विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ६११ ते ६२०
६११
आदि पुरुष सबरा भरीत भरला । भरुनि उरला पंढरीये ॥१॥
आतळ वितळ सुतळ रसातळ । सप्ताहि पाताळें भरुनि उरला ॥२॥
वैंकुंठ कैलास चतुर्दश लोक । भरलासे व्यापक दशदिशां ॥३॥
एका जनार्दनीं स्थावर जंगमीं । भरलाअसे व्योमीं आदि अंतीं ॥४॥
६१२
वेडावला वेडावला । उभ ठेला मौन्यची ॥१॥
ब्रह्मादिकां अंत न कळे रुपाची । तो माझे माझे साचा भक्ता म्हणें ॥२॥
कमळाचरणीं विनटलीं न कळें तीस थोरी । ते चरण विटेवरी देखियेले ॥३॥
एका जनार्दनीं विश्वव्यापक हरी । सबाह्म अभ्यंतरीं कोंदलासे ॥४॥
६१३
समचरणीं उभा चैतन्याचा गाभ । त्रैलाक्याची शोभ पांडुरंग ॥१॥
भक्तांचे जीवन साधकांचे साधन । सुखाची विधान पाडुंरग ॥२॥
मुक्ति कल्पद्रुम महाफळ उत्तम । गोपिकांचा काम पाडुंरग ॥३॥
एकाएकी विनटला । तो सदा संचला । एका जनार्दनीं भेटला पांडुरंग ॥४॥
६१४
कैसी समचरणीं शोभा । अवघा जगीं विठ्ठल उभा ॥१॥
येणें विठ्ठले लाविलें पिसें । जिकडे पाहे तिकडे दिसे ॥२॥
पहाते पाहाणीया माझारी । पहाते गेलें पाहाण्यापरी ॥३॥
एका जनार्दनीं एकु । विठ्ठल अवलोकी लोकु ॥४॥
६१५
सुखकर मुर्ति रुप रेखेवीण । उभा असे व्यापुन ब्रह्मांडी गे माय ॥१॥
वेधला जीऊ तयाचिया गुणा । क्षणभरी न बिसंबे दिवकीनंदना ॥२॥
सकळ विश्रांती घर चंद्रभागा तीर । एका जनार्दनीं मनोहर गोमटें गे माय ॥३॥
६१६
देवो न कळे अभाविकां । उघड पंढरीसी देखा ।
भोळे सकळाम भाविकां । ठाऊका असे ॥१॥
न कळे तयांचे विंदान । भेटी जातां वेधी मन ।
तोडित बंधन । संसाराचें क्षणार्धें ॥२॥
रुप पाहतां गोजिरें । आवडे डोळियां साजिरें ।
चित्त क्रोध । अवघा तो परमानंद ॥३॥
नुरे काम आणि क्रोध । अवघाअ तो परमानंद ।
एक जनार्दनी गोविंद । अभेदपणें पाहतां ॥४॥
६१७
भक्तांचिया गांवा येशी पै धांवत । न बोलतां तिष्ठत उभा पुढें ॥१॥
न बैससी खालीं न पाहे माघारें । मौन पं निर्धारें धरुनि उभा ॥२॥
एका जनार्दनी भक्त वचनाधीन । बोलती पुराणें सत्य देवा ॥३॥
६१८
अनन्य शरण विठोबासी निघाले । ते जीवन्मुक्त जाले याचि देहीं ॥१॥
देहीं याचि देवो विटेवरी पाहे । सबाह्म उभा आहे कर कटीं ॥२॥
कर कटीं उभा लावण्याचा गाभा । श्रीमुखाची शोभा काय वानुं ॥३॥
कोटी रवीतेज वोवाळवे चरणीं । एका जनार्दनीं धन्य तोची ॥४॥
६१९
त्रिभुवनामाजी सोपें । चुकती खेपे पाहतां ॥१॥
तो हा बाळ दिगंबर । परात्पर सोयरा ॥२॥
आलियासी देतो मुक्ती । नामस्मृति तात्काळ ॥३॥
एका जनार्दनीं रुपं । गोमटें अमूप श्रीविठ्ठल ॥४॥
६२०
उभा विटेवरी । कट धरुनिया करीं । भीमा ती सामोरी । वहात आहे ॥१॥
जाऊं तया ठाया । आनंद तेणे काया । वैष्णवांचिया पायां ॥ लोटागंणी ॥२॥
कर्मोकर्म नाहीं वाद । भेदभ्रम नाहीं भेद । वैष्णवंचा छंद । नाम गाती आनंदे ॥३॥
सुख अनुपम्य अभेदें । एका जनार्दनीं छंदे । गातां नाचतां आल्हादें । प्रेम जोडे ॥४॥