विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ६५१ ते ६६०
६५१
कृपाळु उदार । उभा कटीं ठेवुनी कर ॥१॥
सर्व देवांचा हा देव । निवारीं भेव काळांचें ॥२॥
निघतां शरण काया वाचा । चालवी त्याचा योग क्षेम ॥३॥
दृढ वाचे वदतां नाम । होय निष्कामसंसारीं ॥४॥
एका जनार्दनीं ठेवणें । खंरे तें जाणें पंढरीं ॥५॥
६५२
प्रत्यक्ष पहा रे जाऊन । विटेवरी ठेविले चरण ॥१॥
रुप सुंदर गोजिरें । कानीं कुंडलें मकराकारें ॥२॥
पुढें शोभे चंद्रभागा । मध्यें पुंडलीके उभा ॥३॥
ऐसें उत्तम हे स्थळ । भोळ्या भाविकां निर्मळ ॥४॥
तया ठायीं भेद नुरे । एका जनार्दनीं झुरे ॥५॥
६५३
काया वाचा मन एकविध करी । पाहे तो श्राहरी पंढरीये ॥१॥
ब्रह्मादिका जया ध्याती शिवादि वंदिती । ती विटेवरी मूर्ति पांडुरंग ॥२॥
वेद पै भागले शास्त्रें वेवादती । पुराणांसी भ्रांती अद्यापवरी ॥३॥
नेति नेति शब्दें श्रुति त्या राहिल्य । न कळे तयाला पार त्याचा ॥४॥
एका जनार्दनीं भक्तालागीं सोपा । भीमातटीं पाहें पां विठ्ठलासी ॥५॥
६५४
परब्रह्मा मूर्ति विठ्ठल विटेवर । चंद्रभागेतीरीं उभा असे ॥१॥
तयाचे चरण आठवी वेळो वेळां । सर्व सुख सोहळा पावशील ॥२॥
अविनाश सुख देईल निश्चयें । करी पा लवलाहेंलाहो त्याचा ॥३॥
श्रीविठ्ठलचरणीं शरण तूं जाई । एका जनार्दनीं पाही अनन्यभावें ॥४॥
६५५
अनंता जन्मीचें पुण्य बहुत । तैं देखे पंढरीनाथ ॥१॥
वायं शिणताती बापुडी । काय गोडी धरुनी ॥२॥
पाहतं विठ्ठलाचें मुख । हरे सर्व पाप निवारें दुःख ॥३॥
एका जनार्दनीं विठ्ठल उभा । त्रैलोक्याचा गाभा विटेवरी ॥४॥
६५६
हृदयस्थ अत्माराम नैणती । मूर्ख ते फिरती तीर्थाटणी ॥१॥
काय त्या भ्रंती पुडलीसे जीवा । देवाधिदेवा विसरती ॥२॥
विश्वाचा तो आत्मा उभा विटेवरी । भक्ताकाज कैवारी पांडुरंग ॥३॥
प्रणवा पैलीकडे वैखरीये कानडे । भाग्य तें केवढें पुंडलिकांचें ॥४॥
तयाचिया लोभा गुंतूनि राहिले । अठ्ठवीसे युग जालें न बैसे खालीं ॥५॥
सन्मुख चंद्रभागा संतांचा सोहळा । एका जनार्दनी डोळा पाहूं चला ॥६॥
६५७
भीमा दक्षिनवाहिनी । मध्यें पुंडलीक मुनी । विठ्ठल विटे समचरणी । भक्तालांगीं तिष्ठत ॥१॥
न म्हणे लहान थोर कांहीं । याती वर्णा विचार नाहीं । प्रेम भाव पायीं । येवढेंचि पुरे तेथें ॥२॥
दृढ धरुनी विश्वास । पाहे पंढरीनिवास । एका जनार्दनी दास । सर्वभावें अंकित ॥३॥
३५८
भलते भावें शरण येतां । निवारी जन्ममरण चिंता ।
उदार लक्ष्मीचा दाता । साक्ष पुंडलीक करुनी सांगे ॥१॥
येथें या रे लहान थोर । भावें नारी अथवा नर ।
मोक्षाचा विचार नकरणें कवणाही ॥२॥
एका दरुशनें मुक्ति । पुन्हां नाहीं जन्मावृत्ती ।
एका जनार्दनीं चित्तीं । सदोदित तें सुख ॥३॥
६५९
उदार उदार । सखा पांडुरंग उदार ॥१॥
ठेवामन त्याचे पायीं । तुम्हं उणें मग कायी ॥२॥
दुजीयासी कींव । कां रें भाकितसां जीव ॥३॥
तीं काय देतील बापुडीं । एका जनार्दनीं धरा गोडी ॥४॥
६६०
आणिकासीं जाता शरण । हें तों तुम्हां उणीवपण ॥१॥
दास विठोबाचें व्हावें । तिहीं सर्व सुख भोगावें ॥२॥
एका जनार्दनीं म्हणा दास । तुमची आस पुरवील ॥३॥