प्राप्ती एक भजन विरुद्ध ।...
प्राप्ती एक भजन विरुद्ध । दोहींचा संवाद परिसावा ॥१॥
हिंदुक तुरक कहे काफर । तो म्हणे विटाळ होईल परता सर । दोहींशीं लागली करकर । विवाद थोर मांडला ॥२॥
तुर्क:- सुनरे बह्मन मेरी बात । तेरा शास्तर सबकु फरात । खुदाकु कहते पाऊ हात । ऐशी जात नवाजे ॥३॥
हिंदु:- ऐक तुर्का परम मूर्खा । सर्वांभूतीं देवो देखा । हा सिद्ध सांडूनि आवांका । शून्यवादका झालासी ॥४॥
तुर्क:- सुन रे बह्मन पानबुडे । बुडक्या मारे पान कुकडे । तुम्हारा शास्त्र जो कोई पढे । वो बडे नादान ॥५॥
कमाखलोको शास्त्र चलाया । खुदाकु कहते भीक मंगणे गया । बलीनें पकड द्वारपाल किया । लोक भुलाया हिकाकतसे ॥६॥
तुम्हारा शास्त्र सबही ढिला । अल्लापर लेते हिल्ला । क्या भारुवलविल्ला । कम अकलोके ये बात ॥७॥
हिंदु:- तुमचा किताब तुम्हासी नाठवे । सुलखनमो मीन पढा देवे । प्रथम अबदुल्ला हुवे । तो म्हणे भीक भिस्तके मेवे । ही भीक तुमचीया देवें उपदेशिली ॥८॥
फकर अफजुल्ला खुदाकु भावे । भीक देता लेता भिस्तकु जावे । भिक्षा पावन परप्रभवे । हे दीक्षा देवें दाविली ॥९॥
फकीर साक्ष बोलतो । फकर फजतारी खुदानें नवाजा है । फकर आकरीब खुदाकूं । फकर भावता खुदाकूं । फकरन्या खुदाकूं । फकर लाहिला खुदाकूं । फकर अल्ले खुदाकूं । फकर लोडे खुदाकूं ॥१०॥
बय तत्त्व कलिहा जीयादर हाजरत । गाजाया दरगाज । मोंकी दरभिस्तरल्फ । गाफील दरदोकु जा ।
अल्ला येर खालीकी । गाफीला दरदोकु जा । अल्ला येर खालीकी । गाफीला दर दोगखी ।
फकीर मागतो भीक । अल्ला दोश नेला । अल्ला वलकलतांतील तूं अल्ला । हारसीर मौजूद तूं अल्ला ।
खालीफ तूं अल्ला । नजर नाजीर तूं अल्ला । पोट भरावया भीक तूं अल्ला । दोष नेला ।
आणा तूप रोटी कानवला । अल्ला दूधभात दे मला । अल्ला मांडे पुरी घारी दे मला । अल्ला वडेवडुचे दे मला ।
अल्ला क्षीर साखर दे मला । ब्राह्मण श्लोक बोलतो भिक्षाहारी निराहारो भिक्षा नैव प्रतिग्रहः ।
असंतुष्टः सदा पापी संतोषी सोमपः स्मृतः । बळी खुदाचा खासा बंदा । त्याच्या भुलला भक्तिवादा ।
त्यापासें देव तिष्ठे सदा । तुम्ही कां निंदा करितसा ॥११॥
तुर्क:- तुम्हारा ब्रह्मा बेटी चोद । वो पढे सब झूठे बेद । तुम्हारा शास्त्र बेद । ब्रह्म नाद लतीफ ॥१२॥
झूठे लतीफें कैंव कैंव चलाये । खुदाकी औरत चोर लेगये । उसे बांदरे मदत हुवे । ओ शास्त्र पढ पढ मुवे । गफलत खाय गुमार ॥१३॥
हिंदु:- जीस म्हणा बीबी आई । सोबन करा तीयो ठायीं । तुर्काची निष्ठाई पाही । ब्राह्मणाच्या ठायीं निंदिती ॥१४॥
