विठ्ठलनाममहिमा - अभंग ६९१ ते ७००
६९१
जयाचिया भेटी जातां । मोक्ष सायुज्यता पाठीं लागें ॥१॥
ऐसा उदार पंढरीराणा । पुरवी खुणा मनींच्या ॥२॥
एक वेळ दरुशनं । तुटतीं बंधनें निश्चयें ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐक्याभावें । काया वाचा मनें गावें ॥४॥
६९२
सकळ सुरां मुगुतमणीं । जो का त्रैलोक्याचा धनी ।
भक्ता अभयदानी । उदारपणें ठाकला ॥१॥
आठवावा वेळोवेळां । भय नाहीं कळिकाळा ।
लागलासे चाळा । न फिरोचि माघारीं ॥२॥
मागां बहुतां अनुभव । तारियेले पापीं सर्व ।
एका जनार्दनीं स्वयमेव । पंढरीराव पुरवीत ॥३॥
६९३
न धरी लौकिकाची लाज । तेणे सहज नामगावें ॥१॥
अनायासेंदेव हातां । साधन सर्वथा दुजे नाहीं ॥२॥
साधन तें खटपट । नाम वरिष्ठ नित्य गावें ॥३॥
एका जनार्दनीं सोपा । विठ्ठलनाम मंत्र जपा ॥४॥
६९४
बोल बोलता वाचें । नाम आठवींविठ्ठलाचें ॥१॥
व्यर्थ बोलणें चावटी । नामावांचुनी नको होटी ॥२॥
नाम हें परमामृत । नामें पावन तिन्हें लोक ॥३॥
नाम सोपें भूमंडळीं । महापापां होय होळी ॥४॥
एका जनार्दनीं शरण । नाम पतीतपावन ॥५॥
६९५
चांदाळादि ब्राह्मण सर्व नारिनर । सर्वांसी आधार नाम सत्य ॥१॥
नामाविण गति नसेचि आणिक । वैकुंठनायक सुलभ देखा ॥२॥
नाम विठोबांचे घ्यावें निशिदिनीं । चौर्यांशंची खाणी तेव्हा चुकें ॥३॥
एका जनार्दनीं पूर्णता एकपणीं । नाम घ्या निशिदिनीं सर्वकाळ ॥४॥
६९६
विठ्ठलासी गाय विठ्ठलासी ध्याय । विठ्ठलासी पाहे वेळोवेळां ॥१॥
विठ्ठल विसावा सोडवला जीवां । म्हणोनि त्याच्या गांवा जावें आधीं ॥२॥
विठ्ठलावाचुनी सोयरा जिवलग । विठ्ठलाचि मार्ग जपा आधीं ॥३॥
एका जनार्दनीं विठ्ठलावांचोनि । दुजा नेणे स्पप्नी संग कांही ॥४॥
६९७
त्रैलोक्याचा मुगुटमणी । चक्रपाणी श्रीविठ्ठ्ल ॥१॥
तया गावें वेळोवेळी । आणीक चाळा विसरुनी ॥२॥
संसाराचें नुरे कोड । पुरे चाड अंतरीची ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । देव स्वयें तिष्ठे आपण ॥४॥
६९८
करावें पुजन मुखीं नामस्मरण । अनुदिनीं ध्यान संतसेवा ॥१॥
आणिक न लगे यातायाती कांहीं । वाचें विठोबाई वदे कां रे ॥२॥
एका जनार्दनीं संतांचे सांगात । त्यांचे वचनें मात कळों येत ॥३॥
६९९
बरें वा वाईट नाम कोणी घोका । तो होय सखा विठोबाचा ॥१॥
कोणत्या सहावासें जाय पंढरीसी । मुक्ति दारापाशी तिष्ठे सदा ॥२॥
विनोदें सहज ऐके कीर्तन । तया नाहीं पतन जन्मोजन्मीं ॥३॥
एक जनार्दनीं ऐशीं माझी भाष । धरावा विश्वास विठ्ठलनामीं ॥४॥
७००
धरा अंतरीं शुद्ध निष्ठा । पहा श्रेष्ठा विठ्ठला ॥१॥
वाचें उच्चरितां सहज । अधोक्षज तोषतो ॥२॥
सहज अमृत पडतां मुखीं । होय शेखीं अमर तो ॥३॥
नामामृत घेतां वाचे । कोटी जन्मांचे सार्थक ॥४॥
एका शरण जनार्दनीं । घेत नामामृत संजीवनीं ॥५॥