नामपाठ - अभंग १५५१ ते १५७०
१५५१
परलोकींचे सखे । संत जाणावे ते देखे ॥१॥
तोडिती दरुशनें बंधन । करिती खंडन कर्मांचें ॥२॥
उत्तम जें नामामृत । पाजिती त्वरित मुखामाजीं ॥३॥
एका जनार्दनीं संतपाय । निरंतर हृदयीं ध्याय ॥४॥
१५५२
ब्रह्मांडांचा धनी । तो संतीं केला ऋणी ॥१॥
म्हणोनि नाचे मागें मागें । वाहें अंगें भार त्याचा ॥२॥
सांकडें पडुं नेदी कांहीं व्यथा । आपणचि माथां वोढवी ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । त्रैलोक्यांत मुकुटमणी ॥४॥
१५५३
आदि अंत नाहीं जयाचे रुपासी । तोचि संतापाशीं तिष्ठतसे ॥१॥
गातां गीतीं साबडें भावें तें कीर्तन । तेथें नारायण नाचतसे ॥२॥
योगियांची ध्यानें कुंठीत राहिलीं । संतनामामृतवल्ली गोड वाटे ॥३॥
एका जनार्दनीं संतसेवा जाण । घडती कोटी यज्ञ स्मरणमात्रें ॥४॥
१५५४
ज्यांचें देणें न सरे कधीं । नाहीं उपाधी जन्मांची ॥१॥
काया वाचा आणि मनें । धरितां चरण लाभ बहु ॥२॥
चौर्यांशीचें नाहीं कोडें । निवारें सांकडें पैं जाण ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतपूजनें लाभ बहु ॥४॥
१५५५
संतपूजन देव । तुष्टतसे वासुदेव ॥१॥
संतपूजेचें महिमान । वेदां न कळें प्रमाण ॥२॥
संतचरणतीर्थ माथा । वंदिती तीर्थें पैं सर्वथा ॥३॥
एका जनार्दनीं करी पूजा । पूज्यापूजक नाहीं दुजा ॥४॥
१५५६
असोनी उत्तम न करी भजन । संतसेवा दान धर्म नेणें ॥१॥
काय त्यांचे कुळ चांडाळ चांडाळ । मानी तो विटाळ यमधर्म ॥२॥
सदा सर्वकाळ्फ़ संतांची करी निंदा । पापांची आपदा भोगी नरक ॥३॥
स्वमुखें आपण सांगे जनार्दन । एका जनार्दन पूजन करी सुखें ॥४॥
१५५७
संतां निंदी जो पामर । तो दुराचार जन्मोजन्मीं ॥१॥
त्यांसी करितां संभाषण । करावें सचैल तें स्नान ॥२॥
तयांसी येऊं न द्यावें घरां । आपण जाऊं नये द्वारां ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । त्यांचें न पहावें वदन ॥४॥
१५५८
संतांची जो निंदा करितो चांडाळ । प्रत्यक्ष अमंगळ हीन याती ॥१॥
तयाच्या विटाळा घ्यावें प्रायश्चित । आणिक दुजी मात नाहीं ॥२॥
तयाचें वचन नायकावें कानीं । हो कां ब्रह्माज्ञानीं पूर्ण ज्ञाता ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसे जे पामर । भोगिती अघोर रवरव नरक ॥४॥
१५५९
संताचा करी जो अपमान । तोचि जाणावा दुर्जन ॥१॥
जन्मोनियां पापराशी । जातो पतना नरकासी ॥२॥
सोडवावया नाहीं कोणी । पडती चौर्यांशी पतनीं ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । ऐसा अभागी खळ जाण ॥४॥
१५६०
जया संतचरणी नाहीं विश्वास । धिक त्यास वास यमपुरी ॥१॥
संतचरणीं मन ठेवा रे निश्चळ । करुना उतावेळ भाका त्यासी ॥२॥
घाला लोटांगण वण्दू पा चरण । तेणें समाधान होईल मना ॥३॥
एका जनार्दनीं सत्संगावांचुनी । तरला तो कोण्ही मज सांगा ॥४॥
१५६१
नांदतसें नाम आकाश पाताळीं ।सर्व भुमंडळीं व्याप्त असे ॥१॥
