३४५२.

सुदामा सवंगडी । त्याची बहु गोडी हरीसी ॥१॥

बाळपणीं खेळले खेळ । विद्या सकळ गुरुगृहीं ॥२॥

कृष्ण द्वारकेसी आला । सुदामा राहिला सुदामपुरीं ॥३॥

एका जनार्दनीं साचे । परिसा चरित्र भक्ताचें ॥४॥

३४५३.

पृथ्वीवरुता दुष्काळ पडला । न मिळे कोणाला धान्यकण ॥१॥

समर्थे तीं सत्व टाकिती बापुडीं । दुबळ्या तांतडीं कोण पुसे ॥२॥

एका जनार्दनीं काळाचें तें मान । सुदामा ब्राम्हण दैन्यवाणा ॥३॥

३४५४.

कन्यापुत्रादिक मरती उपवासी । उपाव तयासी काहीं न चले ॥१॥

आणूनियां तृण बीज तें भक्षिती । निर्वाह या रीति चालविती ॥२॥

वस्तीसी त्या ठाव न देती कोण्ही । दुर्बळ म्हणोनि उपहासीती ॥३॥

एका जनार्दनीं ऐसें भोगी दु:ख । तयासी तें सुख स्वप्नीं नाहीं ॥४॥

३४५५.

एकाचे अंगणीं राहिला परिवारें । उदर तो न भरे दु:ख करी ॥१॥

कांता पुत्र स्वयें क्षुधेनें मरती । होतसे फ़जिती प्रपंचाची ॥२॥

बैसोनियां कांता विचार सांगे । द्वारके लागवेगें जावें तुम्हीं ॥३॥

कृष्णाजी कृपाळु बंधु तुम्हां मानी । एका जनार्दनीं कांता बोले ॥४॥

३४५६.

तयाचिये भेटीं जावें उठाउठीं । कृपाळु जगजेठी उदार तो ॥१॥

पूर्वी उपमन्युसी क्षीरसागर दिधला । अढळपदीं ठेविला बाळ धुरु ॥२॥

राक्षसाचे कुळीं बिभिषण जाण । लंकेसी स्थापन चंद्रार्क तो ॥३॥

एका जनार्दनीं उदार सर्वज्ञ । एक नारायण समर्थ तो ॥४॥

३४५७.

ऐकोनियां कांतेचें वचन । चित्तसमाधान सुदाम्याचें ॥१॥

म्हणतसे भेटी रिक्तहस्तें नवजावें । हा शास्त्राचा प्रवाहो भाष्य असे ॥२॥

देव द्विज गुरु या तिघांचें दरुशन । रिक्तपणें जाण न घ्यावें जी ॥३॥

एका जनार्दनीं करुनी विचार । भेटीचा निर्धार बाणलासे ॥४॥

३४५८.

पतिव्रता सती उठोनि सकाळीं । शेजारिणी सदनीं येती जाहली ॥१॥

अहो माते पती जाती कृष्ण दरुशना । कांही तरी धान्य देईं मज ॥२॥

ऐकोनियां ऐसें पतिव्रतेचें वचन । जाहलें समाधान चित्त तेणें ॥३॥

एका जनार्दनीं हरिकृपा पूर्ण । पोहे दिले जाणा तीन मुष्टी ॥४॥

३४५९.

घेऊनि लवलाही गृहासी ती आली । मनी संतोषली आनंदभरित ॥१॥

पतीसी तत्वंता दिले तें पृथक । बांधावला वस्त्र धड नाहीं ॥२॥

शत एक ग्रंथी वस्त्रासी बांधोनी । निघाला तेथोनि झडझडा ॥३॥

पतिव्रता बोले लवकरी यावें । एका जनार्दनीं बरबों म्हणोनि निघे ॥४॥

३४६०.

निघतां उत्तम शकुन ते जाहले । तेणें संतोषलें चित्त त्याचे ॥१॥

तांतडीनें द्वारके येऊनि पावला । सभामंडप देखिला दृष्टी भरी ॥२॥

एका जनार्दनीं द्वारपाळ पुसती । तुम्ही कोण तें निश्चितीं सांगा द्विजा ॥३॥

३४६१.

करुणावचनीं बोलतसे स्ववाणी । कृष्णाचा बंधु जन म्हणताती ॥१॥

ऐकोनियां दूत हांसती मानसीं । जगदबंधु सर्वांसी होय दुरी ॥२॥

एका जनार्दनीं वंदुनी सांगती । द्विज एक अवचितीं बंधु म्हणे ॥३॥

३४६२.

सर्वांचा तो आत्मा कळली तया खूण । बाळपणींचा जाण सुदामा तो ॥१॥

उठोनि सत्वर धावें आलिंगना । वैकुंठीचा राणा लवलाहे ॥२॥

एका जनार्दनीं देउनी आलिंगन । आणिला संबोखून सुदामा तो ॥३॥

३४६३.

आणूनियां सिंहासनीं बैसविला । पूजा उपचार केला षोडशोपचार ॥१॥

वस्त्र अलंकार देउनी गौरविला । मग पुसता जाहला क्षेम सर्व ॥२॥

अष्टनायकादि मिळालीसे मांदी । नमिती आनंदी सुदाम्यासी ॥३॥

एका जनार्दनीं सारुनी भोजन । सुखरुप शयन करविलें ॥४॥

३४६४.

