शिवराय दक्षिण दिग्विजय करून परतत होते. येताना बेलवडी हे गाव लागते. हे आता कर्नाटकात आहे. या गावात एक देसाईगढी आहे. ही मावळ्यांना जिंकायची होती. मोर्चे लागले .... लढाई सुरू झाली... एक  छोटीशी घडी... मावळे लढतायेत... पण गढी काही मिळेना... एक दिवस गेला ...आठ दिवस गेले ... पंधरा दिवस.... तब्बल एक महिना लागला हि गढी जिंकायला... आणि जिंकली.... कोण होते त्या गढीत... कोण लढले एवढे चिवटपणे..... ती होती सावित्री देसाई ....

ही लढवत होती ती गढी....

गढी ताब्यात आली... सावित्री कैद झाली .... राजे गढीत गेले .. गादीवर स्थानापन्न झाले... आणि सावित्रीला समोर आणले गेले ... ती घाबरलेली.. गांगरलेली... आता माझं कसं होणार .... तिला एक लहान मुल होत . त्याची काळजी लागली. मला शिवाजी मारणार . माझ बाळ अनाथ होणार . आता मी काय करू. राज्यांच्या समोर रडायला लागली ...
महाराज मला मारा ...
ठार मारा... पण माझं लहान बाळ आहे. माझ्या बाळाला मारू नका. हवे तर माझा जीव घ्या .

हे तीचे शब्द ऐकून शिवाजी राजा गहिवरला... तीच्या बाळाला आणायची आज्ञा दिली ... बाळ आणले ... राजांनी ते छोटे बाळ हातात घेतले. सावित्रीच काळीज धडधडत होते .. आता शिवाजी माझ्या मुलाला मारणार .. काय करावे.

तेवढयात राजांनी आज्ञा दिली. सावित्री ला बंधमुक्त केले. ती धावत राज्यांच्या पायावर झुकली. माझ्या लेकराला मारू नका........

आणि या शत्रूच्या बाईसाठी..
शिवाजी राजाच्या मुखातून शब्द बाहेर पडले.
ताई.............
ताई  ... कोण म्हटले मी तुम्हाला मारणार ... या बाळाला मारणार ... मी तुम्हाला ताई म्हटले म्हणजे हे बाळ माझा भाचा झाला.  
आज पहिल्यांदा मी माझ्या भाच्याला भेटतोय... काही तरी दिले पाहिजे ना...

ताई या बाळाच्या दुधभातासाठी मी ही जिंकलेली गढी त्याला देतोय... आणि आजूबाजूचा प्रदेश तुला चोळी बांगडी साठी..
अस म्हणून राजांनी ते बाळ आईच्या हातात दिले. सन्मानाने तीला गादीवर बसवले . तीचा सन्मान केला. काय होतय हे तीला कळत नव्हते .. पण मगाशी दुःखाने येणारे आश्रू आता आनंदाने वहायला लागले.
राजा.. मी तुला शत्रू समजले..
मी वैरी समजले..
पण तुच भावा बहिणीचं नातं निर्माण करून या अबलेचा सन्मान केला...
धन्य शिवाजी राजा..
धन्य त्याचे माता पिता..

ही कथा इथेच संपत नाही
शिवाजीराजे निघुन गेले. पण शिवरायांचे शिल्प त्या बहिणीने उभारले.
यात गादीवर शिवाजीराजे बसले आहेत.. लहान मुल मांडीवर आहे. राजांच्या एका हातात दुधाची वाटी आहे आणि दुसर्‍या हातात चमचा आहे. या चमच्याने आपले छत्रपती बाळाला दुध पाजत आहेत आणि त्या बाळाची आई हे दृश्य मोठ्या कौतुकाने बघत आहे. असे शिल्प चित्र आजही त्या कर्नाटकातील बेलवडी गावात पहायला मिळते.

हेच शिल्प भावा बहिणीच्या प्रेमाची साक्ष देत आहे...

किती महान माझा शिवाजी राजा होता हो..

शिवरायांना सख्खी बहिण नव्हती
पण स्वराज्यातील प्रत्येक परस्त्री शिवाजी राजांला आपला भाऊ मानत होती .
आणि तुम्हाला सांगायची गरज नाही .
एकवेळ स्त्रिया मुलाचे ऐकत नाहीत ...
नवर्‍याचे ऐकत नाहीत ....
पण भावाचं मात्र ऐकतात...

खरचं काय नात आहे भावा बहिणीचं..
भाऊ ऊनाडक्या करत. खोड्या करत फिरणार. आणि घरी तक्रार आली की बहिण भावाच्या बाजूने उभी राहणार..
दादा जेवल्याशिवाय नाही जेवणार...
भावाचा गृहपाठ ही पुर्ण करणार ..
दादा दादा म्हणून मागेपुढे फिरणार..
दादाची थट्टा करणार ....
पण दुसरे कोणी दादाला बोलल की मात्र हिला सहन नाही होणार ...
रोज धिंगाणा घालणार ..
काही अडचण आली की दादा मागे दडणार..
लहानपणी भांडण झाले की दादाला बुक्या मारणार .....
आणि बहिणीचा कोमल हात लागत नाही म्हणून दादाही आनंदाने मार खाणार...
बहिणीच्या लग्नासाठी धावपळ करणार ...
कर्ज काढणार..
दुप्पट काम करणार ..
माझी ताई सुखात तर मी सुखात या भावनेने जगणार..

आणि ज्या दिवशी हि लाडकी सासरला निघणार तेव्हा मात्र याच्या अश्रूचा बांध फुटणार...
दगडाच्या काळजाचा भाऊ लहान मुलासारखा रडणार..
लग्नानंतरही तीच्या ख्याली खुशालीसाठी फोन करणार

काय नात आहे हे भाऊ बहिणीचे...
आणि काय नात आहे शिवाजी राजांच.
माझे शिवाजीराजे भाऊ बहिणीच प्रेम शिकवून गेले .

किती बर होईल हे शिवाजीराजे आपल्याला कळले तर...
वादाच्या पलिकडले शिवाजीराजे ...
बहिणीचा भाऊ शिवाजीराजे ...

माझ्या भावांनो प्रत्येक शिवभक्ताला शिवाजीराजे हे कळले तर ...
कोणत्याही स्त्रीवर अत्याचार होणार नाही .
'निर्भया' सारखी प्रकरणे होणार नाहीत...
कारण प्रत्येक मुलीच्या रक्षणासाठी तीचा शिवभक्त भाऊ उभा असेल .

मध्यरात्री कामावरून सुटणारी तरूणी बिनधास्त असेल
कारण तिला विश्वास असेल
हा शिवबाचा महाराष्ट्र आहे.
शिवभक्तांचा महाराष्ट्र आहे.
माझ्या भावांचा महाराष्ट्र आहे..