पाताळ भेदोनी व्याप्त ठेलें पुढें । नाहीं त्यासी आड कोठें कांहीं ॥२॥
चौर्याशीं भोगिती दुर्मती पामर । संतांसी साचार शरण न जाती ॥३॥
एका जनार्दनीं नाम अविनाश । संतसंगें दोष सर्व जाती ॥४॥
१५६२
नरदेह श्रेष्ठ परमपावन । पावोन न करी संतसेवन ॥१॥
ऐसिया नराप्रती जाण । यम यातना करितसे ॥२॥
अपरोक्ष ज्ञान करसवटी । संतावीण नये पोटीं ॥३॥
जैसा अंधारीं खद्योत । तैसा संताविण नरदेह प्राप्त ॥४॥
मनीं विषयाचा अभिलाष । कोण सोडवी तयास ॥५॥
जनार्दनाचा एका म्हणे । संतापायीं देह ठेवणें ॥६॥
१५६३
संताची जो निंदी देवासे जो वंदी । तो नर आपदीं आपदा पावे ॥१॥
देवासी जो निंदी संतांसी जो वंदी । तो नर गोविंदी सरता होय ॥२॥
कृष्णा कंस द्वेषी नारदा सन्मानी । सायुज्यसदनीं पदवी पावे ॥३॥
एका जनार्दनीं गूज सांगे कानीं । रहा अनुदिनीं संतसंगे ॥४॥
१५६४
संतावाचोनियां सुख कोठें नाहीं । अमृत त्यांचे पायीं नित्य वसे ॥१॥
संताचें संगती होय मोक्षप्राप्ती । नको पा संगती दुर्जनाची ॥२॥
दुर्जनाचे संगें दुःख प्राप्त होय । तेथें कैंचि सोय तरावया ॥३॥
एका जनर्दनीं हेंचि सत्य साचा । नको अभक्तांचा संग देवा ॥४॥
१५६५
कर्म उपासना न कळें जयांसी । तेणें संतांसी शरण जावें ॥१॥
सर्व कर्मभावें विठ्ठलनाम गावें । जाणिवेनेणिवेचें हावें पडुं नये ॥२॥
अभिमान झटा वेदांचा पसारा । शास्त्रांचा तो थारा वहातां अंगीं ॥३॥
एका जनार्दनीं सर्व कर्म पाही । विठ्ठल म्हणतां देहीं घडतसे ॥४॥
१५६६
शरण गेलियां संतांसी । तेणें चुकती चौर्यांशीं ॥१॥
द्यावें संतां आलिंगन । तेणें तुटे भवबंधन ॥२॥
वंदितांचरणरज । पावन देह होती सहज ॥३॥
घालितां चरणीं मिठी । लाभ होय उठाउठी ॥४॥
प्रेमें दर्शन घेतां । मोक्ष सायुज्य ये हातां ॥५॥
म्हणे जनार्दन । एका लाधलीसे खुण ॥६॥
१५६७
हरिप्राप्तीसी उपाय । धरावें संतांचें ते पाय ॥१॥
तेणें साधती साधनें । तुटतीं भवांचीं बंधनें ॥२॥
संताविण प्राप्ति नाहीं । ऐशीं वेद देत ग्वाही ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । पूर्ण करिती मनोरथ ॥४॥
१५६८
दुजा नाहींजया भाव । अवघा देव विठ्ठल ॥१॥
आणिक कांहीं नाहीं चंद्र । नाम गोविंद सर्वदा ॥२॥
नाना मंता करिती खंड । छेदिती पाखांड अंतरीचें ॥३॥
एका जनार्दनीं तेचि संत । उदार कृपावंत दयाळू ॥४॥
१५६९
संत उपाधिरहित । नाहीं तया दुसरा हेत ॥१॥
सदा मुखीं नाम वाचे । तेणें जन्माचें सार्थक ॥२॥
संग नावडे तयां कांहीं । सदा कीर्तनप्रवाहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं चित्त । ध्यानीं मनीं संत आठवीत ॥४॥
१५७०
काम क्रोध लोभ नाहीं संतां अंगी । वर्तताती जगीं जगरुप ॥१॥
नातळोनी संसारा दाविती पसारा । भाव एक खरा विठ्ठलपायीं ॥२॥
आणिकांची स्तुति नायकती कानीं । न बोलती वचनीं वायां बोला ॥३॥
एका जनार्दनीं तेचि संत तारू । भवाचा सागरु उतरिती ॥४॥