३६७७.

अमृतासी रोग स्वर्गी जाहला पाही । अमरनाथा तेही गोड नसे ॥१॥

नारदातें प्रश्न करी अमरनाथ । शुध्द हें अमृत कोठें होय ॥२॥

सांगे तये वेळीं ऐका हें भूतळीं । सांगेन नव्हाळी तुम्हांपाशीं ॥३॥

पंढरी वैकुंठ आहे भूमीवरी पुडलिकाचे द्बारीं देव उभा ॥४॥

अनाथाचा नाथ विटेवरी उभा । एका जनार्दनीं गाभा लावण्याचा ॥५॥

३६७८.

पंढरीची मात सांगे नारदमुनी । संतांचे कीर्तनीं नाचे देव ॥१॥

नामाच्या गजरें नाचताती संत । सुरवरांचा तेथें काय पाड ॥२॥

तिहीं लोकां पाहतां ऐसें नाहीं कोठें । कैवल्याची पेठ पंढरी देखा ॥३॥

ऐकोनी अमरनाथ संतोषला मनीं । एका जनार्दनीं नारद सांगे ॥४॥

३६७९.

तयां ठायीं जातां शुध्द होय अमृत । नारदें ही मात सांगितली ॥१॥

तेव्हां एकादशी आली सोमवारीं । विमान पंढरीं उतरलें ॥२॥

अमृताचें ताट घेउनी आला इंद्र । गर्जती सुरवर जयजयकारें ॥३॥

देव सुरवर आले पंढरीसी । नामा कीर्तनासी उभा असे ॥४॥

सुरवर देव बैसले समस्त । कीर्तनीं नाचत नामदेव ॥५॥

एका जनार्दनीं देव कीर्तनासी । सांडोनी स्वर्गासी इंद्रराव ॥६॥

३६८०.

ऐसा समुदाव चंद्रभागे तीरीं । तेव्हां आपुले घरीं चोखा होता ॥१॥

एकादशी व्रत करती दोघेजण । उपवास जाग्रण निशीमाजीं ॥२॥

तीन प्रहर जाहले उपवास जाग्रण । चोखामेळा म्हणे स्त्रीसी तेव्हां ॥३॥

तुझिया घरासी येऊं पारण्यासी । सांगून मजसी गेला देव ॥४॥

एका जनार्दनीं चोखा करी करुणा । तेव्हां नारायणा जाणवलें ॥५॥

३६८१.

चोखामेळियाची ऐकोनी करुणा । चालिले भोजना देवराव ॥१॥

नामदेवासहित अवघे गणगंधर्व । इंद्रादिक देव चालियले ॥२॥

जाउनी नारद सांगे चोखियासी । तुझिया घरासी येती देव ॥३॥

ऋध्दिसिध्दि आल्या चोखियाचे घरीं । जाहला ते सामोग्री भोजनाची ॥४॥

रुक्मिणीसहित आला पंढरीनिवास । चोखियाचे घरास आले वेगीं ॥५॥

चोखामळा गेला पुढें लोटांगणी । उचलोनि देवांनी आलंगिला ॥६॥

एका जनार्दनीं ऐसा चोखियाचा भाव । जाणोनी आले देव भोजनासी ॥७॥

३६८२.

चोख्याचे अंगणीं बैसल्या पंगती । स्त्री ते वाढिती चोखियाची ॥१॥

अमृताचें ताट इंद्रें पुढें केलें । शुध्द पाहिजे केलें नारायणा ॥२॥

तेव्हां देवराव पाचारी चोखियासी । शुध्द अमृतासी करी वेगीं ॥३॥

चोखामेळा म्हणे काय हें अमृत । नामापुढें मात काय याची ॥४॥

अमृताचे ताट घेउनी आला इंद्र । हेतु गा पवित्र करी वेगीं ॥५॥

चोखियाची स्त्री चोखा दोघेजण । शुध्द अमृत तेणें केलें देखा ॥६॥

चोखियाच्या घरीं शुध्द होय अमृत । एका जनार्दनीं मात काय सांगू ॥७॥

३६८३.

बैसल्या पंगती चोखियाच्या अंगणीं । जेवी शारंगपाणी आनंदानें ॥१॥

नामदेवासहित अवघे गणगंधर्व । इंद्रादिक देव नारदमुनी ॥२॥

चोखामेळा म्हणे दोन्ही जोडोनी कर । मज दुर्बळा पवित्र केलें तुम्हीं ॥३॥

यातीहीन मी अमंगळ महार । कृपा मजवर केली तुम्हीं ॥४॥

पंढरीचे ब्राम्हण देखतील कोण्ही । बरें मजलागुनी न पाहती जन ॥५॥

ऐसें एकोनियां हांसती सकळ । आनंदें गोपाळ हास्य करी ॥६॥

विडे देऊनियां देवें बोळविले । इंद्रिदिक गेले स्वस्थानासी ॥७॥

पंढरीचे ब्राम्हणी चोख्यासी छळिलें । तेंहीं संपादिलें नारायणे ॥८॥

एका जनार्दनीं ऐशी चोखियाची मात । जेवी पंढरीनाथ त्याचे घरीं ॥९॥

३६८४.

चोखियाची भक्ति कैसी । प्रेमें आवड देवासी ॥१॥

ढोरें वोढी त्याचे घरीं । नीच काम सर्व करी ॥२॥

त्याचे स्त्रीचें बाळंतपण । स्वयें करी जनार्दन ॥३॥

ऐसी आवड भक्तासी देखा । देव भुलले तया सुखा ॥४॥

नीच याती न मनीं कांहीं । एका जनार्दनीं भुलला पाही ॥५॥

३६८५.

दामाजीचा भाव पाहूनी श्रीहरी । अनामिका निर्धारी स्वयें जाला ॥१॥

घेऊनियां द्रव्य निघाला तो हरी । जोहार जोहार करी बादशहातें ॥२॥

द्रव्य देऊनियां रसीच घेतली । भक्ताची माउली विठाबाई ॥३॥

एका जनार्दनीं भक्ताचियासाठीं । धांवे पाठोपाठीं भक्ताचिया ॥४॥

३६८६.

संत आले वरले दिंडीं । हातीं खुरक्या काखेंत मुंडी ॥१॥

पंढरपुरीं पडली होड । मुटक्या परीस धांगडगोड ॥२॥

आली वैष्णवांची मांदी । मेलें डुकर बांधलें खांदी ॥३॥

एका जनार्दनीं अर्थ उलटा । तो जाणे तो गुरुचा बेटा ॥४॥

३६८७.

मजूर राऊळाचें वृत्त नेतां । तो तुरंगीं चढे मनोरथा ॥१॥

सबळ वारुवांचे उड्डाण । म्हणोनि उडों जात आपण ॥२॥

बळें उडाला माझा घोडा । परि स्मरण नाहीं दगडा ॥३॥

उडीसरसी घागरी पडे । एका जनार्दनीं पाहुनी रडे ॥४॥

३६८८.

देऊळ बांधिलें कळस साधिलें । स्थापन तें केलें लिंगाप्रती ॥१॥

पाया जो खांदला मध्येचि भंगला । शब्द मावळला काय सांगों ॥२॥

वरिल्या मंडपा मुंगीये धरिलें । त्रिभुवनीं व्यापिलें मकुड्यानें ॥३॥

एका जनार्दनीं मंडप उडाला । देवही बुडाला देवळा सहित ॥४॥