श्रीगणेशाय नमः । श्रीसरस्वत्यै नमः । श्रीगुरुभ्यो नमः । श्रीक्षेत्रपालाय नमः ।

जयजयाजी अंबानंदना । एकदंता रे गजानना ।

अघहारका असुरभंजना । निरंजना कृपानिधे ॥१॥

श्रोते ऐका पूर्वील चरित । पुष्पिकागृहीं अंबासुत ।

गेला जैसा देव यादवनाथ । कंसभयें करोनियां ॥२॥

तैसा सिंदुरासुर भयमिषे । केलें जाणे जगन्निवासें ।

मग जाहलें चरित्र कैसें । तें वाग्विलासें वर्णिजेतों ॥३॥

एके दिवसी सिंदुरासुर । बैसोनियां सिंहासनावर ।

मुखें गर्जना करी थोर । प्रधान चतुर श्रवण करिती ॥४॥

मी काय अद्यापि केलें । अमर न जिंकिता तसे राहिले ।

सामर्थ्य माझें व्यर्थ गेलें । हें लागलें जिवासी ॥५॥

पतिव्रतेचें नवयौवन । व्यर्थ जैसें पतिवांचुन ।

तैसें अमर जिंकिल्यावीण । सामर्थ्य माझें व्यर्थ ॥६॥
ऐसें जंव गर्जताहे । तंव आकाशवाणी लवलाहें ।

