पंढरी माहात्म्य - अभंग ४५१ ते ४६०
४५१
पंढरीसी जा रे आधीं । कृपानिधी तो पाहा ॥१॥
संसाराअचीअ तुटेल बेडी । उबगे घडी पंढरीये ॥२॥
गाताती भाळे भोळे । प्रेमें सांवळें नाचत ॥३॥
कुंचे पताका गरुड टके । वैष्णवा निके मेळ मिळे ॥४॥
दिंडी कथाजाग्रह । एका जनार्दनीं ते पावन ॥५॥
४५२
पंढरीसी जा रे सदा । पुंडलीक वरदा येथें उभा ॥१॥
तुम्हीं कारा हाचि नेम । धरा संतसमागम ॥२॥
देतो सकळांसि मोक्ष । न लगी ध्येय ध्यान लक्ष ॥३॥
जनार्दनें शिकविलें । एका जनार्दनीं लाधलें ॥४॥
४५३
गाती नाचती आनंदे वैष्णवजन । ते दाखवा भुवन पंढरी ॥१॥
आदरें येती वारकारी । नानापरी संवगडे ॥२॥
नरनारी एके ठायीं । पाहतीं वीठ्ठल रखुमाई ॥३॥
सुख अदभुत विश्रांती । एका जनार्दनीं धरा चित्ती ॥४॥
४५४
संसारा आलिया जा रे पंढरीपुरा । पाडुरंग सोयरा पहा आधीं ॥१॥
पुरती मनोरथ इच्छिले ते सांचे । अनंत जन्माचे दोष जाती ॥२॥
करितां स्नान भीमरथी तटीं । पुंडलीक दृष्टी लक्षुनियां ॥३॥
वेणुनाद गया पिडंदान फळ । गोपाळपूर सकळ देखिलिया ॥४॥
एका जनार्दनीं सारांचेआं तें सार । पंढरी माहेर सकळ जीवां ॥५॥
४५५
जन्मासी येऊनि पहा रे पंढरी । विठ्ठल भीमातीरीं उभा असे ॥१॥
ठेविले चरण दोन्ही विटेवरी । आलियांसी तारी दरुशनें एका ॥२॥
पंचक्रोशी प्रानी पुनीत पै सदा । ऐशी ही मर्यादा पंढरीची ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तनगजर । ऐकतां उद्धार सर्व जीवां ॥४॥
४५६
हरी म्हणोनी टाकी पाय । तया लाभा उणें काय ॥१॥
नेमें जाती पंढरीसी । आषाढी कार्तिकी वारीसी ॥२॥
घनदाट पिकली पेठ । आलें चोखट ग्राहीक ॥३॥
वस्तु अमोल विटेवरी । एका जनार्दनी अंगिकरी ॥४॥
४५७
निर्धारीतां सुख पंढरीसी आहे । म्हणोनि उभारिती बाह्मा वेदशास्त्रें ॥१॥
साधन पसारा न करी सैरावैरा । जाया तु निर्धारा पंढरीये ॥२॥
एका जनार्दनीं धरुनी विश्वास । विठोबाचा दास होय वेगें ॥३॥
४५८
स्वहित हित विचारीं मानसीं । कां रे नागविसी देहासी या ॥१॥
साव्धान हो पाहे बा पंढरी । धरीं तु अंतईं संतसंग ॥२॥
नको पंडुं फेरी चौर्‍यायंशीं आवृत्ती । गाय तुं किर्ती वैष्णवांची ॥३॥
तरले बहुत तरती भरंवसा । विश्वास हा बापा धरी ऐसा ॥४॥
सुगम सोपा चुकती जेणें खेपा । एका जनार्दनीं जपा विठ्ठल नाम ॥५॥
४५९
करा करा लागपाठ । धरा पंढरीची वाट ।
पुंडलिकांची पेठ । सोपी आहे सर्वांसी ॥१॥
नाहीं कोठें गोवा गुंती । दुजा नको रे सांगातीं ।
एका चित्तवृत्ति । दृढ करीं मानसीं ॥२॥
नको माझें आणि तुझें । टाकी परतें कीं रे वोझें ।
संतचरण रज । सेवीं कां रे आदरें ॥३॥
तुटतीं भक्तिजाळ गुंती । सहज होतसे विरक्ति ।
एका जनार्दनीं प्रीती । धरा संतचरणीं ॥४॥
४६०
श्रीपांडुरंगाचे दरुशन । वास पंढरीसी जाण ।
कोटी यागांचे पुण्य । तया घडे नित्यची ॥१॥
हाचि माना रे विश्वास । धरा संतवचनीं निजध्यास ।
मोक्षाचा सायास । न लगे कांहीं अनुमात्र ॥२॥
न रिघा तपांचे हव्यासें । साधनाचे नको फांसे ।
कीर्तन सौरसें । प्रेमें नाचा रंगणीं ॥३॥
नका माझें आणि तुझें । टाका परतें उतरुनी वाझें ।
एका जनार्दनीं सहजें । विठ्ठलनामें मुक्त व्हां ॥४॥