बाबा आदम माया हुवा जोडा । हे किताब तुम्ही पढा । आपुलें शास्त्र नेणा धडफुडा । आम्हांसी झगडा कां करितां ॥१५॥
बाबा आदम माया हवा जाली । त्यापासुनी दुनिया अदमी झालीं । आदम नामें सांगा आपुली । बोलतां भुली तुमची तुम्हां ॥१६॥
बाबा आदम माया हवा जाहली । ती म्हणतां तुम्ही सैतानें नेली । सीता रावणें चोरिली । ते का बोली उपहासा ॥१७॥
तेव्हां फिरस्ते बेठे केले । जबराईल । ईजराईल । मनकाईल । नसकाईल । मितकाईल । फत्ते माया हवा घेउनी आले ।
रामे जत्पती बोलाविले । सीता शुद्धी करावया ॥१८॥
तुर्क:- सुन रे बह्मन अक्कल गधडे । जबा दराजी जबा जोडें । तुमारा शास्त्र जो कोई पढे । ओ बडे गाफील ॥१९॥
गाफिलो खुदा बंदखानो लाया । उसे कंसासुर मारणें आया । देवकीनें खुदा छुपाया । ओ शास्त्र भुलाया नादान ॥२०॥
छपे छपे बंद खुलास किया । इन्ने बातपर बोध लाया । खुदाकूं कहे जेहेर पिलाया । या हिल्ला या सालीम ॥२१॥
आपने मुसे आप फजिते होते । खुदाकूं कहते गोरुरखते । वो बाता सुन सुन रोते खुदाकू कहते ढोरकी ॥२२॥
काफरनें अक्कल छोडी । खुदाकी बढाई साली तोडी । क्या मारुंका थपडी । जबा जोडीभी करतां ॥२३॥
हिंदु:- तुमचे मुसाफ पहा बोलो कांहीं । खुदा मौजूद सर्वांठायी । तो काय बंदखानीं नाहीं । हा विरोध वायां तुम्ही माना ॥२४॥
जहां मनकी बढाई । तहां खुदा एकलासा नहीं । गैबमा खुदा छापा भाई । हे फारसी पाही तुम्ही पढा ॥२५॥
दील खुदाकू मुष्किल धरे । तो दीलम्यानें खुदा भरे । बंदका बंद खुलास करे । हे हादी पैगंबर बोले जे ॥२६॥
आवलीया । आवलीया शाहामोदीन आली । आली अपरसून बोली । गाय गज बांदरे । समस्त रक्षिजे परमेश्वरें । ही तुमचीये किताबे उत्तरें । तुम्ही त्या कां रे मानाना ॥२७॥
कुत्ता कव्वा चुवडे चिचडे । वोही रक्षने खुदाकडे । आपुलें शास्त्र नेना धडफुडे । आम्हासी झगडे कां करितां ॥२८॥
तुर्क:- तूं रहे रहे बह्मन जोकांडी । तूं क्यां क्यां हा हीकात मांडी । बंदगी करना सालीम लंडी । सीर दाढी मुंडी खुदानें ॥२९॥
तुम्ही हिंदु अस्सल बुरे । फत्तर पुतले राज करे । उसका नाम खुदा धरे । एक तारी करे उस जगा ॥३०॥
उसके हुजूर पुराना पडे । औरत मर्द सब खडे । उसके आगे लिडीलिडी पडे । नव्हे बडे नादान ॥३१॥
जिस फत्तरपर शेंदूर चढे । उसके आगे औरता खडे । निंव पहेरनें नंगे खडे । मागें पोंगडे उनके पास ॥३२॥
तुम्हारा बेद सबही ढिला । तमाम बैता नामाकु ला । पनर बंदगी करो गलबला । खुदा गाफिल गफलती ॥३३॥
हिंदु:- जळीं स्थळीं काष्ठीं पाषाणीं देव । हा तुमचे किताबाचा मुख्य भाव । तुमचे तुम्हांसी न कळे पाहा हो । पूर्ण अभाव तुर्काचा ॥३४॥