म्हणे दुष्टा आतां घडेल कैसें हें । आयुष्य तुझें शेष किती ॥७॥

अरे पार्वतीचा नंदन । तुझें करील कीं रे हनन ।

व्यर्थ कां पुरुषार्थ बोलसी वचन । पाहे विचारुन मानसीं ॥८॥

ऐसी ऐकोन आकाशवाणी । दैत्य खोंचला अंतःकरणीं ।

नेत्रा वाटे वाहे पाणी । सेवक जनीं संताप करी ॥९॥

रागें जाहले आरक्तनयन । दैत्य कांपे थरथरोन ।

म्हणे वैरी जिवें मारीन । गेला धाऊन कैलासीं ॥१०॥

आला ऐकोन दैत्यपती । शिवगण तेव्हां सारे कांपती ।

तेथें पाहे जंव पार्वती । गिरिजासती न दिसे तयां ॥११॥

मग तेथून निघाला ते अवसरीं । पार्वती सांपडलीं वनांतरीं ।

म्हणे तीतें माझा वैरी । दाव झडकरी गिरिसुते ॥१२॥

ती म्हणे तुझा वैरी कवण । हें न कळे मजलागुन ।

तो म्हणे तुझा नंदन । तो मारीन क्षणमात्रें ॥१३॥

तिचेपासीं न देखे सुत । दैत्य मनीं विचार करित ।

हिचा वध करिता निश्चित । समूळ वैरी सांपडला ॥१४॥

नग्नशस्त्र घेऊनि करीं । दैत्य धांवे तेव्हां सुंदरी ।

धांव म्हणे गा भक्तकैवारी । असुर करी नाश माझा ॥१५॥

थरथरां कांपे नगजासती । पाहोन प्रगटला गणपती ।

तिचेपुढें भक्तपती । दिसे मूर्ती सुकुमार ॥१६॥

चतुर्भुज गजानन । बाळ करित आहे रुदन ।

ऐसें दैत्य अवलोकुन । हात घालोनि उचली तया ॥१७॥

आपटावया उगारी वर । तव वाढला सर्वेश्वर ।

जैसा हिमालय अपर । कांपे सिंदुर तेधवां ॥१८॥

तयासि टांकोन उदकांत । म्लान जाहला विधीसुत ।

श्वासोच्छ्‌वास तेव्हां टांकित । म्हणे विपरीत हें दिसतें ॥१९॥

उदकिं पडलें जेव्हां बाळ । तेव्हां करी शब्द विक्राळ ।

तेणें कांपे ब्रह्मांडगोळ । कांपती अचळ तेधवां ॥२०॥

क्षोभ पावले सप्तोदधी । सिंदुरासुरास जाहली आधी ।

बाळ पडलें जळांमधीं । तीर्थ विधी जाहला तेथें ॥२१॥

बाळकाचे अंग शोणित । पडलें ते पाषाणसमस्त ।

नार्मदेय जाहले अद्भुत । पूजनार्थ युक्त सदां ॥२२॥

नार्मदेय गणपतीचें पूजन । जे करिती भक्तजन ।

ते मुक्तिभुक्ती पाऊन । करिती उद्धार इतरांचा ॥२३॥

गणेशतीर्थीं करिती स्नान । त्यांचे तुटे भवबंधन ।

पुढें ऐका चरित्र गहन । काय जाहलें तेधवां ॥२४॥

दैत्यें बाळ उदकीं टांकिलें । तें पडतां गुप्त जाहलें ।

दैत्यमानस संतुष्टले । म्हणें टळले अरिष्ट आतां ॥२५॥

गणेशकुंडापासून भीषण । पुरुष उत्पन्न जाहला दारुण ।

दंष्ट्रा कराल कृष्णवर्ण । जटापूर्ण मस्त्क पैं ॥२६॥

तयासि पाहतां सिंदुरासुर । खड्‌गे वसविला तेणें कर ।

म्हणे काय करील पामर । उडवीन शिर क्षणमात्रें ॥२७॥

असुरास तेव्हां पुरुष बोले । तूं व्तर्थ मातें उदकीं टांकिलें ।

अरिष्ट नाहीं तुझें ढळलें । पुरें सरलें आयुष्य तुझें ॥२८॥

वैरी वाढतो भूमंडळी । संहारील तूतें तो महाबळी ।

ऐसें वदोन तयेवेळीं । गुप्त जाहला पुरुष तो ॥२९॥

ऐसी गहन भगवल्लीला । ती न कळे पार्वतीला ।

शंभूसि म्हणे हिमनगबाळा । कैलासीं मला न्यावें आतां ॥३०॥

येथें असतां विघ्नें दारुण । मजवरी येती भोगिभूषण ।

ऐकोन आनंदला तिचा रमण । गेला घेऊन कैलासी ॥३१॥

श्रोते अवधारा गणेशचरिता । नंदीनें नेऊनि अंबिकासुता ।

पुष्पिकागारी ठेविला असतां । जाहली जागृत ती सती ॥३२॥

तंव प्रसूतवेदना स्पष्ट दिसती । पुढें बाळक गणपती ।

करी शुंडायुक्तमूर्ती । पाहतां चित्ती घाबरली ॥३३॥

म्हणे हें काय अत्यद्भुत । माझें उदरीं जन्मलें भूत ।

दीन स्वरे आक्रंदत । कपाट पिटी निजकरें ॥३४॥

तिचें ऐकोन दीर्घ रुदन । भोंवतीं मिळाले सखीजन ।

राजा पातला धांऊन । सेवकजन समवेत पैं ॥३५॥

रायास म्हणती सकळ लोक । हा जन्मला वंशच्छेदक ।

ऐसें मानवासि बाळक । जाहलें नाहीं कोठेंही ॥३६॥

राजा म्हणे सेवकांशी । वनी टांका नेऊन याशी ।

सेवकें उचलोन बाळकांशीं । नेऊनि वनी ठेवियेलें ॥३७॥

त्या वनीं पराशरमुनी । बसला होत अनुष्ठानीं ।

तेणें बाळा पाहिलें नयनीं । गेला मोहोनि तेधवां ॥३८॥

चतुर्भुज कमनीय बाळ । कटितटीं विराजे व्याळ ।

कोटिसूर्य कांती तेजाळ । दिसे भाळ चंद्रयुक्त ॥३९॥

मुनी म्हणे माझे तपाशी । इंद्रें धाडिलें या विघ्नाशी।

मग तो आठवी नीलकंठाशी । म्हणे मजसीं रक्षिता तूं ॥४०॥

करितां शंकराचें स्मरण । मुनीचें सरलें मायावरण ।

तेणें वोळखिला गजकर्ण । घेत उचलोन तयातें ॥४१॥

त्याची पत्‍नी वत्सलासती । नेऊन देत तिचे हातीं ।

मुनी म्हणे हा गणपती । भक्तपति दयार्णव ॥४२॥

ज्याचें करितां नामस्मरण । तुटे निश्चयें जन्ममरण ।

तो हातीं आला गजकर्ण । करी पाळण तयाचें ॥४३॥

तिनें हृदयीं आलिंगिला । तंव स्तनीं पान्हा फुटला ।

हर्षें त्याचे मुखी कुच घातला । बाळ पाहिला कौतुकाने ॥४४॥

धन्य धन्य ती वत्सलासती । अंकीं खेळे जगत्पती ।

तिचें भाग्य वर्णावें किती । नाहीं गणती पुण्यासी ॥४५॥

कौतुकें तयासि न्हाणित । पालखींत घालोनि हालवित ।

वारंवार मुख चुंबित । हर्षेंभरित ऋषिपत्‍नी ॥४६॥

व्यास म्हणे ब्रह्मयाशी । मूषकवाहन किमर्थ त्याशी ।

हें सांगावें स्पष्ट मजशी । कृपाराशी येधवां ॥४७॥

विधाता म्हणे पराशरसुता । ऐकें मूषकाची कथा ।

जेणें वाहिलें जगन्नाथा । ऐक वार्ता तयाची ॥४८॥

पुरंदर सभेंत वामदेव । ऋषि जातां क्रौंचगंधर्व ।

तेणें पदघातें तो भूदेव । ताडियेला उन्मत्तपणें ॥४९॥

तेणें ऋषीसि क्रोध आला । मुनी शाप देत तयाला ।

तूं मूषक होय रे भला । गणपतीला पृष्टीस घे ॥५०॥

गणेश तुझ्यावरि आरुढेल । तेणें तुझा उद्धार होईल ।

ऐसा ऐकतां तयाचा बोल । जाहला खळ उंदीर तो ॥५१॥

स्वस्ति श्रीगणेशप्रतापग्रंथ । श्रीगणेशपुराण संमत ।

क्रीडाखंड रसभरित । त्रिंशतितमोध्याय गोड हा ॥५२॥अध्याय ३०॥ओव्या ५२॥

अध्याय तिसावा समाप्त