२९५१

काळ आला रे जवळी । वाचे जपें नामावळी ॥१॥

अंतकाळीं जाण । तुज होईल बंधन ॥२॥

नको गुंतूं संसारा । चुकवी जन्ममरण फेरा ॥३॥

कोनी कोणाचे न सांगाती । अवघे सुखाचेच होती ॥४॥

एका जनार्दनीं शरण । कायावचामनें जाण ॥५॥

२९५२

संसार पसर करिसी तळमळ । कां रे घननीळ नाठवीसी ॥१॥

पुत्रदाराधन कवण हे कवणाचे । आहे तोंवरी माझें माझें म्हणती ॥२॥

लटिका प्रपंच सर्व नाशिवंत । एक हे शाश्वत हरिनाम ॥३॥

म्हणे जनार्दन एकनाथ घेईं । प्रमसुख पाहीं पावशील ॥४॥

२९५३

अवघे सुखाचे सांगाती । दुःख देखतां पळती ॥१॥

सुख देखोनि म्हणती माझें । दुःख देखतां पळती वोजें ॥२॥

यापरि अवघे लटिकें देख । एका जनार्दन पाहे सुख ॥३॥

२९५४

नरदेहा येऊनि गमावी आयुष्य । धरीना विश्वास रामनामीं ॥१॥

अंतकाळीं तया कोणी न ये कामा । वाउगाचि श्रमा पडतो डोहीं ॥२॥

माझें माझें म्हणोनियां कवटाळीती बाहीं । प्रपंचप्रवाहीं धांव घाली ॥३॥

एका जनार्दनीं करितां कल्पना गेलासे पतना यमलोंकी ॥४॥

२९५५

कां रे नाठवीसी दिवसाचे चोरी । प्रपंच भोंवरीं पडसी रया ॥१॥

वाचे नाम गाय वाचे नाम गाय । नाम न गातां होय दुःख रया ॥२॥

सुख दुःखें दोन्ही भातुकी असती । प्रपंचाचे अंतीं भोगिसी रया ॥३॥

रामनाम वाचे वाचे सदा गात जाय । न धरीं तूं हाय वाउगी रया ॥४॥

एका जनार्दनीं किती सांगुं मूढा । वायां तूं दगडा भूमीभार ॥५॥

२९५६

कां रें हावभरी जाहालसी पामरा । भार वाहसी खरा प्रपंचाचा ॥१॥

नाम श्रीरामांचे नित्य घेई वाचे । तुटलें जन्माचें दुःख जाण ॥२॥

यातना यमाची दुःखाची परवडी । नामें धरी गोडी आवडीनें ॥३॥

एका जनार्दनीं नायकसीं मूढा । अहा रे दगड धर्मलंडा ॥४॥

२९५७

भक्ति नाहीं नामीं तो चांडाळ पतीत । तोचि जाणावा कुश्चित नष्ट येथें ॥१॥

प्रपंचकर्दमीं बुडोनियां ठेले । संताविण उगले फजीत होती ॥२॥

पुत्र मित्र कांता मानुनी भरंवसा । याचा मोह खासा जन्मवरी ॥३॥

एका जनार्दनीं अंतीं आहे कोण । न कळे संताविण निश्चयेंसी ॥४॥

२९५८

नवल देखिलें संसाराचेंक बंड । त्याचे कोणी तोंड न ठेचिती ॥१॥

गुंतलेचि बळें चिखलें माखलें । कर्मा जन्मफळें भोगिताती ॥२॥

नाथिला पसारा मानिती वो साचा । वेध तो तयाचा वागविती ॥३॥

एका जनार्दनीं नाडलेसे मोहें । संदेह संदेह गोवियलें ॥४॥

२९५९

वाउगाची पसारा । कां रे वाढविला गव्हारा ॥१॥

म्हणसी माझें माझें । अंती कोण आहे तुझें ॥२॥

भुललासी वायां । गमाविसी व्यर्थ काया ॥३॥

कोण हें कोणाचें । एका जनार्दनीं साचें ॥४॥

२९६०

वाउगाचि शीण करिसी सर्वथा । चुकसी परमार्था मूढा जाण ॥१॥

किती करिसी सोस माझें माझें म्हणोनि । शेवटीं बंधनीं पडसी मूढा ॥२॥

अंतकाळीं कोणी नाही रे सांगाती । होईल फजिती तुझी तुला ॥३॥

एका जनार्दनीं वाउगाचि धंदा । त्यजुनी गोविंदा सेवी बापा ॥४॥

