अद्वैत - अभंग २४६१ ते २४८०
२४६१
सूर्य अंधारांतें नासी । परी तो सन्मुख नये त्यासी ॥१॥
माझें जिणें देखणेपण । तेंचि मायेचें लक्षण ॥२॥
देहीं देहअभिमान । जीवीं मायेचें तें ध्यान ॥३॥
एका जनार्दनीं माया । देहाधीन देवाराया ॥४॥
२४६२
नित्य नूतन दीपज्वाळा । होती जाती देखती डोळा ॥१॥
जागृति आणि देखती स्वप्न । दोहींसी देखतां भिन्न भिन्न ॥२॥
भिन्नपणें नका पाहुं । एका जनार्दनीं पाहूं ॥३॥
२४६३
काचरट पाहतां कडु तें शेंद । परिपाकीं पाहतां गोडचि शुद्ध ॥१॥
कडु तेंचि गोड कडू तेंचि गोड । समरस सोयारिक ॥२॥
साखरेचें वृंदावन केलें । चाखो नेणें तें नाडोनि गेलें ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रपंचु एकु । नश्वर म्हणतां नाडला लोकु ॥४॥
२४६४
जनार्दनं मज केला उपकार । पाडिला विसर प्रपंचाचा ॥१॥
प्रपंच पारखा जाहला दुराचारी । केलीसे बोहरी कामक्रोधां ॥२॥
आशा तृष्णा यांचे तोडियलें जाळें । कामनेचें काळें केलें तोंड ॥३॥
एका जनार्दनीं तोडियेलें लिगाड । परमार्थ गोड दाखविला ॥४॥
२४६५
जनार्दनें केलें अभिनव देखा । तोडियेलें शांखा अद्वैताची ॥१॥
केला उपकार केला उपकार । मोडियेलें घर प्रपंचाचें ॥२॥
एका जनार्दनीं एकपणें देव । दाविला नवलाव अभेदाचा ॥३॥
२४६६
कामक्रोध वैरीयांचे तोडियेले फांसे । जनार्दनें सरसें केलें मज ॥१॥
देहाची वासना खंडुन टाकिली । भ्रांतीची उडाली मूळ दोरी ॥२॥
कल्पनेचा कंद समूळ उपडिला । हृदयीं दाविला आरसा मज ॥३॥
एक जनार्दनीं सहज आटलें । स्वदेहीं भेटलें गुरुकृपें ॥४॥
२४६७
भुक्ति आणि मुक्ति फुकाचें ठेवणें । श्रीगुरु जनार्दनें तुच्छ केलें ॥१॥
येर ब्रह्माज्ञाना काय तेथें पाड । मोक्षाचे काबाड वारियेलें ॥२॥
साधन अष्टांग यज्ञ तप दान । तीर्था तीर्थाटन शीण वायां ॥३॥
एका जनार्दनीं दाविला आरिसा । शुद्धी त्या सरसा सहज झालो ॥४॥
२४६८
देहाचें देऊळ देवळींच देव । जनार्दन स्वयमेव उभा असे ॥१॥
पुजन तें पुज्य पूजकु आपण । स्वयें जनार्दन मागेंपुढें ॥२॥
ध्यान तें ध्येय धारणा स्वयमेव । जनार्दनीं ठाव रेखियेला ॥३॥
एका जनार्दनीं समाधी समाधान । पडिलें मौन देहीं देहा ॥४॥
२४६९
आतां यजन कैशापरी । संसारा नोहे उरी ॥१॥
सदगुरुवचन मंत्र अरणी । तेथोनि प्रगटला निर्धुम अग्नी ॥२॥
सकळीं सकळांच्या मुखें । अर्पितसे यज्ञ पुरुषें ॥३॥
एका जनार्दनीं यज्ञे अर्पी । अर्पीं त्यामाजीं समर्पी ॥४॥
२४७०
शांतीचेनि मंत्रें मंत्रुनी विभुती । लाविली देहाप्रती सर्व अंगा ॥१॥
तेणें तळमळ हारपले व्यथा । गेली सर्व चिंता पुढिलाची ॥२॥
लिगाडाची मोट बांधोनि टाकिली । वासना भाजली क्रोध अग्नी ॥३॥
एका जनार्दनीं शांत जाहला देव । कामनीक देव प्रगटला ॥४॥
२४७१
अहं सोहं कोहं सर्व आटलें । दृश्य द्रष्ट्रत्व सर्व फिटलें ॥१॥