थिजलें विघुरलें तूप एक । तैसें सगुण निर्गुण एकत्र देख । तुम्ही प्रतिमेचा करितां द्वेष । परम मूर्ख अविवेकी ॥३५॥
जी जी नेत करी बंदा । ती ती पूर्ण करी खुदा । तुमचे किताबाचा बांधा । तुमचे बोधा कां नये ॥३६॥
तुमचा अभाव तुम्हांसी प्रगट केला । जवळील खुदा दूर बोभाइला । एकबार अल्ला एकबार अल्ला । बाकी हैराण झाला । नाहीं भेटला अद्यापी ॥३७॥
दुरिलासी हांक मोठी । जवळिलासी कानगोष्टी । तुम्हांसी निकट झाली भेटी । ओरडोनि उठी मुख्य मुलांना ॥३८॥
खुदा माना पश्चिमेकडे । येर अवघे कां वोस पडे । मौजूद म्हणा चहूंकडे । हेही धडफुडे तुम्ही नेणां ॥३९॥
पाच वख्त खुदाचे झाले । बाकी वख्त काय चोरी नेले । तुमचें शास्त्र तुम्ही भुलले । देवासी केले एकदिशी ॥४०॥
आम्हांसी म्हणतां पूजितां फत्तरें । तुम्ही कां मुडद्यावर ठेवितां चिरे । दगडाचे पूजितां हाजीरे । पीर खरे ते माना ॥४१॥
केवळ जे का मेले मढें । त्यांचीं जतन करतां हाडें । फुल गफल फतरियावरी चढे । ऊदसो पुढें तुम्ही जाळा ॥४२॥
तुर्क:- गंगा न्हावो तुम सबके पाक । तों केंव कर्ते जुदा जुदा सैंपाक । बीटाल बीटाल कर मारे हाक । सब नापाक दो जखी ॥४३॥
कहो सर्वांभूतीं भगवद्भावो । बोले एक जगे खाना कोन खावो । एक एकीसकू हात न लावो । जुदा जुदा ठावो अलाहिदा ॥४४॥
खाना खाते उसका दाना उसपर चढे । तो उसकी नरडी लेने दवडे । आध किया मत छोडे । दोनो रौत खडे जमातमो ॥४५॥
औरत आपकी घर खाना खावे । उसे सैंपाकमें ती बाहेर करावे । रात ज्याकर उसपास सोवे । तव ना कहे नापाक ॥४६॥
जीसकी बेटी लवंडी लावे । उस संबंधीके घर खाना न खाये । बेटी भावे खाना न भावे । बडे किताब बह्मनके ॥ आमचा सैंपाक परम निष्ठा । त्याचा सैंपाक परम खोटा । समंधीमें समंधिष्ठा । शास्त्र झूटा तुमारा ॥४८॥
बेटी पाक बाप नापाक । तुम्हारे शास्त्र की हुवी राख । कर्म धर्मकु पडे खाक । हीला दोजक बह्मनकू ॥४९॥
हिंदु:- तुम्ही तुरक परम मूर्ख । नेणां सदोष निर्दोष । प्राणी प्राण्यातें देतां दुःख । भिस्तीमुख तुम्हां कैंचें ॥५०॥
खुदा मारितो मुरदाड देख । तुम्ही मारा ते पवित्र चोख । खुदा परीस तुम्ही झालात पाक । यवन हाल्लक दोजकी ॥५१॥
जबे करुनी तुम्ही सांडा कुकडे । फडफडीत तुम्हांपुढें । येणें तुम्हांस काय सबब जोडे । पढत वेडा मुलाना सालीम ॥५२॥
जबे केलिया भिस्त पावे बकरा । तरी तुम्ही निमाज रोजे कां करा । आपली जबे आपण कां न करा । भिस्तीच्या घरा जावया ॥५३॥
हाजार जबे करी एकला । एक उठवितां तरी मुलाणा भला । भिस्ती श्रम व्यर्थ पडला । दोष घडला प्रत्यक्ष ॥५४॥
हिंदु मुसलमान दोई । खुदानें पैदा किया भाई । तुर्ककी निष्ठा पाई । हिंदुकू पकड कर मुसलमान करो ॥५५॥