२९६१

उपजोनि प्राणी गुंतला संसारीं । आपुला आपण वैरी होय रया ॥१॥

न कळे पामरा नरकाचें तूं मूळ । विषय सुख अमंगळ भोगी रया ॥२॥

नाथिलिया प्रपंचा गुंतला बराडी । सैर वोढावोढी होईल रया ॥३॥

न कळे तयासी जाहला बुद्धिहीन । माझें माझें कवळोन रडे रया ॥४॥

एका जनार्दनीं अभागी पामर । भोगितीक अघोर नरक रया ॥५॥

२९६२

दुःखाच्या खडकीं आदळती प्राणी । परि संसाराचा मनीं वीट नये ॥१॥

कामाचिया लाटे कर्दमाचे पुरीं । बुडे तरी हाव धरी अधिकाराची ॥२॥

वारितां नायके भ्रमलासे कीर । सांपडे सत्वर पारधीया ॥३॥

एका जनार्दनीं यामाचीया फांसां । पडेल तो सहसा न कळे मुढा ॥४॥

२९६३

सर्पे धावोनि धरिल्या तोंडीं । सर्वांगा घालितसे बेडी ॥१॥

सर्पबाधेची सांकडीं । निवारी मंत्रवादी गारुडी ॥२॥

रिघतां सदगुरुसी शरण । तैसें निरसे जन्ममरण ॥३॥

संसार सर्प मिथ्या देहीं । एका जनार्दनीं सदा ध्याई ॥४॥

२९६४

अशाश्वत देह जाईल जाईल । वायांचि गमावील अभागी तो ॥१॥

न ये मुखीं कदा श्रीरामचरित्र । वायांचि पैं वक्त्र जल्पे सदा ॥२॥

दिननिशीं कारी संसाराचा धंदा । नाठवी गोविंदा मूढ कांहीं ॥३॥

एका जनार्दनीं अभागी तो खरा । तपाच्या डोंगरा हांव धरी ॥४॥

२९६५

भजन करितां लाजतो पामर । संसारीं चित्त स्थिर सदा वाहे ॥१॥

तीर्थयात्रे जाये संसार चिंता वाहे । पुराण कीर्तनीये निद्रा बळें ॥२॥

ऐसा तो पापिष्ठ कर्म तें सबळ । एका जनार्दनीं म्हणें दोषी अमंगळ ॥३॥

२९६६

मधाचिया बोटा गुंतले लिगाडीं । तैशी परवडी संसाराची ॥१॥

वाउगाची सोस रचिलिया कंद । झाडुनि नेतां वेध मक्षिकेसी ॥२॥

एका जनार्दनीं विचारी मानसीं । वायां भवपाशीं गुंतुं नको ॥३॥

२९६७

पाहतो देखतो कानीं जें ऐकतो । परी सदाचि पाहतो संसार मनीं ॥१॥

मीनाचिये परी गुंतलासे जळीं । परी संसारा कवळी अधम तो ॥२॥

दानधर्म कांहीं न वेंचे आडका । रुक्यासाठीं थडका घेत असे ॥३॥

एका जनार्दनीं संसारावेगळा । कैं मी गोपाळा होईल साचा ॥४॥

२९६८

भरला तो हावे म्हणे माझें माझें । वाहतसें ओझें संसाराचें ॥१॥

कुंथत कुंथत वेरझारा करी । खराचीये परी पृष्ठीं वाहे ॥२॥

न मिळेचि अन्न बहुत आपदा । परी त्या गोविंदा स्मरेचिना ॥३॥

ऐसे जन्मोनियां दास संसाराचे । एका जनार्दनीं त्याचें तोंड काळें ॥४॥

२९६९

न कळे पामरा कांहीं हा विचार । भोगावे अघोर किती जन्म ॥१॥

मरूनी जन्मावें मरूनी जन्मावें । पुनरापि मरावें वेरझारी ॥२॥

एका जनार्दनीं न मानी विश्वास । दृढ धरी पाश संसाराचा ॥३॥

२९७०

पाहतां पाहतां नेत्र गेले । परी भुललेसे मेळे संसाराच्या ॥१॥

जाऊनि धरितो माझें म्हणोनियां । परी तें वायां जाती सर्व ॥२॥

विषय भोगितो गर्दभाचे रितीं । लाभ तो निश्चिती लत्ताप्रहर ॥३॥

एका जनार्दनीं मंडुकाचे परी । वटवट खरी संसारीं ते ॥४॥