प्रात:काळ जाहला मिळाल्या नायका । उष्णोदकें देखा अभ्यंगिती ॥१॥

सोळा सहस्त्र शत अष्ट त्या नाइका । विनोद तो देखा मेहुणपणें ॥२॥

घालूनियाम स्नान वस्त्र अलंकार देती । भोजन सारिती यादवपंक्ती ॥३॥

एका जनार्दनीं बैसले निवांत । मग कृष्णनाथ काय बोले ॥४॥

३४६५.

वहिनीनें आम्हां काय धाडियेलें । मग आठवलें सुदाम्यासी ॥१॥

म्हणे माझें वस्त्र ग्रंथीं कोठें आहे । तंव ती आणुनी देतसे जगन्माता ॥२॥

बंधूची संपदा पहा कृष्णनाथा । सत्यभामा तत्वतां बोलतसे ॥३॥

सोडोनियां ग्रंथी समग्र ते केले । पुढे वोढविले कर देवें ॥४॥

एक ग्रास मुखीं घालितांचि जाण । एका जनार्दनीं खूण समजली ॥५॥

३४६६.

मनामधीं तर्क करी भीमकबाळी । त्रैलोक्यचि सकळी देइल राज्य ॥१॥

म्हणोनी विनोदें धरीतसे हात । एक ग्रास मुखांत घालितांची ॥२॥

आम्हांसी तो कांही प्रसाद जी द्यावा । खूण ती केशवा कळली मनीं ॥३॥

एका जनार्दनीं हांसे चक्रपाणी । न कळे कोणा करणी त्याची कांही ॥४॥

३४६७.

अंतरीं विचार करितो श्रीहरी । सुदाम्याचे घरीं फ़ार कष्ट ॥१॥

विश्वकर्म्यालागीं पाचारिलें तेव्हां । सांगतसे निर्मावा ग्राम ऐसा ॥२॥

जैशी हे द्वारावती दिसती साजिरी । ऐशी सुदामपुरी रची वेगीं ॥३॥

एका जनार्दनीं तुष्टलासे देव । मग कैंचें भेव दैन्याचें तें ॥४॥

३४६८.

सर्व सामोग्री ते भरुनी ठेविली । द्वारकेसम निर्मिली सुदामपुरी ॥१॥

विश्वकर्मा येउनी वंदोनियां पाय । निर्मिला तो आहे ग्राम तेथें ॥२॥

एका जनार्दनीं ऐसें करुनी कृत्य । मग जगन्नाथ काय बोले ॥३॥

३४६९.

काय चरितार्थ प्रपंचाचा आहे । सुदामा तो लाहे नेत्रीं जळ ॥१॥

एक मास येथें राहिलें निवांत । घरची तों मात न कळे कांही ॥२॥

जोडोनियां हात विनवी चक्रपाणी । आज्ञा मजलागुनी द्यावी आतां ॥३॥

एका जनार्दनीं नाटकी तो देव । दावितसे भाव भक्तालागीं ॥४॥

३४७०.

रुक्मिणीसी सांगे स्वयें कृष्णनाथ । याचें वस्त्र त्वरित आणुनि द्यावें ॥१॥

आणूनियां ग्रंथीं देई जगन्माता । वस्त्र अलंकार तत्वतां काढुनी ठेवा ॥२॥

जीर्ण तें वस्त्र करुनी परिधान । वंदिले चरण कृष्णजीचे ॥३॥

एका जनार्दनीं करुनी नमन । निघाला ब्राम्हण तेथोनियां ॥४॥

३४७१.

ग्रामाचे बाहेरी येवोनि श्रीहरी । सुदाम्यासी भेटुनी करी समाधान ॥१॥

जोडोनियां हात विनवी सुदामा । पूर्ववत प्रेमा असों द्यावा ॥२॥

एका जनार्दनीं बोलोनियां ऐसें । तांतडी निघतसे क्रमीत मार्ग ॥३॥

३४७२.

बहुत विचार करीत मानसीं । काय प्रारब्धासी करील कृष्ण ॥१॥

आम्हांसी तो पूर्ण दरिद्र भोगणें । तेथें नारायणें काय कीजे ॥२॥

एका जनार्दनीं करीत विचार । चालिला सत्वत ग्रामपंथे ॥३॥

३४७३.

चालतानां वाटें अपूर्व देखिलें । मनीं हें वहिलें द्वारका दिसे ॥१॥

श्रमलासे मनीं न सुचे विचार । म्हणे द्वारके सत्वर कैसा आलों ॥२॥

एका जनार्दनीं करी कवतुक । प्रधान सेवक दूत आले ॥३॥

३४७४.

सन्मानुनी ब्राम्हण राज्यीं बैसविले । चित्त आनंदले सुदाम्याचें ॥१॥

तुष्टला नारायण दिधली सुवर्ण नगरी । द्वारकेसम पुरी पोह्यांसाठी ॥२॥

भक्ताचे मनोरथ पुरवी वैकुंठपती । ऐशी ज्याची कीर्ति त्रिभुवनीं ॥३॥

एका जनार्दनीं देव तो तुष्टला । राज्याधीश केला अकिंचन ॥४॥