हिंदुकरितां खुदा चुकला । त्याहूनि थोर तुमच्या अकला । हिंदुस मुसलमान केला । गुन्हा लाविला देवासी ॥५६॥
तुर्क:- जबे करणारकू परम दोख । तुरक कहे वो सच्या देख । गुना लाया इनें एक । झगडा नाहाकी करना ॥५७॥
जबे करितां मुलाना बैयत बोले । कभी उठावनकूं जीभ न हाले । वो खुदा बिगर किसका न चले । बह्मन बोले वो सही बाता ॥५८॥
नरडी काटे भिस्ती दस्त । वो जातका मगन मस्त । आगलेकू करितां खस्त । खुदा शास्त करेगा ॥५९॥
हिंदु:- ब्राह्मण म्हणे अहोजी स्वामी । वस्तुता एक आम्ही तुम्हीं । विवाद वाढला न्याति धर्मी । जातां परब्रह्मीं असेना ॥६०॥
तुर्क:- तुरुक कहे वो बात सही । खुदाकू तो ज्यात नहीं । बंदे खुदाकू नहीं जदाई । वो कह्या रसुलील्ला हाजरत परदे ॥६१॥
हिंदु:- सर्व धर्म ज्याचा निमाला । मनोधर्म तुरुकें ऐकिला । आनंद परम जाहला । मंत्र केला उपदेश ॥६२॥
ते वेळीं केलें नमन । येरें आदरें दिधलें आलिंगन । दोघांसि जाहलें समाधान । आनंदें संपूर्ण निवाले ॥६३॥
आम्हीं तुम्हीं केला झगडा । तो परमार्थाचा बांध उघडा । प्रबोधावया महा मूढा । कर्म जडा उदबोध ॥६४॥
शब्दीं मीनला शब्दार्थ । दोहींसी बाणला परमार्थ । परमार्थ मनोरथ । झाले तृप्त दोहींसी ॥६५॥
ऐक्यवाक्य विवाद । विवादीं जाहला अनुवाद । एका जनार्दनीं निजबोध । परमानंद दोहींसी ॥६६॥
हिंदुक तुरक कहे काफर । तो म्हणे विटाळ होईल परता सर । दोहींशीं लागली करकर । विवाद थोर मांडला ॥२॥
तुर्क:- सुनरे बह्मन मेरी बात । तेरा शास्तर सबकु फरात । खुदाकु कहते पाऊ हात । ऐशी जात नवाजे ॥३॥
हिंदु:- ऐक तुर्का परम मूर्खा । सर्वांभूतीं देवो देखा । हा सिद्ध सांडूनि आवांका । शून्यवादका झालासी ॥४॥
तुर्क:- सुन रे बह्मन पानबुडे । बुडक्या मारे पान कुकडे । तुम्हारा शास्त्र जो कोई पढे । वो बडे नादान ॥५॥
कमाखलोको शास्त्र चलाया । खुदाकु कहते भीक मंगणे गया । बलीनें पकड द्वारपाल किया । लोक भुलाया हिकाकतसे ॥६॥
तुम्हारा शास्त्र सबही ढिला । अल्लापर लेते हिल्ला । क्या भारुवलविल्ला । कम अकलोके ये बात ॥७॥
हिंदु:- तुमचा किताब तुम्हासी नाठवे । सुलखनमो मीन पढा देवे । प्रथम अबदुल्ला हुवे । तो म्हणे भीक भिस्तके मेवे । ही भीक तुमचीया देवें उपदेशिली ॥८॥
फकर अफजुल्ला खुदाकु भावे । भीक देता लेता भिस्तकु जावे । भिक्षा पावन परप्रभवे । हे दीक्षा देवें दाविली ॥९॥
फकीर साक्ष बोलतो । फकर फजतारी खुदानें नवाजा है । फकर आकरीब खुदाकूं । फकर भावता खुदाकूं । फकरन्या खुदाकूं । फकर लाहिला खुदाकूं । फकर अल्ले खुदाकूं । फकर लोडे खुदाकूं ॥१०॥