ऐसी कृपेची साउली । माझी जनार्दन माउली ॥२॥
द्वैत अद्वैताचें जाळें । उगविलें कृपाबळें ॥३॥
अवघें एकरुप जाहलें । दुजेपणाचे ठाव पुसिले ॥४॥
शरण एका जनार्दनीं । एकपणें भरला अवनीं ॥५॥
२४७२
पहा कैसी नवलाची ठेव । स्वयमेव देही देखिला देव ॥१॥
नाहीं जप तप अनुष्ठान । नाहीं केलें इंद्रियाचें दमन ॥२॥
नाहीं दान धर्म व्रत तप । अवघा देहीं जालो निष्पाप ॥३॥
पापपुण्याची नाहीं आटणी । चौदेहासहित शरण एका जनार्दनीं ॥४॥
२४७३
त्रिभुवनींचा दीप प्रकाशु देखिला । हृदयस्थ पाहिला जनार्दनं ॥१॥
दीपाची ती वाती वातीचा प्रकाश । कळिकामय दीप देहीं दिसे ॥२॥
चिन्मय प्रकाश स्वयं आत्मज्योती । एक जनार्दनीं भ्रांति निरसली ॥३॥
२४७४
उदारपणें उदार सर्वज्ञ । श्रीजनार्दन उभा असे ॥१॥
तयाचे चरणीं घातली मिठी । जाहली उठाउठी भेटी मज ॥२॥
अज्ञान हारविलें ज्ञान प्रगटलें । हृदयीं बिंबलें पूर्ण ब्रह्मा ॥३॥
एका जनार्दनीं नित्यता समाधी । वाउग्या उपाधी तोडियेल्या ॥४॥
२४७५
सोलींव ब्रह्माज्ञान सांगत जे गोष्टी । तें उघड नाचे दृष्टी संतासंगें ॥१॥
गळां तुळशीहार मुद्रांचें श्रृंगार । नामाचा गजर टाळ घोळ ॥२॥
दिंडी गरुड टक्के मकरंद वैभव । हारुषें नाचे देव तया सुखी ॥३॥
एका जनार्दनीं सुखाची मादुस । जनार्दनें समरस केलें मज ॥४॥
२४७६
माझें मीपण देहीच मुरालें । प्रत्यक्ष देखिलें परब्रह्मा ॥१॥
परब्रह्मा सुखाचा सोहळा । पाहिलासे डोळां भरूनियां ॥२॥
ब्रह्माज्ञानाची तें उघडली पेटी । जाहलों असे पोटीं शीतल जाणा ॥३॥
एका जनार्दनीं ज्ञानाचें तें ज्ञान । उघड समाधान जाहलें जीवा ॥४॥
२४७७
दीपांचें तें तेज कळिकें ग्रासिले । उदय अस्त ठेले प्रभेविण ॥१॥
लोपलीसे प्रभा तेजाचे तेजस । जाहली समरस दीपज्योती ॥२॥
फुंकिल्यावांचुनीं तेज तें निघालें । त्रिभुवनीं प्रकाशिलें नवल देख ॥३॥
एका जनार्दनीं ज्योतीचा प्रकाश । जाहला समरस देहीं देव ॥४॥
२४७८
जेथें परापश्यन्तीची मावळली भाष । तो स्वयंप्रकाश दावी गुरु ॥१॥
तेणें माझें मना जाहलें समाधान । निरसला शीण जन्मोजन्मी ॥२॥
उपाधी तुटली शांति हे भेटली । सर्व तेथें आटली तळमळ ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रेमाचें तें प्रेम । दाविलें सप्रेम हृदयांत ॥४॥
२४७९
उदार विश्वाचा दीपकु तेजाचा । प्रकाशु कृपेचा दावियेला ॥१॥
हारपले विश्व विश्वभरपणे । दाविलें जनार्दनें स्वयमेव ॥२॥
अकार उकार मकार शेवट । घेतिलासे घोट परब्रह्मीं ॥३॥
एका जनार्दनीं विदेह दाविला । सभराभरीं दाटला हृदयामाजीं ॥४॥
२४८०
देहाची आशा टाकिली परती । केलीसे आरती प्रपंचाची ॥१॥
स्थूल सुक्ष्म यांची रचूनियां होळीं । दावाग्नि पाजळीं भक्तिमंत्रें ॥२॥
एका जनार्दनीं देहासी मरण । विदेहीं तो जाण जनार्दन ॥३॥