त पाण्यात चाललेली त्याला दिसत होती,

हातातोंडाशी आलेला घास हिरावला जाताना जे तीव्र दुःख होते, अगदी तसेच दुःख त्याच्या मनात साठुन आले होते,

त्याच्या डोळ्यात पाणी तरळले, उर भरुन आला,

एकेक ठोसा अमेरीकन बॉक्सर खात होता, पण त्याच्यापेक्षा कितीतरी मोठे दुःख बोमनला होत होते,

बोमनने स्वतःला समजावले,

“मी आणखी मेहनत करीन, एके दिवशी नियतीला माझी नक्की दया येईल,”

आणि त्याची आर्त प्रार्थना ब्रम्हांडापर्यंत जाऊन पोहोचली,

चमत्कार घडावा असे काही रिंगमध्ये घडले,

पंचेचाळीस मिनीटे मार खाणारा अमेरीकन बॉक्सर त्वेषाने उठला,

त्याने समोरच्या बलाढ्य मुष्टियोद्धयाला एक जोरदार तडाखेबाज पंच मारला,

बोमनने तो क्षण अचुक टिपला,

समोरचा बॉक्सर खाली पडला, बोमनने दुसरा क्लिक केला,

आणि अमेरीकन बॉक्सर विजेता झाला, बोमनने तिसरा क्लिक केला,

त्या बॉक्सरला झाला नसेल तितका आनंद बोमनला झाला,

त्याने तात्काळ धावतपळत स्कुटरवरुन आधी फोटो डेव्हलपिंगची लॅब गाठली, मग टेलिफोन ऑफीसला पोहोचला,

तिथुन त्याने अमेरीकेला फोटोज स्कॅन करुन पाठवले.

पण रात्रीचे दोन वाजले तरी फोटो अमेरीकेला पोहोचले नाहीत, असा फोन आला,
दुसऱ्या दिवशी बोमन पुन्हा टेलेफोन ऑफीसला पोहोचला,

ती मशीन मुख्यमंत्र्याच्या कार्यक्रमासाठी पॅक करुन नेण्यात येणार आहे, असे त्याला सांगण्यात आले,

बोमन खवळला, त्याने तिथे प्रचंड आरडाओरडा केला,

सरकारी यंत्रणेच्या अशा भोंगळ कारभारामुळे भारताचे नाक कापले जाईल, असे त्याने ऑफीसरला ठासुन सांगितले,

त्याच्या ह्या ह्र्दापासुन केलेल्या युक्तिवादाचा परिणाम झाला,

आणि पॅक केलेली मशीन उघडण्यात आली,

फोटो अमेरीकेला पाठवले गेले,

बोमनला नऊशे डॉलर्सची रॉयल्टी मिळाली,

त्याला लगेच पुढची टुर्नामेंट कव्हर करण्यासाठी चेन्नईला पाठवण्यात आले,
बोमन स्वखुशीने गेला,

त्याने आपल्या लाघवी, विनोदी, निरागस स्वभावाने जिथे जाईल तिथे मित्र जोडले, लोकांना जिंकुन घेतले,

त्याचा फोटो स्टुडीओ मुंबईत एक टॉपचा फोटो स्टुडीओ म्हणुन ओळखला जाऊ लागला,

एके दिवशी फोटोसेशन करण्यासाठी बोमनच्या स्टुडीओत सुप्रसिद्ध कोरीओग्राफर शामक दावर आला,

शामकने बोमनला नाटकात काम करशील का असे विचारले,

व त्याची भेट प्रसिद्ध नाटककार अल्काझी पद्मसी यांच्यासोबत करुन दिली,
बोमन साशंक होता,

अल्काझीनी तर बोमनला पाहिल्याबरोबर नाकारले,

पण शामक दावर आपल्या मागणीवर अडुन राहीला,

अल्काझींना त्याने बोमनला घ्या, नाहीतर मी नाटक सोडुन देईन अशी धमकीच दिली,

बोमनला आपल्या पहिल्या नाटकात एका वेश्येच्या दलालाचा एक छोटासा रोल मिळाला,

बोमनने त्याचेही सोने केले,

पुढची पाच सात वर्ष बोमनने नाटकाचे मैदान गाजवले,

अनेक उत्तमोत्तम भुमिका केल्या,

एकदा त्याचे नाटक विधु विनोद चोप्राने पाहिले, आणि त्याला चित्रपटात काम करण्याविषयी विचारले,

बोमन त्यासाठी तयार नव्हता,

पण राजु हिराणी हा चोप्रांचा असिस्टंट बोमनच्या स्टुडीओत आला,

पंधरा मिनीटांसाठी ठरलेली ही भेट पुढचे आठ तास कशी चालली, हे दोघांनाही कळले नाही,

बोमनने स्वतःला राजुच्या हातात स्वाधीन केले,

आणि मुन्नाभाईमधले मामु नावाचे पात्र अवतरले,

ह्यावेळी बोमन पंचेचाळीस वर्षांचा होता,

त्यासाठी बोमनला त्यावर्षीचे बेस्ट कॉमेडी फिल्मफेअर अवॉर्ड मिळाले,

पुढे काही वर्षांनी थ्री ईडीयटस मध्ये बोमनने तोंडातल्या तोंडात बोलणाऱ्या व्हायरस उर्फ सहस्त्रबुद्धेची भुमिका केली

त्यासाठी त्याने आपली लहानपणीची तोतरे बोलण्याची खास लकब वापरली,

मित्रांनो,

एक मंदबुद्धी, तोतरा बोलणारा, दहा एक वर्ष वेटरची कामे करुन, वयाच्या तेहतीसाव्या वर्षी फरसाणची टपरी चालवणारा एक माणुस वयाच्या पंचेचाळीसाव्या वर्षी चित्रपटात डेब्यु करतो काय,

आणि साठाव्या वर्षापर्यंत एंशी हुन अधिक चित्रपट काय करतो?

सगळेच थक्क करुन टाकणारे आहे,

बोमन म्हणतो,

उटीच्या हॉटेलात आलेल्या झिरो लाईट मोमेंटमुळेच माझ्या ह्र्द्यात आग लागली, आणि त्यामुळेच मी इथवर पोहचु शकलो आहे,

मित्रांनो,

*जेव्हा केव्हा आयुष्यात , व्यवसायात ,कुटुंबात कसली संकटे येतील तेव्हा बोमन इराणीला आठवा....*

*त्याच्या आयुष्यात आलेल्या संकटांना आठवा, त्याच्या झिरो लाईट फिलॉसॉफीला आठवा...*

*संकटावर मात करण्याची कितीतरी पट जास्त उर्जा तुम्हाला मिळेल.....*

*किती ही संकटे आली तरी घाबरु नका, धैर्याने तोंड द्या....*

आभार आणि शुभेच्छा!#285327392