बय तत्त्व कलिहा जीयादर हाजरत । गाजाया दरगाज । मोंकी दरभिस्तरल्फ । गाफील दरदोकु जा ।
अल्ला येर खालीकी । गाफीला दरदोकु जा । अल्ला येर खालीकी । गाफीला दर दोगखी ।
फकीर मागतो भीक । अल्ला दोश नेला । अल्ला वलकलतांतील तूं अल्ला । हारसीर मौजूद तूं अल्ला ।
खालीफ तूं अल्ला । नजर नाजीर तूं अल्ला । पोट भरावया भीक तूं अल्ला । दोष नेला ।
आणा तूप रोटी कानवला । अल्ला दूधभात दे मला । अल्ला मांडे पुरी घारी दे मला । अल्ला वडेवडुचे दे मला ।
अल्ला क्षीर साखर दे मला । ब्राह्मण श्लोक बोलतो भिक्षाहारी निराहारो भिक्षा नैव प्रतिग्रहः ।
असंतुष्टः सदा पापी संतोषी सोमपः स्मृतः । बळी खुदाचा खासा बंदा । त्याच्या भुलला भक्तिवादा ।
त्यापासें देव तिष्ठे सदा । तुम्ही कां निंदा करितसा ॥११॥
तुर्क:- तुम्हारा ब्रह्मा बेटी चोद । वो पढे सब झूठे बेद । तुम्हारा शास्त्र बेद । ब्रह्म नाद लतीफ ॥१२॥
झूठे लतीफें कैंव कैंव चलाये । खुदाकी औरत चोर लेगये । उसे बांदरे मदत हुवे । ओ शास्त्र पढ पढ मुवे । गफलत खाय गुमार ॥१३॥
हिंदु:- जीस म्हणा बीबी आई । सोबन करा तीयो ठायीं । तुर्काची निष्ठाई पाही । ब्राह्मणाच्या ठायीं निंदिती ॥१४॥
बाबा आदम माया हुवा जोडा । हे किताब तुम्ही पढा । आपुलें शास्त्र नेणा धडफुडा । आम्हांसी झगडा कां करितां ॥१५॥
बाबा आदम माया हवा जाली । त्यापासुनी दुनिया अदमी झालीं । आदम नामें सांगा आपुली । बोलतां भुली तुमची तुम्हां ॥१६॥
बाबा आदम माया हवा जाहली । ती म्हणतां तुम्ही सैतानें नेली । सीता रावणें चोरिली । ते का बोली उपहासा ॥१७॥
तेव्हां फिरस्ते बेठे केले । जबराईल । ईजराईल । मनकाईल । नसकाईल । मितकाईल । फत्ते माया हवा घेउनी आले ।
रामे जत्पती बोलाविले । सीता शुद्धी करावया ॥१८॥
तुर्क:- सुन रे बह्मन अक्कल गधडे । जबा दराजी जबा जोडें । तुमारा शास्त्र जो कोई पढे । ओ बडे गाफील ॥१९॥
गाफिलो खुदा बंदखानो लाया । उसे कंसासुर मारणें आया । देवकीनें खुदा छुपाया । ओ शास्त्र भुलाया नादान ॥२०॥
छपे छपे बंद खुलास किया । इन्ने बातपर बोध लाया । खुदाकूं कहे जेहेर पिलाया । या हिल्ला या सालीम ॥२१॥
आपने मुसे आप फजिते होते । खुदाकूं कहते गोरुरखते । वो बाता सुन सुन रोते खुदाकू कहते ढोरकी ॥२२॥
काफरनें अक्कल छोडी । खुदाकी बढाई साली तोडी । क्या मारुंका थपडी । जबा जोडीभी करतां ॥२३॥
हिंदु:- तुमचे मुसाफ पहा बोलो कांहीं । खुदा मौजूद सर्वांठायी । तो काय बंदखानीं नाहीं । हा विरोध वायां तुम्ही माना ॥२४॥
जहां मनकी बढाई । तहां खुदा एकलासा नहीं । गैबमा खुदा छापा भाई । हे फारसी पाही तुम्ही पढा ॥२५॥
