शोधला असता पांढऱ्या रंगाच्या कपड्यात एक स्त्री कोपऱ्यात बसून मनमोकळेपणाने रडताना दिसली. एक भुताची आकृती पाहून शंतनूला धक्काच बसला आणि तो पटकन वाड्यातून निघून गेला. मात्र, लवकरच त्याच्या लक्षात आले की, भुताची आकृती त्याचा पाठलाग करत आहे. ती त्याच्यासमोर येत राहिली आणि त्याला स्वप्नातही तिची धडधड ऐकू येत होती.

शंतनू घाबरला होता आणि काय करावं ते सुचत नव्हतं. त्यांनी अनेक लोकांशी सल्लामसलत केली पण त्यांच्या समस्येवर तोडगा निघू शकला नाही. शेवटी कोणीतरी सुचवले की अलौकिक ज्ञानासाठी ओळखल्या जाणाऱ्या तांत्रिकाचा सल्ला घ्यावा.

शंतनूने तांत्रिकाची भेट घेऊन त्याची परिस्थिती समजावून सांगितली. तांत्रिकाने लक्षपूर्वक ऐकले आणि मग शंतनूला संमोहनासाठी झोपण्यास सांगितले. शंतनू संकोचत होता पण भूतापासून मुक्त होण्यासाठी काहीही प्रयत्न करायला तयार झाला.

संमोहक सत्र सुरू झाले आणि तांत्रिकाने शंतनूला अशा अवस्थेत नेण्याचा प्रयत्न केला जिथे तो भूताचा सामना करू शकेल आणि तिला एकटे सोडण्यास सांगेल. मात्र, गोष्टी ठरल्याप्रमाणे झाल्या नाहीत. शंतनूचं अवचेतन मन त्या भुताच्या आकृतीशी इतकं खोलवर जोडलं गेलं होतं की त्याला संमोहनअवस्थेतून बाहेर पडता येत नव्हतं. तो कोमात गेला.

दिवस गेले आणि शंतनू कोमातच राहिला. त्याचे कुटुंबीय चिंतेत होते आणि डॉक्टर त्याला सावरण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करत होते. मात्र, त्यांच्या प्रकृतीत कोणतीही सुधारणा झाली नाही. मग एके दिवशी काहीतरी चमत्कारिक घटना घडली. शंतनू ला जाग आली, पण तो हॉस्पिटलच्या खोलीत नव्हता. तो त्याच जुन्या वाड्यात होता जिथे त्याने पहिल्यांदा भुताची आकृती पाहिली होती.

शंतनूच्या लक्षात आले की त्याचा आत्मा देह सोडून आता त्याच जुन्या वाड्यात फिरत आहे. तो घाबरला होता आणि काय करावे हे त्याला सुचत नव्हते. हॉलमधून जाताना त्याला पुन्हा ती भुताची आकृती दिसली. मात्र यावेळी ती रडत नव्हती. ती शंतनूकडे पाहून हसली आणि म्हणाली, "मला मोकळं केल्याबद्दल धन्यवाद. मी शतकानुशतके या वाड्यात अडकलो आहे आणि आता मी शेवटी पुढे जाऊ शकतो."

शंतनू गोंधळून गेला आणि तिला विचारले की तू तिला कसे मुक्त केले आहेस. किल्ल्याला भेट देऊन शंतनूने पाताळाला स्पर्श केला होता आणि त्याच्या उपस्थितीने तिला परलोकाकडे जाण्यास मदत झाली होती, असे त्या भुताच्या आकृतीने स्पष्ट केले.

शंतनूच्या लक्षात आले की त्याने त्या भुताच्या आकृतीला मुक्त करण्यात महत्वाची भूमिका बजावली आहे आणि त्याचा आत्मा आता त्याच्या शरीरात परत येण्यास मोकळा झाला होता. त्याने डोळे मिटले आणि जेव्हा त्याने ते पुन्हा उघडले तेव्हा तो रुग्णालयाच्या खोलीत होता, त्याच्या प्रियजनांनी घेरलेला होता. त्या दिवसापासून शंतनूने पुन्हा कधीही कुठल्याही ऐतिहासिक स्थळाला किंवा जुन्या वाड्याला भेट दिली नाही, पण त्याला अलौकिकतेची शक्ती शिकवणारी भुताची व्यक्तिरेखा तो कधीच विसरला नाही.