दील खुदाकू मुष्किल धरे । तो दीलम्यानें खुदा भरे । बंदका बंद खुलास करे । हे हादी पैगंबर बोले जे ॥२६॥
आवलीया । आवलीया शाहामोदीन आली । आली अपरसून बोली । गाय गज बांदरे । समस्त रक्षिजे परमेश्वरें । ही तुमचीये किताबे उत्तरें । तुम्ही त्या कां रे मानाना ॥२७॥
कुत्ता कव्वा चुवडे चिचडे । वोही रक्षने खुदाकडे । आपुलें शास्त्र नेना धडफुडे । आम्हासी झगडे कां करितां ॥२८॥
तुर्क:- तूं रहे रहे बह्मन जोकांडी । तूं क्यां क्यां हा हीकात मांडी । बंदगी करना सालीम लंडी । सीर दाढी मुंडी खुदानें ॥२९॥
तुम्ही हिंदु अस्सल बुरे । फत्तर पुतले राज करे । उसका नाम खुदा धरे । एक तारी करे उस जगा ॥३०॥
उसके हुजूर पुराना पडे । औरत मर्द सब खडे । उसके आगे लिडीलिडी पडे । नव्हे बडे नादान ॥३१॥
जिस फत्तरपर शेंदूर चढे । उसके आगे औरता खडे । निंव पहेरनें नंगे खडे । मागें पोंगडे उनके पास ॥३२॥
तुम्हारा बेद सबही ढिला । तमाम बैता नामाकु ला । पनर बंदगी करो गलबला । खुदा गाफिल गफलती ॥३३॥
हिंदु:- जळीं स्थळीं काष्ठीं पाषाणीं देव । हा तुमचे किताबाचा मुख्य भाव । तुमचे तुम्हांसी न कळे पाहा हो । पूर्ण अभाव तुर्काचा ॥३४॥
थिजलें विघुरलें तूप एक । तैसें सगुण निर्गुण एकत्र देख । तुम्ही प्रतिमेचा करितां द्वेष । परम मूर्ख अविवेकी ॥३५॥
जी जी नेत करी बंदा । ती ती पूर्ण करी खुदा । तुमचे किताबाचा बांधा । तुमचे बोधा कां नये ॥३६॥
तुमचा अभाव तुम्हांसी प्रगट केला । जवळील खुदा दूर बोभाइला । एकबार अल्ला एकबार अल्ला । बाकी हैराण झाला । नाहीं भेटला अद्यापी ॥३७॥
दुरिलासी हांक मोठी । जवळिलासी कानगोष्टी । तुम्हांसी निकट झाली भेटी । ओरडोनि उठी मुख्य मुलांना ॥३८॥
खुदा माना पश्चिमेकडे । येर अवघे कां वोस पडे । मौजूद म्हणा चहूंकडे । हेही धडफुडे तुम्ही नेणां ॥३९॥
पाच वख्त खुदाचे झाले । बाकी वख्त काय चोरी नेले । तुमचें शास्त्र तुम्ही भुलले । देवासी केले एकदिशी ॥४०॥
आम्हांसी म्हणतां पूजितां फत्तरें । तुम्ही कां मुडद्यावर ठेवितां चिरे । दगडाचे पूजितां हाजीरे । पीर खरे ते माना ॥४१॥
केवळ जे का मेले मढें । त्यांचीं जतन करतां हाडें । फुल गफल फतरियावरी चढे । ऊदसो पुढें तुम्ही जाळा ॥४२॥
तुर्क:- गंगा न्हावो तुम सबके पाक । तों केंव कर्ते जुदा जुदा सैंपाक । बीटाल बीटाल कर मारे हाक । सब नापाक दो जखी ॥४३॥
कहो सर्वांभूतीं भगवद्भावो । बोले एक जगे खाना कोन खावो । एक एकीसकू हात न लावो । जुदा जुदा ठावो अलाहिदा ॥४४॥
खाना खाते उसका दाना उसपर चढे । तो उसकी नरडी लेने दवडे । आध किया मत छोडे । दोनो रौत खडे जमातमो ॥४५॥
औरत आपकी घर खाना खावे । उसे सैंपाकमें ती बाहेर करावे । रात ज्याकर उसपास सोवे । तव ना कहे नापाक ॥४६॥
जीसकी बेटी लवंडी लावे । उस संबंधीके घर खाना न खाये । बेटी भावे खाना न भावे । बडे किताब बह्मनके ॥ आमचा सैंपाक परम निष्ठा । त्याचा सैंपाक परम खोटा । समंधीमें समंधिष्ठा । शास्त्र झूटा तुमारा ॥४८॥
बेटी पाक बाप नापाक । तुम्हारे शास्त्र की हुवी राख । कर्म धर्मकु पडे खाक । हीला दोजक बह्मनकू ॥४९॥
हिंदु:- तुम्ही तुरक परम मूर्ख । नेणां सदोष निर्दोष । प्राणी प्राण्यातें देतां दुःख । भिस्तीमुख तुम्हां कैंचें ॥५०॥
खुदा मारितो मुरदाड देख । तुम्ही मारा ते पवित्र चोख । खुदा परीस तुम्ही झालात पाक । यवन हाल्लक दोजकी ॥५१॥
जबे करुनी तुम्ही सांडा कुकडे । फडफडीत तुम्हांपुढें । येणें तुम्हांस काय सबब जोडे । पढत वेडा मुलाना सालीम ॥५२॥
जबे केलिया भिस्त पावे बकरा । तरी तुम्ही निमाज रोजे कां करा । आपली जबे आपण कां न करा । भिस्तीच्या घरा जावया ॥५३॥
हाजार जबे करी एकला । एक उठवितां तरी मुलाणा भला । भिस्ती श्रम व्यर्थ पडला । दोष घडला प्रत्यक्ष ॥५४॥
हिंदु मुसलमान दोई । खुदानें पैदा किया भाई । तुर्ककी निष्ठा पाई । हिंदुकू पकड कर मुसलमान करो ॥५५॥
हिंदुकरितां खुदा चुकला । त्याहूनि थोर तुमच्या अकला । हिंदुस मुसलमान केला । गुन्हा लाविला देवासी ॥५६॥
तुर्क:- जबे करणारकू परम दोख । तुरक कहे वो सच्या देख । गुना लाया इनें एक । झगडा नाहाकी करना ॥५७॥
जबे करितां मुलाना बैयत बोले । कभी उठावनकूं जीभ न हाले । वो खुदा बिगर किसका न चले । बह्मन बोले वो सही बाता ॥५८॥
नरडी काटे भिस्ती दस्त । वो जातका मगन मस्त । आगलेकू करितां खस्त । खुदा शास्त करेगा ॥५९॥
हिंदु:- ब्राह्मण म्हणे अहोजी स्वामी । वस्तुता एक आम्ही तुम्हीं । विवाद वाढला न्याति धर्मी । जातां परब्रह्मीं असेना ॥६०॥
तुर्क:- तुरुक कहे वो बात सही । खुदाकू तो ज्यात नहीं । बंदे खुदाकू नहीं जदाई । वो कह्या रसुलील्ला हाजरत परदे ॥६१॥
हिंदु:- सर्व धर्म ज्याचा निमाला । मनोधर्म तुरुकें ऐकिला । आनंद परम जाहला । मंत्र केला उपदेश ॥६२॥
ते वेळीं केलें नमन । येरें आदरें दिधलें आलिंगन । दोघांसि जाहलें समाधान । आनंदें संपूर्ण निवाले ॥६३॥
आम्हीं तुम्हीं केला झगडा । तो परमार्थाचा बांध उघडा । प्रबोधावया महा मूढा । कर्म जडा उदबोध ॥६४॥
शब्दीं मीनला शब्दार्थ । दोहींसी बाणला परमार्थ । परमार्थ मनोरथ । झाले तृप्त दोहींसी ॥६५॥
ऐक्यवाक्य विवाद । विवादीं जाहला अनुवाद । एका जनार्दनीं निजबोध । परमानंद दोहींसी ॥६६॥